Η αλήθεια είναι ακόμα εκεί έξω; Μια πρώτη αντίδραση στα νέα επεισόδια «X-Files»

Είδαμε τα δύο πρώτα επεισόδια της νέας μίνι σειράς «X-Files». 

Σε μια σκηνή προς το τέλος του πρώτου επεισοδίου, «My Struggle», με το οποίο τα «X-Files» επιστρέφουν στις οθόνες μας σχεδόν 15 χρόνια μετά το κλείσιμό τους, ο Φοξ Μόλντερ κλωτσάει άγαρμπα με θυμό, και σκίζει στα δύο το κλασικό «θέλω να πιστέψω» πόστερ του, απομεινάρι κι εκείνο της χρυσής εποχής αυτού του γραφείου. Ο παλιός του εκείνος χώρος είναι ακόμα εκεί, αχρησιμοποίητος, ερημωμένος, καθώς ο κόσμος μας έχει αλλάξει πια ρυθμούς. Το FBI δεν έχει πια ανάγκη τους Φακέλους Χ όπως το κοινό είχε πάψει να έχει ανάγκη τους «X-Files», γιατί πια ζούμε σε έναν άλλον, πολύ πιο κυνικό κόσμο από εκείνον που κάποτε μας έκανε να κυνηγάμε στοιχεία και θολές φωτογραφίες και να σχηματίζουμε θεωρίες για το τι υπάρχει εκεί έξω.
Εν έτει 2016, είναι το εδώ μέσα που μας δημιουργεί ήδη αρκετά προβλήματα για να ασχολούμαστε με τον ουρανό.

Ο Μόλντερ βιώνει αυτή τη δοκιμασία για την πίστη του επειδή όλα όσα ήξερε έχουν αλλάξει μεμιάς. Στο πρώτο επεισόδιο συναντά τον Ταντ Ο’Μάλεϊ (ο Τζόελ ΜακΧέιλ του «Community» σε μια ευρύτερη μίξη Λιακόπουλου, Άδωνι και Χαρδαβέλλα), έναν συντηρητικό τηλεπαρουσιαστή που πιστεύει σε κάθε πιθανή συνωμοσία, και προσεγγίζει τον Μόλντερ για να του μιλήσει για την μεγαλύτερη όλων. Εδώ η σειρά κάνει τη μεγαλύτερη στροφή που έχει κάνει πιθανώς στην ιστορία της, ταιριαστά με το τεράστιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στις σεζόν: Όλα όσα ξέραμε είναι ψέματα.
Εξωγήινοι υπάρχουν, μέχρι και προσγείωση UFO βλέπουμε, έτσι, στην ψύχρα, στο cold open κιόλας, όμως δεν είναι αυτοί οι κακοί της υπόθεσης. Οι κακοί είναι Εκείνοι που χρησιμοποιούν την εξωγήινη τεχνολογία για να κατακτήσουν τον κόσμο και να δημιουργήσουν την ιδέα της διαρκούς εξωγήινης ύπαρξης, με τη βοήθεια φυσικά της μοντέρνας κουλτούρας παρακολούθησης και υπερ-κατανάλωσης. Μια συνωμοσία υφασμένη μέσα στη συνωμοσία, παρουσιασμένη μέσα από ένα εξουθενωτικό σερί μονολόγων γεμάτων θαυμαστικά!! και βεβαιότητα από τους Μόλντερ και Ο’Μάλεϊ. Αν σε επόμενο επεισόδιο δούμε αεροπλάνα να ψεκάζουν κιόλας δε θα μου προξενήσει εντύπωση.

