Στο προηγούμενο Bat-επεισόδιο,
με αφορμή την κυκλοφορία του Batman: Arkham Origins, είχαμε ασχοληθεί
με την αντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στις χάρτινες και τις ψηφιακές
περιπέτειες του αγαπημένου προστάτη της Γκόθαμ. Για το πρίκουελ του
Arkham Asylum είχα γράψει: «Μετά την ολοκλήρωση ενός τέτοιου
συνταρακτικού κεφαλαίου, κατά 99.9% ακολουθούν τεύχη των οποίων το στόρι
δε διαθέτει την ίδια ένταση και βαρύτητα όσα προηγήθηκαν, αλλά για
ιστοριούλες με μοναδικό σκοπό να ρίξουν αισθητά τους ρυθμούς και να
χαλαρώσουν τους αναγνώστες μέχρι την επόμενη μεγάλη υπόθεση. Κάπως έτσι
θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το Batman Arkham Origins, ένα παιχνίδι
χαμηλών τόνων και λιγότερο φιλόδοξο συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες
ψηφιακές περιπέτειες του Σκοτεινού Ιππότη (βλέπε Arkham Asylum, Arkham
City)». Στην προκειμένη περίπτωση η «επόμενη μεγάλη υπόθεση» είναι το
Batman: Arkham Knight, με το οποίο η
Rocksteady επιστρέφει στον σύμπαν του φτερωτού εκδικητή,
μετά το κορυφαίο City.
Αν το Arkham Knight ήταν κόμικ, θα ήταν από εκείνα που μας υπόσχονται
συγκλονιστικές αλλαγές στη ζωή του ήρωά μας, συναρπαστικές εξελίξεις
και άφθονο σασπένς. Θα ήταν το μεγάλο event, αυτό που θα μας έκανε να
δούμε με «άλλο μάτι» τους αγαπημένους μας χαρακτήρες, αυτό που θα μας
προκαλούσε αίσθηση, και θα κέρδιζε με το σπαθί του μια θέση ανάμεσα στις
καλύτερες εικονογραφημένες ιστορίες της αμερικάνικης βιομηχανίας των
κόμικ. Η διάκριση δε σταματά εδώ, αφού μπορούμε να ξεχωρίσουμε δύο ακόμη
κατηγορίες: μια που περιλαμβάνει εκείνες τις μεγάλες ιστορίες που
τηρούν τις υποσχέσεις τους και ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του
κοινού (για παράδειγμα
Batman: R.I.P. και Batman: Zero Year), και μια με τις ιστορίες που δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα και απογοητεύουν (βλέπε
All Star Batman & Robin, the Boy Wonder).
Τα καλά νέα είναι ότι το Arkham Knight δεν είναι τόσο κακό όσο το All
Star «τέκνο» των Φρανκ Μίλερ και Τζιμ Λι. Τα κακά νέα είναι ότι
ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, και ως παιχνίδι και ως ιστορία.
Η απουσία του Τζόκερ (για περισσότερες πληροφορίες
παρακαλώ τερματίστε το Arkham City) έδωσε την ευκαιρία στους υπόλοιπους
κακούς να διεκδικήσουν τον τίτλο του καταστροφέα της Γκόθαμ και να
γίνουν η νέμεση του Μπάτμαν. Το
Σκιάχτρο αποφασίζει να
αναλάβει ενεργό ρόλο και απειλεί να διαλύσει την πόλη με τη νέα του
φοβοτοξίνη, ένα αέριο που οδηγεί στην παράνοια οποιονδήποτε εκτεθεί σ’
αυτήν.
Στο πλευρό του βρίσκεται ο Άρκαμ Νάιτ, μια
αινιγματική φιγούρα, ένας πρωτοεμφανιζόμενος κακός ο οποίος γνωρίζει
υπερβολικά πολλά πράγματα για τον ήρωά μας. Ο Ιππότης του Σκιάχτρου
είναι αδυσώπητος, άριστα εκπαιδευμένος πολεμιστής και έχει υπό τις
διαταγές του έναν ολόκληρο στρατό από μισθοφόρους και άρματα μάχης. Οι
δυο κακοποιοί θέλουν να τον φέρουν σε δύσκολη θέση, να τον πιέσουν και
να τον φέρουν στα όριά του έτσι ώστε να τον διαλύσουν. Βέβαια, όλοι
γνωρίζουμε πως αντιδρά το άλτερ έγκο του Μπρους Γουέιν σε τέτοιες
καταστάσεις. Μιλάμε για τον άνθρωπο
που έδειρε τον Σούπερμαν, σωστά;
Οι δρόμοι της πόλης άδειασαν από τους απλούς κατοίκους της Γκόθαμ και
γέμισαν με τα τσιράκια και τα μη επανδρωμένα άρματα μάχης
του Άρκαμ Νάιτ. Ο μοναδικός τρόπος για να κυκλοφορήσει κανείς με
ασφάλεια είναι να βρίσκεται μέσα σε ένα τανκ ή, ακόμη καλύτερα, να
οδηγεί, ας πούμε, το
Μπάτμομπιλ. Μετά από τρία παιχνίδια, η Rocksteady προσθέτει το τελευταίο κομμάτι που έλειπε για να ολοκληρωθεί το παζλ του
«Απόλυτου Εξομοιωτή Batman».
