Το θέατρο αποτελεί μία ευχάριστη ενασχόληση για όλους εμάς τους
θεατρόφιλους, αλλά και τρόπο ζωής γι'αυτούς που ασχολούνται
επαγγελματικά με αυτό και φροντίζουν να μας τροφοδοτούν με παραστάσεις
φτιαγμένες με μεράκι, κέφι και προσωπικότητα. Έχοντας τη χαρά να βλέπω
πολύ και καλό θέατρο, ξεχώρισα κάποιες παραστάσεις που έκαναν αίσθηση
μέσα στο χρόνο που πέρασε και άφησαν το στίγμα τους σε αυτόν.
Οι περισσότερες συνεχίζονται και το 2017, οπότε έχετε την ευκαιρία να τις παρακολουθήσετε. Το θέατρο έχει ανάγκη τον κόσμο που το αγαπά, για να συνεχίσει να ζει και να μας προσφέρει ευχάριστες στιγμές.
10 έργα λοιπόν που αποτέλεσαν διαμαντάκια στο θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης. Η σειρά αναφοράς τους είναι τυχαία.
1) Φιλιώ Χαϊδεμένου. Το οδοιπορικό μιας υπεραιωνόβιας Μικρασιάτισσας, που διωγμένη από τα πατρογονικά της χώματα, ήρθε στην Ελλάδα και προσπάθησε να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη της χαμένης της πατρίδας. Ένα αισθαντικό και νοσταλγικό κείμενο που συνδυάζεται με μια σκηνοθεσία που κοιτά την ιστορία στα μάτια και ένα καλοκουρδισμένο θίασο με επικεφαλής την κορυφαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τους συντελεστές του, προσφέροντας μία από τις πιο αισθαντικές και ουσιαστικές παραστάσεις της σαιζόν.
2) Νόρα (Το κουκλόσπιτο). Ένα πολυπαιγμένο κείμενο ιδωμένο με μία φρέσκια ματιά και βασισμένο σε μια νέα μετάφραση αποτέλεσε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της περσινής σαιζόν. Σκηνοθεσία σε μοντέρνα και ζωντανή γραμμή, που σέβεται το κείμενο, αλλά αφήνει το θεατή να ταξιδέψει σε αυτό και είχε σαν πρόσθετο ατού την ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση που έμοιαζε πλασμένη για τον ομώνυμο ρόλο. Έτυχε δίκαια θερμότατης υποδοχής και αποδοχής από το αθηναϊκό θεατρόφιλο κοινό.
3) Αυτή η Νύχτα Μένει. Μετά την επιτυχημένη Γκάμπυ, η Κίρκη Καραλή με τη φετινή της πρόταση, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας ότι αποτελεί μία νέα και ταλαντούχα σκηνοθέτιδα και ασχολούμενη με το ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή σκιαγράφησε ένα πειστικό και αυθεντικό σκηνικό οδοιπορικό στα σκυλάδικα της δεκαετίας του 80. Ένας νεανικός, κεφάτος θίασος και μια έξυπνη και σπιρτόζικη σκηνοθετική καθοδήγηση, έδωσαν στο κείμενο μία εξαιρετικά επιτυχημένη θεατρική εκδοχή και μία από τις πιο κεφάτες θεατρικές εξόδους του 2016. Μέχρι τν Κυριακή 8/1.
4) 1984. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου ασχολήθηκε για άλλη μια χρονιά με ένα εμβληματικό βιβλίο, το οποίο μετέφερε στο θέατρο με τη δική της ιδιαίτερη ματιά. Σεβάστηκε απόλυτα το υλικό της, απέδωσε πιστά την προβληματική του και επενδύοντας σε μια ομάδα ταλαντούχων ερμηνευτών, ένα φουτουριστικό σκηνικό και μία εξαιρετική παραγωγή δημιούργησε μία παράσταση που κερδίζει ένα δυνατό και ειλικρινές χειροκρότημα από τους θεατές της.
