Τα Μυαλά που Κουβαλάς!

Η 11χρονη Ράιλι μετακομίζει με την οικογένειά της από τις μεσοδυτικές πολιτείες στο Σαν Φρανσίσκο και τα συναισθήματά της (Χαρά, Θυμός, Θλίψη, Αηδία και Φόβος ) προσπαθούν να την κατευθύνουν, σε διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ τους, στην καινούργια ζωή της. Αριστουργηματικό animation της Pixar, το οποίο σχολιάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά με ξεκαρδιστικό σαρκασμό, βαθιά τρυφερότητα και ατελείωτες κινηματογραφικές ιδέες.

Αν νομίζετε πως ξέρετε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι άνθρωποι, έφτασε η ώρα να το ξανασκεφτείτε. Γυρισμένη σχεδόν εξολοκλήρου στο μυαλό ενός μικρού κοριτσιού, η καινούργια ταινία της Pixar μας συστήνει μερικές ρηξικέλευθες ιδέες πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό και στην κοινωνική συμπεριφορά, τις οποίες μόνον εκείνη θα μπορούσε να εντάξει σε μια ιστορία κινουμένων σχεδίων. Φαίνεται όμως πως δεν υπάρχει όριο για την ατρόμητη στα ρίσκα και αστείρευτη στις εμπνεύσεις χολιγουντιανή εταιρεία, η οποία αποφάσισε να επενδύσει 175 εκατ. δολάρια σε ένα καρτούν με πρωταγωνιστές τα… συναισθήματα ενός 11χρονου παιδιού και κατάφερε να επιτελέσει ακόμη έναν κινηματογραφικό άθλο.

Η βασική σεναριακή ιδέα, εξέλιξη αυτής του οκτάλεπτου animation «Reason and Emotion» του 1943, ανήκει στον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο/σκηνοθέτη Πιτ Ντόκτερ («Μπαμπούλας Α.Ε.», «Ψηλά στον Ουρανό» ), ο οποίος φέρνει τα… μέσα έξω σε μια σχεδόν κοινότοπη ιστορία ενηλικίωσης. Αυτήν της χαριτωμένης Ράιλι, η οποία λόγω επαγγελ­ματικών υποχρεώσεων του πατέρα της μετακομίζει από την αγροτική Μινεσότα στο κοσμοπολίτικο Σαν Φρανσίσκο και ξεκινά εκεί μια καινούργια ζωή.
Το τολμηρό τρικ είναι πως τη μάλλον προβλέψιμη μάχη της με τη νέα σχολική και οικιακή πραγματικότητα την παρακολουθούμε μέσα από το νοητικό Κέντρο Ελέγχου της, όπου πέντε βασικά συναισθήματα (η control freak Χαρά, η κατατονική και γαλάζια –blue– Θλίψη, ο κατακόκκινος Θυμός, η πρασινωπή Αηδία και ο πανικόβλητος Φόβος ) προσπαθούν να την καθοδηγήσουν όσο αποτελεσματικότερα μπορούν. Αλλά η μεταξύ τους συνεννόηση δεν είναι πάντα εφικτή, η καλιφορνέζικη καθημερινότητα αποδεικνύεται σκοτεινότερη των προβλέψεων και η ψυχολογική ισορροπία της μικρής κινδυνεύει να γκρεμιστεί ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα. 

Ο Ντόκτερ φαντάζεται τον εσωτερικό ανθρώπινο κόσμο σαν φουτουριστικό theme park, το οποίο επιβλέπεται από ένα συναισθηματικό πύργο ελέγχου. Η ευφάνταστη εικονογραφία του δεν παραμένει, ωστόσο, ένα απλό φόντο, αλλά παίρνει μέρος στη δράση όταν η Χαρά και η Θλίψη χάνονται στην terra incognita του αχαρτογράφητου ψυχισμού της Ράιλι και η κομεντί χαρακτήρων του Κέντρου Ελέγχου δίνει γρήγορα τη θέση της σε μια –πάντα διασκεδαστική– περιπέτεια αγωνίας. Έτσι η φαντασία, τα όνειρα, οι αναμνήσεις και οι σκοτεινές γωνιές του υποσυνείδητου συνδέονται άμεσα κι ευφυώς με τον έξω κόσμο, ενώ οι ιδέες αναδεικνύονται εξίσου ριψοκίνδυνες και συναρπαστικές με τις πράξεις.

Παράλληλα οι απολαύσεις και τα τραύματα της ενηλικίωσης σχολιάζονται με έναν καλοπροαίρετα ειρωνικό, καίρια σαρκαστικό και βαθιά συναισθηματικό τρόπο, ο οποίος εντυπωσιάζει με τη φιλοσοφική ωριμότητα (η θλίψη ως απαραίτητο, ντοστογεφσκικά πολύτιμο συναίσθημα ), τις σπιρτόζικες κοινωνικές ή σινεφίλ αναφορές και κυρίως την ασυναγώνιστη αφηγηματική δεξιοτεχνία του: η μαγική συνταγή της Pixar στην αψεγάδιαστη ωριμότητά της.

http://www.athinorama.gr/cinema/article/ta_muala__pou_koubalas-2508926.html

Σχόλια