Να σημειώσω εδώ πως αν και έχει ουκ ολίγα κοινά ή παρόμοια στοιχεία με το Red Dead Revolver (από το όνομα, το περιβάλλον, την ομάδα ανάπτυξης κ.λπ.), το Redemption θεωρείται περισσότερο ως ο πνευματικός διάδοχος του και όχι άμεσο sequel του. Και σεναριακά ακόμα, τα δυο παιχνίδια δεν συνδέονται άμεσα, αφού η ιστορία του Redemption λαμβάνει χώρα περίπου τρεις δεκαετίες μετά από αυτή του Revolver, το 1911, όταν η εποχή της Άγριας Δύσης είχε αρχίσει να φτάνει… στη δύση της. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού ονομάζεται John Marston και μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσε τη ζωή ενός κλασικού παρανόμου της εποχής. Άλλαξε όμως στρατόπεδα και πλέον έχει στραφεί ενάντια στην παλιά του συμμορία έστω και αν δεν είναι απόλυτα δίκη του απόφαση, αφού οι ομοσπονδιακοί πράκτορες απείλησαν ότι θα βλάψουν την οικογένειά του αν δεν το κάνει.
Όποιος έχει παίξει τα πρόσφατα GTA, ξέρει τι μπορεί να περιμένει από τις συγγραφικές ικανότητες των ανθρώπων της Rockstar. Πόσω μάλλον εδώ που ο κόσμος της Άγριας Δύσης –τουλάχιστον έτσι όπως τον έχουμε μάθει από τις ταινίες- προσφέρεται ακόμα περισσότερο για το ύφος που μας έχει συνηθίσει η εταιρεία με τα GTA. Άλλοι χαρακτήρες είναι σκληροί και προκαλούν δέος ή και τρόμο, άλλοι αποτελούν την εύθυμη νότα του παιχνιδιού, όμως όλοι τους είναι καλογραμμένοι και δεν θα φάνταζαν ως παρείσακτοι σε κάποιο spaghetti western με τον Clint Eastwood ή τον John Wayne. Το μόνο ίσως θέμα που με ξενέρωσε λιγάκι, είναι ότι –κυρίως στην αρχή της ιστορίας- τα cut-scenes και γενικότερα οι «νεκρές» περίοδοι τείνουν να καταλαμβάνουν περισσότερο χρόνο από την καθαρή δράση. Δεν λέω, είναι καλοφτιαγμένα (άκρως ανώτερα του GTA IV, αν και λογικό αφού έχει περάσει μια ολόκληρη διετία, εδώ που τα λέμε) και σίγουρα σε βάζουν γρηγορότερα στο κλίμα της ιστορίας, όμως ειδικά στην αρχή θες να χαρείς λίγο τον κόσμο γύρω σου.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά πρόκειται για έναν από τους αρτιότερους κόσμους που έχω δει σε videogame και δη σε sandbox. Προφανώς, λόγω της φύσης του δεν μπορεί να είναι τόσο πλούσιος όσο για παράδειγμα του GTA IV (να με συγχωρέσετε, αλλά σας προειδοποιώ από τώρα πως οι συγκρίσεις του RDR με το «ξαδερφάκι» του θα είναι αμέτρητες στη συνέχεια του review). Υπάρχουν τεράστια κενές εκτάσεις, οι πόλεις είναι πιο μικρές και αραιοκατοικημένες και γενικότερα υπάρχει λιγότερο… τζέρτζελο στην οθόνη. Αυτό όμως είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού μιλάμε για μερικά κωλοχώρια στην άκρη της αμερικάνικης Δύσης, την αρχή του περασμένου αιώνα, οπότε λίγο-πολύ έτσι ήταν η κατάσταση τότε. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως το περιβάλλον του παιχνιδιού δεν είναι αρκούντως ζωντανό. Στις αχανείς έρημες εκτάσεις, θα δείτε από δεκάδες είδη άγριων ζώων, μέχρι καραβάνια που έχουν απλώς σταματήσει κάπου για να ξαποστάσουν προσωρινά. Στα χωριά αντίστοιχα, θα πέσετε επάνω σε μπεκρούλιακες που βγαίνουν παραπατώντας από το τοπικό σαλούν (μη γελάτε, γιατί με 4-5 ποτά μου συνέβη κι εμένα, οπότε μάλλον μπόμπα σέρβιραν!), γελαδάρηδες να τσακώνονται για κλοπές στο κοπάδι τους, ξαναμμένους αγροίκους να προσπαθούν να βιάσουν πόρνες, εργάτες να χτίζουν, σκυλιά και κοτόπουλα να κόβουν βόλτες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε ότι συνέβαινε στην περιοχή πριν από έναν αιώνα (άντε, παρά έναν χρόνο). Μπορείτε μέχρι και εφημερίδα να διαβάσετε (ή οποία μάλιστα από κάποιο σημείο και μετά θα καταγράφει και τα κατορθώματά σας) ή να πάτε να δείτε… βωβό καρτούν στο σινεμά (ψιλοκάφρικο, αλλά είχε γέλιο)!