Μόνο που της βγήκε κάπως τεράστιο, υπερκαλύπτοντας με την παρουσία του
όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που ανέδειξαν τη σούπερ ηρωική σειρά σε μια από
τις καλύτερες των τελευταίων ετών.
Στο Arkham Knight το όχημα του Μπάτμαν μετατρέπεται σε πολύτιμο εργαλείο επιβίωσης.
Όταν λειτουργεί σωστά,
προκαλεί τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό, ειδικά στους φανατικούς
φίλους του χάρτινου ήρωα της DC. Όμως, όταν δεν λειτουργεί σωστά, είναι
ικανό να κάνει και τον ίδιο τον Μπάτμαν να ξύνει το κεφάλι του και να
αναρωτιέται για το λόγο ύπαρξης του αμαξιού στην τελευταία του
περιπέτεια. Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά: οι μετακινήσεις και οι σκηνές
καταδίωξης με το Μπάτμομπιλ είναι φανταστικές και μου έφεραν στο μυαλό
τις αντίστοιχες από το
Batman Begins του Κρίστοφερ
Νόλαν, εκεί όπου ο Σκοτεινός Ιππότης διέλυε τα πάντα στο πέρασμά του,
κάνοντας άνω-κάτω ολόκληρη την Γκόθαμ. Μιλάμε για μια κινητή καταστροφή.
Επίσης, ο γάντζος του θα μας φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος στην περίπτωση
που θέλουμε να ανοίξουμε νέους δρόμους, να σκαρφαλώνουμε σε κτήρια,
κατακόρυφα,
όπως έκανε ο θρυλικός Άνταμ Γουέστ στην τηλεοπτική σειρά των 60’s
– χωρίς όμως το αυτοκίνητό του, ενώ και με το turbo boost, το
Μπάτμομπιλ πηδάει από ταράτσα σε ταράτσα, ως άλλος K.I.T.T.. Να, για
κάτι όμορφες στιγμές σαν κι αυτές θα ήθελα να αγκαλιάσω τους σχεδιαστές
της Rocksteady, αν τους είχα δίπλα μου.
Αντίθετα, κάθε φορά που το Μπάτμομπιλ μπαίνει σε λειτουργία
«Battle Mode»,
ένιωθα την ανάγκη να κλάψω στην αγκαλιά των σχεδιαστών της Rocksteady.
Και όχι από συγκίνηση, όπως καταλαβαίνετε. Σε κατάσταση μάχης, το όχημά
μας μετατρέπεται σε ένα είδος τανκ που κινείται σαν χόβερκραφτ, με το
παιχνίδι να αλλάζει ύφος και να
μετατρέπεται σε ένα χλιαρό, αδιάφορο και βαρετό shooter τρίτου προσώπου.
Οι μάχες με τα τανκ του Άρκαμ Νάιτ γίνονται γρήγορα κουραστικές
εξαιτίας του απλοϊκού τους σχεδιασμού. Τίποτα το συγκλονιστικό δε
συμβαίνει κατά τη διάρκειά αυτών των αναμετρήσεων. Απολύτως τίποτα.