5) Άγριος Σπόρος. Ένα πολύ καλό παράδειγμα έργου, που μπορεί να πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι υπάρχουν αξιόλογα σύγχρονα ελληνικά θεατρικά κείμενα. Η σκηνοθεσία συντονίζεται με τον παλμό του λόγου, αποτυπώνει πολύ πειστικά και αυθεντικά κάποιους χαρακτηριστικούς τύπους Ελλήνων και αποτέλεσε ένα όχημα για ένα ρεσιτάλ ερμηνείας για τον Τάκη Σπυριδάκη, στον οποίο ο κεντρικός ρόλος ταίριαξε γάντι. Αποτέλεσε έτσι μία από τις πιο ευχάριστες θεατρικές εκπλήξεις της χρονιάς.
6) Τελευταία Φεγγάρια. Η τρίτη ηλικία και τα συναισθηματικά της προβλήματα και αδιέξοδα αποτελεί το βασικό θεματικό πυρήνα του συγκεκριμένου έργου, τα οποία πραγματεύεται με μία ρεαλιστική και καθόλου μελό οπτική. Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης, αλλά και στον κεντρικό ρόλο, ο Άγγελος Αντωνόπουλος, ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες βετεράνους ηθοποιούς που τιμούν τον τίτλο τους και "ποιούν ήθος" επί σκηνής.
7) Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς. Η διασκεδαστική ιστορία μιας παράφωνης σοπράνο με φανατικό κοινό, αλλά και πολλούς επικριτές και του μουσικού που τη συνόδευε στις ζωντανές εμφανίσεις της. Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί με ευαισθησία και τρυφερότητα, δίνοντας έμφαση στην αρμονική συνύπαρξη δύο διαφορετικών χαρακτήρων και φωτίζοντας άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα τους. Ναταλία Τσαλίκη και Προμηθέας Αλειφερόπουλος το πρωταγωνιστικό ντουέτο, που έδεσε εξαιρετικά στη σκηνή.
8) Ο Θεός της Σφαγής. Ένα σύγχρονο έργο της Γιασμίνα Ρεζά, που ασχολείται με τα προβλήματα των σύγχρονων ζευγαριών με αφορμή ένα συνηθισμένο παιδικό καυγά. Μία μαύρη κωμωδία η οποία ισορροπεί πολύ επιτυχημένα μεταξύ του κωμικού και του δραματικού της στοιχείου. Η σκηνοθεσία που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος και ένα κουαρτέτο πολύ καλών νέων πρωταγωνιστών της ελληνικής θεατρικής σκηνής, αποτέλεσαν τη συνταγή της επιτυχίας της παράστασης.
9) Η Επανένωση της Βόρειας Κορέας με τη Νότια. Ένα πανέξυπνο, κεφάτο και τρυφερό κείμενο που πραγματεύεται την αγάπη και την επιρροή της στις ανθρώπινες σχέσεις και συνδυάζει ευρηματικά τη δραματική με την κωμική της έκφανση. Ο Νίκος Μαστοράκης αναλαμβάνει τη σκηνοθετική μπαγκέτα, καθοδηγώντας με χειρουργική ακρίβεια και πολύ μεράκι μία ταλαντούχα, δοκιμασμένη και αρμονικά δουλεμένη ερμηνευτική ομάδα, δίνοντας μία από τις καλύτερες θεατρικές προτάσεις της πόλης.
10) Αύγουστος. Ο "Αύγουστος" αποτελεί ένα πορτρέτο μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικογένειας γύρω από το στρωμένο οικογενειακό τραπέζι. Οι διάλογοι σκληροί, ειρωνικοί, συχνά πικρόχολοι, αλλά ταυτόχρονα και αστείοι ή διασκεδαστικοί δημιουργούν ένα παιχνίδι αλληλοσπαραγμού και κρυμμένης αλήθειας. Ένας all-star θίασος υποστηρίζει με θέρμη το εγχείρημα και ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις του έργου.