Το πρώτο πράγμα που μου άρεσε σε αυτή την αναβίωση ήταν το πώς μας συστήθηκαν οι χαρακτήρες. Η Σκάλι είναι απλά πάνω από ένα μόνιτορ στο νοσοκομείο που δουλεύει. Ο Σκίνερ μπαίνει σε ένα δωμάτιο εν μέσω διαλόγου. Δεν υπάρχει τίποτα το ηρωικό, δεν σου δίνεται η αίσθηση πως ο Κρις Κάρτερ και το καστ του ξαναμαζεύτηκαν απλά για να τα παλαμάκια συγκίνησης του κοινού, κάτι που αργότερα επιβεβαιώνεται από τον ρισκαδόρικο τρόπο με τον οποίο η σειρά επανεφευρίσκει τη βάση της μυθολογίας της. Αυτό είναι κάτι που εκτιμώ. Η διάθεση, με το καλημέρα, να πάμε κάπου παρακάτω, κάπου αλλού, όχι απλά να αναλωθούμε σε ένα γύρο του θριάμβου καθώς θυμόμαστε εποχές που ήμασταν πιο νέοι και η ζωή ήταν πιο εύκολη και είχαμε ακόμα λεφτά.
Το δικό μου struggle συμβαίνει επειδή όλα εδώ είναι, αναμφίβολα λόγω χώρου, αρκετά πιο βιαστικά και πιο ερμητικά από όσα είχαμε συνηθίσει με τη σειρά. Μια από τις μεγάλες γοητείες των επεισοδίων μυθολογίας ήταν το πώς σε οδηγούσε σε τρελές κατευθύνσεις με πολύ ατμοσφαιρικό, μεθοδικό τρόπο, προσφέροντας λίγα-λίγα τα στοιχεία κάθε φορά. Αυτό μπορούσε να σε αποτρελάνει πολλές φορές, όμως ήταν και το κλειδί της επιτυχίας του mission statement: Έπρεπε κι εσύ να επιλέξεις αν θα πιστέψεις ή αν θα αμφισβητήσεις.
Στο «My Struggle» η ομάδα ξαναμαζεύεται στα γρήγορα ύστερα από τις αποκαλύψεις του Ταντ Ο’Μάλεϊ και ξαφνικά μέσα σε 2 σκηνές ο Μόλντερ έχει ξεσκεπάσει την αλήθεια, την έχει δει, και μετά την εξηγεί με πολλά λόγια, με πάσα βεβαιότητα. Ούτε ρυθμός, ούτε αναζήτηση. Η σκηνή που ο Μόλντερ αντικρίζει το εξωγήινο σκάφος στην παλιά σειρά θα ήταν η ανατριχιαστική σκηνή κορύφωσης μιας ολόκληρης σεζόν, εδώ είναι απλά μέρος του αρχικού exposition tour του Ταντ Ο’Μάλεϊ.

Σε κάθε περίπτωση, τα αρχικά στοιχεία εδώ προετοιμάζουν κάτι αρκετά ευρύτερο που θέλω πολύ να δω πώς θα προχωρήσει. Η ανακάλυψη της Σκάλι για το πειραγμένο της DNA, η κυριολεκτική χρήση ενός UFO για τη δολοφονία της Σβέτα (που ήξερε υπερβολικά πολλά και κόντεψε να μιλήσει), η ιδέα πως όλη η μυθολογία της παλιάς σειράς ήταν ένα κατασκεύασμα (το οποίο, ΟΚ, θα εξηγούσε σε ένα διπλό επίπεδο και το πόσο ασυνεπής ήταν, εύγε Κρις Κάρτερ), η παρουσία του CSM του Γουίλιαμ Μπ. Ντέιβις στο τέλος. Θέλω κάπως να δω πού θα πάνε όλα αυτά.
Ευτυχώς θα αργήσουμε λίγο να μάθουμε, και λέω ευτυχώς γιατί το δεύτερο επεισόδιο, «Founder’s Mutation», ακολουθεί την παράδοση της σειράς σε εναλλαγή μυθολογίας και αυτοτελών επεισοδίων, παρουσιάζοντας μια εντελώς άλλη ιστορία. Αυτό ήταν ένα από τα κύρια στοιχεία επιτυχίας της σειράς, και μου αρέσει πολύ που ο Κάρτερ το κρατά αυτούσιο και σε ετούτη την ενσάρκωση, παρότι η τάση στην τηλεόραση έχει έκτοτε αλλάξει δραματικά εις βάρος των όποιων procedural στοιχείων.