Αργοκίνητα τεθωρακισμένα προσπαθούν να μας περικυκλώσουν χωρίς μεγάλη
επιτυχία και η όποια πρόκληση προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τον
αριθμό των τανκ που βρίσκονται ταυτόχρονα στην οθόνη μας. Το κακό είναι
ότι τις περισσότερες φορές οι μάχες αυτές είναι υποχρεωτικές και από τη
θετική τους έκβαση εξαρτάται η πρόοδός μας σε αρκετές από τις βασικές
και δευτερεύουσες αποστολές. Σε κάθε περίπτωση η προσθήκη αυτού του
κομματιού όχι μόνο δεν προσφέρει στη συνολική εμπειρία, αλλά χαλάει σε
σημαντικό βαθμό την αίσθηση ότι
είσαι ο Μπάτμαν,
ο απόλυτος άρχοντας της Γκόθαμ. Ακόμη χειρότερα, στα στελθ τμήματα του
παιχνιδιού, εκεί που αναγκάζεσαι να παίζεις κρυφτό με τα ενισχυμένα τανκ
του Άρκαμ Νάιτ που μπορούν να μας διαλύσουν με ένα και μόνο χτύπημα, το
immersion, που λένε και στο χωριό μου, πάει περίπατο. Ποιο immersion
δηλαδή, στο τέλος ξεχνάμε ότι παίζουμε παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον
Μπάτμαν…
Λόγω του αναβαθμισμένου ρόλου του Μπάτμομπιλ, οι άνθρωποι του στούντιο
προσάρμοσαν το Batman: Arkham Knight στα δεδομένα του οχήματος και όχι το αντίστροφο. Ο
Γρίφος
έχει μετατραπεί από παρανοϊκό δημιουργό αινιγμάτων σε σχεδιαστή δρόμων
ταχύτητας γεμάτες με θανάσιμες παγίδες αλά Mario Kart, ενώ δεν είναι
λίγες οι φορές που ο ήρωάς μας θα χρειαστεί να βρει μια λύση για να
περάσει το πανάκριβο αυτοκίνητό του μέσα από αποκλεισμένες περιοχές,
φτιάχνοντας γέφυρες και χακάροντας τους μηχανισμούς που απενεργοποιούν
τα μεγάλα οδοφράγματα. Όπως είναι φυσικό, η Γκόθαμ είναι αρκετά μεγάλη
σε έκταση για να δικαιολογήσει τις οδικές μας μετακινήσεις και είναι
γεμάτη από κακοποιούς, πεζούς και μη. Το στενάχωρο είναι ότι πέρα από τα
τσιράκια του Γρίφου, αυτά με το πράσινο φωσφοριζέ χρώμα, που μας
αποκαλύπτουν τις θέσεις των κρυμμένων
Riddler Trophies,
δεν υπάρχει λόγος να εγκαταλείπουμε το αμάξι μας ή να αφήνουμε τον
ουρανό της πόλης, αφού οι τυχαίες αναμετρήσεις με τους απλούς κακούς δε
μας δίνουν πόντους εμπειρίας. Εξαιρούνται αυτοί που θα συναντήσουμε σε
μια από τις δεκάδες αποστολές.
Εξίσου σημαντικό είναι το «φάουλ» που έγινε στην περίπτωση των αποστολών του παιχνιδιού. Σε αντίθεση με τα Asylum και City, εδώ
οι αποστολές επαναλαμβάνονται σε απελπιστικό βαθμό, είναι απλοϊκές ως προς τη δομή και την εξέλιξή τους, ενώ
η απουσία αρχηγών στερεί από τον τίτλο κάθε έννοια κλιμάκωσης.
Αν λατρέψατε τις αναμετρήσεις με τους Κίλερ Κροκ, Μίστερ Φριζ, Ρας Αλ
Γκουλ, Πόιζον Άιβι, Σόλόμον Γκράντι και δε συμμαζεύεται, στα προηγούμενα
παιχνίδια, το Batman: Arkham Knight είναι έτοιμο να σας προσφέρει μια
μεγάλη απογοήτευση.
Κατά τα’ άλλα, τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού στέκονται στο ύψος
τους και στα υψηλά στάνταρ που έχει θέσει η σειρά από το πρώτο
παιχνίδι.
Το σύστημα μάχης παραμένει ασύγκριτο. Είναι
απλό, κατανοητό και άκρως απολαυστικό. Ο Μπάτμαν μπορεί να ανταποκριθεί
σε οποιαδήποτε πρόκληση, κι αυτό γιατί είναι ο… Μπάτμαν! Οι σφαλιάρες
πέφτουν σύννεφο, με τον Σκοτεινό Ιππότη να σαπακιάζει όλους τους
αντιπάλους, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Όταν βρίσκεται μαζί μας στο
πεδίο της μάχης δεύτερος χαρακτήρας (Κάτγουμαν, Νάιτγουινγκ, Ρόμπιν) ή
το αμάξι μας,
μπορούμε να εκτελέσουμε συνδυαστικές κινήσεις, στέλνοντας αδιάβαστους τους εχθρούς μας. Αφού πρώτα γεμίσουμε τον ειδικό μετρητή μας.