Η τελική επιλογή ανήκει πάντα στο θεατή και την αισθητική του. Άλλωστε το καλό θέατρο είναι παρόν για να διασκεδάσει, αλλά και να προβληματίσει δημιουργικά το κοινό του.
http://www.onlytheater.gr/buzz/arthro/item/9-1-kales-parastaseis-tou-2016
Οι περισσότερες συνεχίζονται και το 2017, οπότε έχετε την ευκαιρία να τις παρακολουθήσετε. Το θέατρο έχει ανάγκη τον κόσμο που το αγαπά, για να συνεχίσει να ζει και να μας προσφέρει ευχάριστες στιγμές.
10 έργα λοιπόν που αποτέλεσαν διαμαντάκια στο θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης. Η σειρά αναφοράς τους είναι τυχαία.
1) Φιλιώ Χαϊδεμένου. Το οδοιπορικό μιας υπεραιωνόβιας Μικρασιάτισσας, που διωγμένη από τα πατρογονικά της χώματα, ήρθε στην Ελλάδα και προσπάθησε να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη της χαμένης της πατρίδας. Ένα αισθαντικό και νοσταλγικό κείμενο που συνδυάζεται με μια σκηνοθεσία που κοιτά την ιστορία στα μάτια και ένα καλοκουρδισμένο θίασο με επικεφαλής την κορυφαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τους συντελεστές του, προσφέροντας μία από τις πιο αισθαντικές και ουσιαστικές παραστάσεις της σαιζόν.
2) Νόρα (Το κουκλόσπιτο). Ένα πολυπαιγμένο κείμενο ιδωμένο με μία φρέσκια ματιά και βασισμένο σε μια νέα μετάφραση αποτέλεσε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της περσινής σαιζόν. Σκηνοθεσία σε μοντέρνα και ζωντανή γραμμή, που σέβεται το κείμενο, αλλά αφήνει το θεατή να ταξιδέψει σε αυτό και είχε σαν πρόσθετο ατού την ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση που έμοιαζε πλασμένη για τον ομώνυμο ρόλο. Έτυχε δίκαια θερμότατης υποδοχής και αποδοχής από το αθηναϊκό θεατρόφιλο κοινό.
3) Αυτή η Νύχτα Μένει. Μετά την επιτυχημένη Γκάμπυ, η Κίρκη Καραλή με τη φετινή της πρόταση, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας ότι αποτελεί μία νέα και ταλαντούχα σκηνοθέτιδα και ασχολούμενη με το ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή σκιαγράφησε ένα πειστικό και αυθεντικό σκηνικό οδοιπορικό στα σκυλάδικα της δεκαετίας του 80. Ένας νεανικός, κεφάτος θίασος και μια έξυπνη και σπιρτόζικη σκηνοθετική καθοδήγηση, έδωσαν στο κείμενο μία εξαιρετικά επιτυχημένη θεατρική εκδοχή και μία από τις πιο κεφάτες θεατρικές εξόδους του 2016. Μέχρι τν Κυριακή 8/1.
4) 1984. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου ασχολήθηκε για άλλη μια χρονιά με ένα εμβληματικό βιβλίο, το οποίο μετέφερε στο θέατρο με τη δική της ιδιαίτερη ματιά. Σεβάστηκε απόλυτα το υλικό της, απέδωσε πιστά την προβληματική του και επενδύοντας σε μια ομάδα ταλαντούχων ερμηνευτών, ένα φουτουριστικό σκηνικό και μία εξαιρετική παραγωγή δημιούργησε μία παράσταση που κερδίζει ένα δυνατό και ειλικρινές χειροκρότημα από τους θεατές της.