Για να το κάνετε βέβαια αυτό σημαίνει πως έχετε βαρεθεί από τις αποστολές που θα κληθείτε να εκτελέσετε, κάτι που μου φαντάζει κομματάκι δύσκολο, μια και η ποικιλία τους είναι πραγματικά τεράστια. Οι βασικές αποστολές, αυτές που ακολουθούν το σενάριο, ακολουθούν κυρίως τα χνάρια άλλων τίτλων του είδους, απλώς εδώ είναι προφανώς προσαρμοσμένες στο γουέστερν κλίμα του RDR. Δεν είναι φυσικά όλες του τύπου «Πήγαινε από το Α στο Β, σκότωσε τον Χ και γύρνα πίσω». Για να καταλάβετε, κλήθηκα να κάνω νυχτερινές περιπολίες συντροφιά με ένα… σκύλο, να βγάλω ένα κοπάδι από αγελάδες για βοσκή (ή είμαι ΚΑΟΥ-μπόης ή δεν είμαι!) και να κυνηγήσω άγρια άλογα!
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και αποστολές-θελήματα που σας αναθέτουν απλοί «Strangers», όπως για παράδειγμα να ψάξετε για το χαμένο παιδί μιας μάνας ή τη σύζυγο ενός χαροκαμένου τύπου (εδώ άλλοι κάνουν αμάν να τις χάσουν… τέλος πάντων).
Όσο για το πού μπορείτε να ξοδέψετε τα χρήματα που βγάζετε με το νόμιμο –ή και όχι- ιδρώτα σας, υπάρχουν πολλές επιλογές. Καταρχάς, όπως και στα παλαιότερα GTA, μπορείτε να… επενδύσετε σε ακίνητη περιουσία, αγοράζοντας δωμάτια, τα οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ως safe houses, ενώ κάθε φορά που τα επισκέπτεστε παίρνετε και ένα μικρό bonus σε λεφτά ή/και πυρομαχικά. Κατά τ’άλλα, στα διάφορα καταστήματα μπορείτε να αγοράσετε δεκάδες προϊόντα, από νέα όπλα, μέχρι… άλογα!
Τώρα που είπα άλογα, καταλαβαίνετε προφανώς πως αποτελούν τη μεγαλύτερη ίσως διαφορά σε σχέση με το GTA και τους υπόλοιπους πιο «σύγχρονους» τίτλους του είδους. Στην αρχή ίσως σας μπερδέψει ο χειρισμός τους, αλλά πολύ σύντομα θα τον συνηθίσετε περισσότερο και από ό,τι των αυτοκινήτων του GTA IV. Για να τα «σπιρουνίσετε» και να επιταχύνουν θα πρέπει να πατάτε συνεχώς το Α, ενώ αν το κρατήσετε πατημένο θα διατηρήσουν μια σταθερή ταχύτητα. Θα πρέπει όμως να προσέξετε, αφού αν το παρακάνετε με το σπιρούνισμα και τα κουράσετε ή τα εκνευρίσετε, μπορεί ακόμα και να σας εκσφενδονίσουν στο έδαφος! Εξαιρετικά χρήσιμο, ειδικά στις αποστολές, μου φάνηκε το ότι κρατώντας πατημένο το Α δίπλα σε κάποιον άλλο χαρακτήρα, διατηρείτε μια σταθερή ταχύτητα όμοια με τη δική του, οπότε είναι απείρως πιο εύκολο να τον ακολουθήσετε. Πέρα από τα μεμονωμένα άλογα, υπάρχουν βέβαια και οι άμαξες, οι οποίες στην πράξη αποτελούν κάτι ενδιάμεσα σε σκέτο άλογο και αυτοκίνητο.
