Εξομολόγηση...

Πάλι το μυαλό εκεί! Πότε θα ηρεμήσεις; Πότε θα ηρεμήσω; Δεν μπορώ να την ξεχάσω... Αγάπη σκόνη στο ραδιόφωνο, το ουίσκυ έχει θολώσει το μυαλό, οι αντιστάσεις υποχωρούν, μα εκείνη κατοικοεδρεύει στο μυαλό... και στην καρδιά μου... Πού να είσαι, αγαπημένη μου; Τι να σκέφτεσαι; Ποιός σε παίρνει αγκαλιά; Σου λέει κάποιος, άραγε, να μην φοβάσαι κι ότι όλα θα πάνε καλά;

Έδειχνες πάντοτε σκληρή... Σου άρεσε να πιστεύουν όλοι ότι είσαι απρόσβλητη, αλλά ήσουν η πιο τρυφερή, η πιο ευαίσθητη, από όλους μας...

Αγάπη μου, θέλω τόσο να σε δω... Με ένα σου άγγιγμα όλα να γκρεμιστούν... Να σε αγκαλιάσω ξανά και να χαράξεις την ψυχή μου με το φιλί σου... Αγάπη...

Γράφω, γιατί μου λείπεις... Σου γράφω, μα φοβάμαι να έρθω να σε βρω... Πού είσαι απόψε; Πονάω, αγάπη μου και σε χρειάζομαι...

Ίσως, αν διάβαζες αυτήν την εξομολόγηση να θύμωνες. Εγώ, άλλως τε, έφυγα μακριά σου... Αλλά, δεν μπορώ να ξεχάσω όσα ζήσαμε... Με βασανίζουν... Σε ψάχνω σε ξένες αγκαλιές, μα ελπίζω ότι μια ημέρα θα έρθεις να με πάρεις αγκαλιά και να μου πεις ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο... Πάρε με μαζί σου... Σώσε με...

Θέλω τις συζητήσεις μας, το παρεάκι μας...

Είχαμε ένα τόσο δυνατό έρωτα... Τόσο αληθινό... Γιατί τον αφήσαμε; Γιατί τον εγκαταλείψαμε; Σε ήθελα και σε θέλω τόσο πολύ... Με ολοκλήρωνες... Εσύ, τι να νοιώθεις, άραγε;

Συγγνώμη αν σε κούρασα, αγαπημένη μου... Απλά πονάω, γιατί λείπεις...

Παναγιώτης Φούκας