5) Άγριος Σπόρος. Ένα πολύ καλό παράδειγμα έργου, που μπορεί να πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι υπάρχουν αξιόλογα σύγχρονα ελληνικά θεατρικά κείμενα. Η σκηνοθεσία συντονίζεται με τον παλμό του λόγου, αποτυπώνει πολύ πειστικά και αυθεντικά κάποιους χαρακτηριστικούς τύπους Ελλήνων και αποτέλεσε ένα όχημα για ένα ρεσιτάλ ερμηνείας για τον Τάκη Σπυριδάκη, στον οποίο ο κεντρικός ρόλος ταίριαξε γάντι. Αποτέλεσε έτσι μία από τις πιο ευχάριστες θεατρικές εκπλήξεις της χρονιάς.
6) Τελευταία Φεγγάρια. Η τρίτη ηλικία και τα συναισθηματικά της προβλήματα και αδιέξοδα αποτελεί το βασικό θεματικό πυρήνα του συγκεκριμένου έργου, τα οποία πραγματεύεται με μία ρεαλιστική και καθόλου μελό οπτική. Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης, αλλά και στον κεντρικό ρόλο, ο Άγγελος Αντωνόπουλος, ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες βετεράνους ηθοποιούς που τιμούν τον τίτλο τους και "ποιούν ήθος" επί σκηνής.
7) Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς. Η διασκεδαστική ιστορία μιας παράφωνης σοπράνο με φανατικό κοινό, αλλά και πολλούς επικριτές και του μουσικού που τη συνόδευε στις ζωντανές εμφανίσεις της. Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί με ευαισθησία και τρυφερότητα, δίνοντας έμφαση στην αρμονική συνύπαρξη δύο διαφορετικών χαρακτήρων και φωτίζοντας άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα τους. Ναταλία Τσαλίκη και Προμηθέας Αλειφερόπουλος το πρωταγωνιστικό ντουέτο, που έδεσε εξαιρετικά στη σκηνή.
8) Ο Θεός της Σφαγής. Ένα σύγχρονο έργο της Γιασμίνα Ρεζά, που ασχολείται με τα προβλήματα των σύγχρονων ζευγαριών με αφορμή ένα συνηθισμένο παιδικό καυγά. Μία μαύρη κωμωδία η οποία ισορροπεί πολύ επιτυχημένα μεταξύ του κωμικού και του δραματικού της στοιχείου. Η σκηνοθεσία που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος και ένα κουαρτέτο πολύ καλών νέων πρωταγωνιστών της ελληνικής θεατρικής σκηνής, αποτέλεσαν τη συνταγή της επιτυχίας της παράστασης.
9) Η Επανένωση της Βόρειας Κορέας με τη Νότια. Ένα πανέξυπνο, κεφάτο και τρυφερό κείμενο που πραγματεύεται την αγάπη και την επιρροή της στις ανθρώπινες σχέσεις και συνδυάζει ευρηματικά τη δραματική με την κωμική της έκφανση. Ο Νίκος Μαστοράκης αναλαμβάνει τη σκηνοθετική μπαγκέτα, καθοδηγώντας με χειρουργική ακρίβεια και πολύ μεράκι μία ταλαντούχα, δοκιμασμένη και αρμονικά δουλεμένη ερμηνευτική ομάδα, δίνοντας μία από τις καλύτερες θεατρικές προτάσεις της πόλης.
10) Αύγουστος. Ο "Αύγουστος" αποτελεί ένα πορτρέτο μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικογένειας γύρω από το στρωμένο οικογενειακό τραπέζι. Οι διάλογοι σκληροί, ειρωνικοί, συχνά πικρόχολοι, αλλά ταυτόχρονα και αστείοι ή διασκεδαστικοί δημιουργούν ένα παιχνίδι αλληλοσπαραγμού και κρυμμένης αλήθειας. Ένας all-star θίασος υποστηρίζει με θέρμη το εγχείρημα και ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις του έργου.
Η τελική επιλογή ανήκει πάντα στο θεατή και την αισθητική του. Άλλωστε το καλό θέατρο είναι παρόν για να διασκεδάσει, αλλά και να προβληματίσει δημιουργικά το κοινό του.
http://www.onlytheater.gr/buzz/arthro/item/9-1-kales-parastaseis-tou-2016
Σχόλια