Η ιδέα μιας μίνι σειράς «X-Files» που θα αποτελείτο απλώς από μια συνωμοσία σε 6 μέρη μου φαινόταν εξαρχής λάθος, επειδή έτσι κι αλλιώς είμαι μεγάλος υποστηρικτής της σημασίας του αυτοτελούς επεισοδίου, αλλά κι επειδή κάτι τέτοιο ήταν πάντα πολύ σημαντικό στις ανάσες των χαρακτήρων. Ο Μόλντερ κι η Σκάλι δεν λειτουργούσαν τόσο καλά επειδή ένωναν τις δυνάμεις τους μπροστά στον εξωγήινο κίνδυνο και τις απειλές και τις απαγωγές και ό,τι άλλο έχουν περάσει, αλλά λειτουργούσαν τόσο καλά επειδή το 80% των φορών διαφωνούσαν στα πάντα στη διαδικασία της κάθε υπόθεσης της καθημερινότητάς τους και ένωναν τις δυνάμεις τους όταν έπρεπε. Η μυθολογία σε αυτή τη σειρά από μόνη της θα ήταν ανυπόφορη.

Το πρώτο αυτοτελές (από, εικάζω, 4) είναι σε σενάριο και σκηνοθεσία Τζέιμς Γουόνγκ, που είναι κάπως περίεργο να τον βλέπουμε σόλο, χωρίς τον Γκλεν Μόργκαν (μαζί με τον οποίο είναι υπεύθυνοι για μερικά εκπληκτικά επεισόδια των πρώτων χρόνων της σειράς), όμως ακόμα κι έτσι είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενος μετά το γράψιμο και τη σκηνοθεσία του ίδιου του Κρις Κάρτερ στην πρεμιέρα. Ο Κάρτερ είχε παραγεμίσει το σενάριό του με κουραστικούς μονολόγους και είχε διευθύνει τους ηθοποιούς τους σε ατσούμπαλες ερμηνείες (η σκηνή διαφωνίας του Μόλντερ και της Σκάλι στη βεράντα του σπιτιού είναι απλά ξεκαρδιστικά κακή), ο Γουόνγκ όμως φέρνει τα πράγματα ξανά σε ένα πολύ πιο αναγνωρίσιμο επίπεδο. Αναγνωρίσιμο σε σημείο του να νομίζεις πως ανακάλυψες ένα χαμένο επεισόδιο από το 1994, για την ακρίβεια.

Στο «Founder’s Mutation» ο Μόλντερ και η Σκάλι αναλαμβάνουν μια κλασική “περίεργη” υπόθεση, τώρα που ο τομέας τους έχει ανοίξει ξανά. Μας έπεισε by the way η σειρά για την ανάγκη επανασύστασης των Φακέλων Χ; Νομίζω καθόλου, αλλά προσωπικά δε με πειράζει κιόλας. «Τόσα χρόνια ποιος αναλάμβανε αυτές τις υποθέσεις;», ρωτάει φίλος καθώς βλέπουμε το επεισόδιο. Το «Fringe», πιθανότατα. Σημασία έχει πώς τώρα η ομάδα είναι ξανά εδώ. Και ερευνά την υπόθεση ενός τύπου που κλειδώθηκε σε ένα δωμάτιο και έκανε σουβλάκι τον εγκέφαλό του με έναν χαρτοκόπτη. Το επεισόδιο έχει κάτι που το πρώτο δεν έχει καθόλου: έρευνα, αγνή, παραδοσιακή, ειλικρινή έρευνα. Αντί να καθόμαστε τον Μόλντερ να αραδιάζει θεωρίες, βλέπουμε τη Σκάλι να τις τεστάρει.

(Παρένθεση. Ο Μόλντερ δεν έχει γεράσει καθόλου καλά ως χαρακτήρας. Επί δύο επεισόδια τον αντιμετώπιζα κυρίως με υπομονή, περιμένοντας να δω τι θα πει/κάνει η Σκάλι έπειτα. Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι κάτι που επεκτείνεται και στα παλιά επεισόδια ή αν απλά τώρα ήταν πιο εμφανές λόγω αφηγηματικής βιασύνης.)