Tο σύστημα της μάχης, θυμίζει και αυτό κάτι από το GTA IV, αφού έχει προστεθεί ένα παρόμοιο σύστημα κάλυψης (και συνήθως στις αποστολές θα υπάρχουν βράχοι και κιβώτια στρατηγικά τοποθετημένοι). Να επισημάνω εδώ πως αν επιλέξετε τη «Normal» επιλογή στόχευσης, ο στόχος θα πάει στιγμιαία στον κοντινότερο εχθρό, οπότε αν θέλετε λίγο μεγαλύτερη πρόκληση προτιμήστε το «Expert». Και πάλι βέβαια δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε, αφού αν κάποια στιγμή χρειαστείτε μεγαλύτερη ακρίβεια υπάρχει και η λειτουργία «Dead Eye» που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα bullet-time προσωρινής διάρκειας. Το τελευταίο μου φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμο σε περιπτώσεις που ήθελα να συλλάβω ζωντανούς κάποιους επικηρυγμένους (πληρώνουν διπλάσια έτσι), οπότε προτιμούσα να τους πυροβολήσω στα πόδια και να τους κουβαλήσω μέχρι το σερίφη.
Όπως και το τελευταίο GTA, έτσι και το RDR συνοδεύεται και από multiplayer κομμάτι. Ακόμα και τα διαθέσιμα modes θυμίζουν λιγάκι κάτι από GTA, αφού υπάρχουν τα κλασικά deathmatch (ατομικό και ομαδικό), μια παραλλαγή του capture the flag, ένα free-roaming mode κ.λπ. Μπορεί να μην σας κρατήσει το ενδιαφέρον για μήνες όπως π.χ. ένα Modern Warfare 2, αλλά αποτελεί μια άκρως ευπρόσδεκτη μεν, δευτερεύουσα δε, προσθήκη, αν και προσωπικά θα σας πρότεινα να ασχοληθείτε αφού θα έχετε ολοκληρώσει το single player τμήμα.
Σε εξαιρετικά επίπεδα κυμαίνεται και ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού. Το soundtrack θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί από τον Ennio Morricone, ενώ το voice-acting είναι στα γνώριμα υψηλά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει η Rockstar.
Σε ό,τι αφορά στα γραφικά, όπως ανέφερα και πιο πάνω, μπορεί εκ των πραγμάτων ο κόσμος του RDR να μην είναι τόσο «φορτωμένος» όσο ο αντίστοιχος του GTA, όμως αυτό –αλλά και τα δυο χρόνια που μεσολάβησαν- βοήθησαν στο να είναι πιο καλοσχεδιασμένος και με μεγαλύτερη λεπτομέρεια, κάτι που φαίνεται και στο σχεδιασμό και το animation των χαρακτήρων (ένα από τα προβλήματα που παρουσιάστηκε μέχρι και στο GTA, ειδικά στα cut-scenes). Ακόμα και το φαινόμενο του pop-up που συνήθως μαστίζει τα open-world παιχνίδια, εμφανίζεται μεν κι εδώ, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό από ό,τι σε άλλους εκπροσώπους του είδους.
Το ότι το Red Dead Redemption θα ενθουσιάσει τους φίλους του GTA και των sandbox παιχνιδιών γενικότερα, είναι κάτι που το θεωρώ δεδομένο. Θεωρώ ωστόσο πως λόγω της κάπως διαφορετικής φύσης του, ακόμα και σε θέματα που αφορούν στο gameplay μπορεί να προσελκύσει ακόμα και άτομα που –για λόγους που αδυνατώ να καταλάβω- προσπέρασαν τα προηγούμενα αριστουργήματα της Rockstar. Όπως και να έχει πάντως, είμαι βέβαιος πως η δουλειά που έριξε το στούντιο της Rockstar στο San Diego (και είμαι βέβαιος πως ήταν πάρα πολλή) θα ανταμειφθεί και το Red Dead Redemption θα βρει τη θέση του στα αριστουργήματα της τέχνης μας. Ίσως να μην κατορθώνει να ξεπεράσει το GTA IV σε αρτιότητα και λεπτομέρεια του κόσμου του, αλλά θαρρώ πως είναι από τις λίγες φορές που το hype που συνόδευσε ένα παιχνίδι φαντάζει λίγο για να αποδώσει την πραγματική εικόνα του…
ΘΕΤΙΚΑ
Από τα εντυπωσιακότερα open-world περιβάλλοντα που έχουμε δει ποτέ, με διαφορά το καλύτερο γουέστερν παιχνίδι, μεγάλη ποικιλία στο gameplay τόσο στις κύριες όσο και στις δευτερεύουσες αποστολές, προσεγμένη ιστορία και χαρακτήρες, υψηλότατα στάνταρ παραγωγής
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Εχμ… ξέρω κι εγώ… ίσως ότι -ειδικά τις πρώτες ώρες- έχει περισσότερο cut-scenes παρά gameplay και το ότι εμφανίζεται –λιγότερο από όσο θα περίμενα πάντως- το φαινόμενο του pop-up
http://www.byteme.gr/game-review/Red_Dead_Redemption/?page=1
Σχόλια