Νέα προσθήκη αποτελεί και το
Fear Takedown, μια
κίνηση με την οποία μπορούμε να κατατροπώσουμε μια ομάδα από
ανυποψίαστους κακοποιούς. Μετά την πρώτη επίθεση, ο χρόνος «παγώνει» για
ελάχιστα δευτερόλεπτα έτσι ώστε να διαλέξουμε με την ησυχία μας το
επόμενο θύμα, εφόσον αυτό βρίσκεται σε μια λογική απόσταση από εμάς. Το
Detective Mode
επιστρέφει, αν και οι στιγμές που θα χρειαστεί να ξεδιπλώσουμε την
ικανότητα του Μπάτμαν στην εξιχνίαση εγκλημάτων είναι λιγότερες από τις
αντίστοιχες στα προηγούμενα παιχνίδια. Η συλλογή των γκάτζετ έχει
μεγαλώσει με την προσθήκη νέων, όπως, για παράδειγμα, το ειδικό εξάρτημα
που αντιγράφει τις φωνές των κακών, δίνοντάς μας την δυνατότητα να τους
ξεγελάσουμε προκειμένου να μας ανοίξουν μια πόρτα ή να μας αδειάσουν τη
γωνιά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Με εξαίρεση το κάπως
υποτονικό σάουντρακ του Arkham
Knight, ο οπτικοακουστικός τομέας του παιχνιδιού είναι άψογος. Η Γκόθαμ
είναι τεράστια και μεγαλοπρεπής, εντυπωσιάζει για την ποικιλία των
περιοχών της και την αρχιτεκτονική των κτηρίων της. Το μοντέλο του
Μπάτμαν είναι φανταστικό, η κίνηση είναι ρευστή και αψεγάδιαστη και η
μπέρτα του κυματίζει πιο όμορφα από ποτέ. Επίσης, τα εφέ βροχής είναι
εντυπωσιακά ενώ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το υγρό στοιχείο που
περιβάλλει τα νησιά της πόλης είναι ό,τι καλύτερο έχω δει σε παιχνίδι τα
τελευταία δέκα χρόνια. Οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους στους
χαρακτήρες του Arkham Knight έχουν κάνει επαγγελματική δουλειά, με τους
Κέβιν Κόνροϊ (Batman: The Animated Series) και Τζον Νομπλ (Lord of the
Rings) να διαπρέπουν στον ρόλο του Μπάτμαν και του Σκιάχτρο, αντίστοιχα.
Ωστόσο,
αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο φανταστικός φίλος του Σκοτεινού Ιππότη.
Όχι, μη φοβάστε, δεν πρόκειται να σας χαλάσω την έκπληξη, αλλά μεταξύ
μας, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Νυχτερίδας δεν είναι και πολύ καλά στα μυαλά
του, έτσι δεν είναι;
Το Batman: Arkham Knight ολοκληρώνει την τετραλογία των παιχνιδιών
Batman: Arkham με ελαφρώς απογοητευτικό τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι η
Rocksteady με είχε καλομάθει με τα Asylum και City γι’ αυτό και οι
προσδοκίες που είχα από το τελευταίο επεισόδιο ήταν μεγαλύτερες. Ακόμη
κι έτσι, αποτελεί μια αξιόλογη πρόταση η οποία, όμως, δε διαθέτει
φαντασία και πρωτοτυπία. Η παρουσία του Μπάτμομπιλ περισσότερο αφαιρεί,
παρά προσθέτει στη συνολική εμπειρία, ενώ μετά από τρεις Μπατ-τίτλους
που προηγήθηκαν, η αίσθηση της επανάληψης γίνεται ακόμα πιο έντονη. Όπως
και να ‘χει, δεν πρόκειται για τον επίλογο που περιμέναμε ή εκείνον που
θα ταίριαζε σε μια τόσο αγαπημένη σειρά παιχνιδιών.
Κλείνοντας, εύχομαι δυο πράγματα. Να λυθούν όσο πιο γρήγορα
τα προβλήματα που ταλαιπωρούν την έκδοση για τα PC.
Όσο για το άλλο, ελπίζω ότι η Rocksteady δε θα εγκαταλείψει σύντομα το
σύμπαν της DC Comics. Μπορώ να έχω ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον
Σούπερμαν ή την JLA, στα πρότυπα του Batman; Δε ζητάω πολλά. Νομίζω,
δηλαδή :P
Θετικά: Συνεπέστατο σύστημα μάχης, υπέροχος τεχνικός τομέας, πανέμορφη η Γκόθαμ
στις κονσόλες. Οι σκηνές καταδίωξης και γενικότερα το Μπάτμομπιλ ως
μεταφορικό μέσο, δίνουν πόντους στη συνολική Μπατ-εμπειρία…
Αρνητικά: … τους οποίους παίρνει πίσω όταν το Μπάτμομπιλ μπαίνει σε κατάσταση
μάχης. Ανούσιες και βαρετές οι αναμετρήσεις με τα μη επανδρωμένα τανκ, η
απουσία αρχηγών και έλλειψη πρωτοτυπίας στις αποστολές δε βοηθούν στο
να κλιμακωθεί η ιστορία.
http://www.byteme.gr/game-review/batman-arkham-knight
Σχόλια