Η σκέψη ήταν η εξής. Ολιγοήμερες, μοναχικές διακοπές, για διάβασμα και περισυλλογή. Ο προορισμός, βγαλμένος από μια ελληνική ταινία αυτή τη φορά. Την πλοκή δεν τη θυμάμαι, μόνο τα καταγάλανα νερά, τον ήλιο και τα γραφικά λευκά σοκάκια του νησιού. Ποιο νησί είναι; Δεν μοιάζει με κανένα! Τη λύση έδωσαν οι τίτλοι τέλους.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΘΗΡΑΣΙΑΣ
Βρίσκουμε τελικά διαθέσιμο δωμάτιο! Ουφ! «Τιμή δωματίου;» ρωτάω «25 ευρώ το βράδυ», απαντάει η κυρία Ζαχαρούλα, «Είναι βλέπετε και high season!».
Και προκαταβολή;
Όχι μωρέ, θα τα βρούμε από κοντά...
Καράβι για Σαντορίνη, κι από κει κατευθείαν για Θηρασιά!
Α! Με μια μικρή στάση. «RENT A MOTO». Στη Θηρασιά δεν υπάρχει τίποτα, κι έτσι έπρεπε να νοικιάσω ένα μηχανάκι από τον Αθηνιό. Κανένας όμως δεν έδινε μηχανάκι για απέναντι. Για την ακρίβεια ποτέ κανείς δεν τους το είχε ξαναζητήσει. Η καλή καρδιά του Διαμαντή θα με σώσει! Κόκκινο δίχρονο typhoon! «Κι αν δεν παίρνει μπρος, μανιβελιές... Μανιβελιές μέχρι να πάρει..», με συμβούλευσε ο Διαμαντής.
Στο καράβι για Θηρασιά, εγώ, το typhoon κι ο καπετάνιος!
Φτάσαμε, λοιπόν, στο λιμανάκι της Ρίβας, πλάι στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης. Στη Θηρασιά των 200 κατοίκων θα βρείτε 21 εκκλησίες (όπως η Παναγιά των Εισοδίων, κτισμένη το 1887 και ο Άγιος Κωνσταντίνος, κτισμένος το 1874). Μία εκκλησία για κάθε 10 κατοίκους δηλαδή, και 1 πανηγύρι για κάθε εκκλησιά!
Μέχρι τη Μινωική έκρηξη των προϊστορικών χρόνων η Θηρασιά αποτελούσε κομμάτι της Στρογγύλης, με την έκρηξη του ηφαιστείου, όμως, το 1600 π.Χ., το μικρό νησάκι διαχωρίστηκε, και πήρε το όνομά του από τη μικρότερη κόρη του βασιλιά Θήρα, τη Θηρασία.
Περπατούσα, λοιπόν, μόνη στα σοκάκια του Μανωλά (πρωτεύουσα) και του Ποταμού. Ψώνιζα από το παντοπωλείο σκονισμένα μπισκότα και κρουασάν. Οι γριές στα στενά με κοιτούσαν με μάτια μισόκλειστα από τον ήλιο. Είναι αυτή η έκφραση που παίρνουν πριν σε ρωτήσουν: «Εσύ; Τίνος είσαι;». Απολάμβανα μόνη τις βοτσαλωτές παραλίες του νησιού. Κατέβαινα τα 270 (άλλοι λένε 245) πλακόστρωτα σκαλοπάτια για τα φτάσω στον Κόρφο. Και δεν έφτανε που τα κατέβαινα, έπρεπε και να τα ανέβω… Και αλλοίμονο αν πετύχαινα την κάθοδο των γαϊδάρων… Ξέρετε πώς πονάει όταν σε μαστιγώνει η ουρά τους;
Λένε πως υπάρχει μόνο ένα νησί για τον καθένα. Φανταστείτε να υπήρχε μόνο ένας τουρίστας για το κάθε νησί! Κι όμως, ήμουν ο μοναδικός τουρίστας! Τα ταβερνάκια άνοιγαν μόνο για μένα. Περιηγούμουν στους εγκαταλελειμμένους οικισμούς, στην Αγρηλιά και στην Κέρα. Όμορφοι και σκιαχτικοί σαν σκηνικό ταινίας. Διέσχιζα την εγκαταλελειμμένη πισίνα… Κάποιος φαίνεται αποφάσισε να συμβάλει -μάταια- στην τουριστική ανάπτυξη της Θηρασιάς.