Η υπόθεση, καθώς οι πράκτορες την ξετυλίγουν. αποκαλύπτει φρικαλέα πράγματα με πειράματα σε παιδιά, γεννημένα και αγέννητα, με αποκορύφωμα μια ανατριχιαστική σκηνή όπου ο Ματ από το «Melrose Place» (Νταγκ Σάβαντ, εδώ παίζει τον σκιώδη άντρα που χρηματοδοτεί και το νοσοκομείο που δουλεύει η Σκάλι) ξεναγεί τους πράκτορες σε ένα διάδρομο γεμάτο παιδιά με γενετικές μεταλλάξεις. Όταν το επεισόδιο στοχεύει στο μυστήριο πετυχαίνει μυστήριο κι όταν θέλει να σε κάνει να νιώσεις άβολα νιώθεις άβολα, καταφέρνοντας μάλιστα στο τέλος να αφήσει την πόρτα ανοιχτή, με τα τηλεπαθητικά αδέλφια να σκοτώνουν τον Ματ από το «Melrose Place» και να το σκάνε, βάζοντας έτσι ένα μικρό λιθαράκι χτισίματος στο νέο «X-Files» σύμπαν.
Χτίσιμο στο οποίο συνεισφέρει και ο τρόπος με τον οποίο ο Γουόνγκ στήνει μικρούς παραλληλισμούς ανάμεσα στην υπόθεση της βδομάδας και στην απώλεια των Σκάλι και Μόλντερ: Τον γιο τους, Γουίλιαμ. Ο Γουίλιαμ εισήχθη ως ιδέα στην 8η σεζόν της σειράς, ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες γιατί κρίμα είναι, η ουσία είναι πως τώρα παραδέχονται ανοιχτά πως ήταν γιος τους και πως βρίσκεται μακριά τους «για να προστατευτεί». Στο επεισόδιο βλέπουμε μικρές στιγμές γονεϊκών φαντασιώσεων για τους δύο ήρωες (του Μόλντερ πιο δυνατή από την βιαστική της Σκάλι), κάτι που μας κάνει να απορούμε αν πρόκειται για στοιχείο που θα επανέλθει στη συνέχεια της σειράς.

Το «Founder’s Mutation» δεν ήταν κάτι συνταρακτικό αλλά ήταν ένα καλά εκτελεσμένο αυτοτελές επεισόδιο σε μια σειρά που τα έχει ανάγκη και τα τιμά αυτά τα επεισόδια. Ακολουθούν μερικά ακόμα πριν επιστρέψουμε στον Κρις Κάρτερ και το «My Struggle» στο φινάλε της μίνι σειράς. Ο συνδυασμός ως τώρα μοιάζει περίεργος. Από τη μία η σειρά είναι αθεράπευτα old school, από την άλλη προσπαθεί, με αρκετά άτσαλο τρόπο, να εισάγει νεωτερισμούς και σύγχρονες προβληματικές. (Σε κάποια φάση μια αναφορά του ονόματος του Σνόουντεν με πέταξε βίαια έξω από το δεύτερο επεισόδιο, ήταν σα να βλέπω ΝΒΑ του 1997 και κάποιος να αναφέρει τον Στεφ Κάρι.) Όμως θέλω να δω που το πάει και, κυριότερα, να δω ακόμα περισσότερους σεναριογράφους να δοκιμάζουν το χέρι του σε αυτοτελή «X-Files» επεισόδια μετά από τόσα χρόνια- ακολουθούν ο θαυματουργός Ντάριν Μόργκαν, ο Γκλεν Μόργκαν και ο ίδιος ο Κρις Κάρτερ.

Σε τελική ανάλυση η αναβίωση είναι για μένα καλοδεχούμενη. Προσπαθεί να εξερευνήσει κάτι καινούριο παραμένοντας ριζωμένη στις καταβολές της σειράς. Το να βλέπουμε αυτά τα πρόσωπα και να ακούμε αυτή τη μουσική ξανά ύστερα από τόσα χρόνια είναι γλυκό από μόνο του (στιγμιαία έστω), αλλά έχω και περιέργεια να δω πού θα βρισκόμαστε στο τέλος αυτής της μίνι σειράς. Ειδικά από τη στιγμή που, κρίνοντας από προθέσεις συντελεστών και εξαιρετικών πρώτων τηλεθεάσεων, υποπτεύομαι πως θα είναι μόνο το ξεκίνημα για ένα νέο κύκλο περιπετειών της Σκάλι και του Μόλντερ σε αυτό τον νέο, άγνωστο γι’ αυτούς κόσμο.

http://www.flix.gr/news/x-files--first-review.html