Ώσπου μια μέρα, η κυρία Ζαχαρούλα μου χτύπησε την πόρτα. «Πάμε να πάρουμε τους Γάλλους! Θα ρθεις;» Ποιοι είναι οι Γάλλοι; Τι θέλουν στη Θηρασιά; Γιατί διαταράσσουν τη ζωή ενός μοναχικού τουρίστα;
Πήραμε λοιπόν καραβάκι από την Ρίβα και πήγαμε να φέρουμε τους Παριζιάνους από το λιμάνι της Θήρας. Ένας συμπαθητικός 50άρης, τύπου Gainsbourg, μια συνομήλική του Γαλλιδούλα, κι ένας 14χρονος, που έμοιαζε στην μαμά του. Είχε νυχτώσει για τα καλά, κι όσο απομακρυνόμασταν από τη Σαντορίνη, τα φώτα της Οίας ήταν μαγευτικά.
Από το επόμενο πρωί λοιπόν, εγώ και οι Γάλλοι γίναμε αχώριστοι. Μαζί στις παραλίες, μαζί στα σοκάκια, μαζί και στα ταβερνάκια. Μόνο που το βράδυ εγώ επέστρεφα στης Ζαχαρούλας με το μηχανάκι μου, ενώ εκείνοι, έκαναν 3 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο με φακούς και νερά... Να σαι καλά ρε Διαμαντή!
Από την κουβέντα μου με τους Γάλλους, λοιπόν, κατάλαβα, αρχικά ότι πρέπει να πάω στο Γαλλικό Ινστιτούτο και να παραδώσω τα πτυχία μου, και έπειτα ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη χρονιά που επισκέπτονταν τη Θηρασιά, ούτε καν η δεύτερη. Ήταν η 25η!!! Μάλιστα η 25η! Τα πρώτα χρόνια έρχονταν οι δυο τους, σαν ερωτευμένο ζευγαράκι. Έπειτα, έρχονταν σαν νιόπαντρο ζευγαράκι, μετά, έπαιρναν μαζί και το παιδάκι τους, και αργότερα και το άλλο τους παιδί. Για πολλά χρόνια, λοιπόν, ερχόταν στη Θηρασιά μια τετραμελής οικογένεια! Φέτος, όμως, ήταν μια δύσκολη χρονιά. Ο μεγάλος, έκλεισε τα 18, επαναστάτησε, και πήγε διακοπές με τους φίλους του. Έτσι, ήρθαν οι τρεις τους. Και έτρεμαν, μάλιστα, την στιγμή που θα επαναστατήσει κι ο μικρός..!
Λοιπόν, ξαπλώστρες, ομπρέλες, κρύες μπύρες, κοκτέιλ και φρέντο στην παραλία, ΔΕΝ υπάρχουν στη Θηρασιά. Ούτε σκάφη, ούτε μουσική, ούτε beach bar. Το πολύ πολύ να ρθει καμιά λάντζα με τουρίστες από τη Σαντορίνη για να δώσει ζωή στο νησί για λίγες ώρες. Η δημοφιλέστερη εκδρομή από το νησί του έρωτα. Ζεστά Νερά για κολύμπι - Ηφαίστειο για φωτογραφίες - Θηρασιά για φρέσκα ψάρια στον Κόρφο, γιουβέτσι με θαλασσινά, γεμιστά στον ξυλόφουρνο, ταραμοσαλάτα, χταποδάκια και σουβλάκια γαρίδας συνοδευμένα με ουζάκι ή κρασί.
Καθώς περιηγείστε στο νησί, θα δείτε πινακίδες: «Προς πρατήριο υγρών καυσίμων», μην το ψάξετε! Το πρατήριο έκλεισε εδώ και χρόνια. Για να βάλουν βενζίνη οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού θα πρέπει να πάνε με την παντόφλα στη Σαντορίνη. Επίσης, όλοι θα σας πουν ότι η Θηρασιά φημίζεται για τη φάβα της. Αν τους ρωτήσετε όμως πού θα τη βρείτε, δεν θα ξέρουν να σας απαντήσουν. Απλά, γιατί δεν πωλείται στο νησί!
Η αλήθεια είναι πως δεν υπολόγιζαν ότι εκείνο το καλοκαίρι θα είχαν 100% πληρότητα!
Σχόλια