1. Batman: Arkham Asylum Η αρχή του έπους
http://gamestation.gr/el/games/batman-arkham-asylum-game-of-the-year-edition-essentials-ps3.html
“Μπάτμαν πάει Άσυλο…”
Ο τίτλος του παιχνιδιού μόνο διακοσμητικός δεν είναι, αφού πράγματι όλη η ιστορία λαμβάνει χώρα στο Arkham Island, το νησί που φιλοξενεί το ομώνυμο τρελάδικο/φυλακή και σπίτι πολλών εκ των παλιόφιλων του Batman. Σύμφωνα με το σενάριο του ΒΑΑ λοιπόν, ο μασκοφόρος φίλος μας συλλαμβάνει τον αυγά-μου-καθαρίζουν Joker και τον συνοδεύει μέχρι το κελί του. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς όμως, ο γελαδερός φίλος μας ξεφεύγει και αποκαλύπτεται το σχέδιο που είχε καταστρώσει εξαρχής: Να προσελκύσει τον Batman στο Άσυλο, ώστε να τον φυλακίσει και να πάρει εκδίκηση για τις ταλαιπωρίες που είχε υποστεί όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά, έχει βάλει στο κόλπο και όλους τους υπόλοιπους παλιόφιλούς του, καθώς και ένα τσούρμο από τους απαραίτητους αναλώσιμους στρατιώτες του. Όπως καταλαβαίνετε, ο σκοπός σας είναι να αποδράσετε από το Άσυλο, να εξοντώσετε τους αντιπάλους σας και να σώσετε αρκετά από τα οικεία σας πρόσωπα, όπως για παράδειγμα τον Επιθεωρητή Gordon που είναι από την αρχή αιχμάλωτος του Joker και της "ανίερης" συμμαχίας του.
Αν έχετε έστω και αμυδρές γνώσεις γύρω από το σύμπαν του Σκοτεινού Ιππότη, θα εκτιμήσετε αφάνταστα τις ουκ ολίγες αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα των ιστοριών του. Το σημαντικότερο όμως είναι πως γενικότερα η δουλειά που έχει γίνει στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι εκπληκτική. Όπως είχα γράψει και στο hands-on που είχα κάνει πριν από λίγες εβδομάδες, το καστ των πρωταγωνιστών είναι από τα καλύτερα που έχουμε συναντήσει: Αρκετά από τα μέλη της γνώριμης σειράς κινουμένων σχεδίων “Batman: The Animated Series”, όπως ο Kevin Conroy (Batman), κάνουν την εμφάνισή τους, όμως κανείς δεν ξεπερνά τον Joker του μεγάλου Mark Hamill (ο Christopher Blair του Wing Commander ή κάποιος Λουκάς Ουρανοπερπατητής στο Star Wars!), ο οποίος πλησιάζει το επίπεδο των ερμηνειών του Nicholson και του Ledger!
“Είμαι ο τρόμος που πετάει τη νύχτα…”
Το μεγάλο στοίχημα όμως για την άσημη Rocksteady, ήταν να κατορθώσουν από τη μια να εισάγουν στο παιχνίδι όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον Batman να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ήρωες, χωρίς όμως να φαίνεται ότι τα έβαλαν απλά για να τα βάλουν, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Παραδόξως, οφείλω να παραδεχτώ πως τα κατάφεραν και μάλιστα πολύ καλύτερα από ότι περιμέναμε!
Πρώτα από όλα, ο Batman όπως όλοι γνωρίζουμε σε αντίθεση με άλλους υπερήρωες είναι 100% ανθρώπινος. Δεν διαθέτει λοιπόν υπερφυσική δύναμη ή νύχια από αδαμάντιο, δεν εκτοξεύει θανατηφόρες ακτίνες από τα μάτια του ούτε επιχειρεί να πλήξει τους εχθρούς του μέχρι θανάτου ξεστομίζοντας κρύα αστεία… Για να τους εξοντώσει λοιπόν χρησιμοποιεί προφανώς κατά πρώτο λόγο την... κλωτσοπατινάδα. Το ρεπερτόριο του Σκοτεινού Ιππότη διαθέτει μια αρκετά μεγάλη γκάμα κινήσεων, με πολλές από αυτές να τις ξεκλειδώνετε στην πορεία, ενώ θα αναβαθμίζετε ορισμένες από τις ήδη υπάρχουσες (για να το πετύχετε αυτό, κερδίζετε ΧΡ κυρίως με τα combos στα οποία επιδίδεστε). Η αλληλουχία των κινήσεων ακόμα και όταν σας έχει περικυκλώσει διψήφιος αριθμός εχθρών είναι εξαιρετικά ομαλή και η χορογραφία των μαχών μοιάζει βγαλμένη από κινηματογραφική ταινία. Ειδικά ορισμένες από τις βίαιες finishing moves είναι άκρως εντυπωσιακές και θα σας ικανοποιήσουν απόλυτα.
Επειδή όμως όπως είπαμε και πιο πάνω, ο φίλος μας ο Νυχτερίδας δεν είναι παρά ένας -σχεδόν- φυσιολογικός άνθρωπος, πρέπει να βρίσκει και εναλλακτικές λύσεις για να αντιμετωπίσει τις ορδές των τσιρακίων που εξαπολύει εναντίον του ο Joker. Έτσι, ένα μεγάλο μέρος του gameplay αναλώνεται σε τακτικές stealth εναλλάσσοντας με αυτόν τον τρόπο το ρυθμό, αλλά και το είδος της δράσης. Αρκετές ώρες λοιπόν, θα τις περνάτε παραμονεύοντας σε αγάλματα, περβάζια ή ακόμα και αεραγωγούς πάνω από τα κεφάλια των ανυποψίαστων μπούληδων και θα τους επιτίθεστε την κατάλληλη στιγμή ώστε να μην καταλάβουν τι τους χτύπησε. Βέβαια, όπως συμβαίνει στα περισσότερα παιχνίδια που χρησιμοποιούν παρόμοιες τακτικές, η νοημοσύνη των εχθρών δεν είναι και τόσο ρεαλιστική, αφού πολλές φορές –όχι πάντα, όμως- ακόμα και δίπλα τους να είστε δεν θα σας πάρουν χαμπάρι παρά μόνο αν χοροπηδήξετε μπροστά τους. Γενικά πάντως, είναι μια τεχνική που θα τη χρησιμοποιήσετε αρκετά, ειδικά σε περιστάσεις όπου θα δείτε ότι δεν τη βγάζετε καθαρή στη μάχη σώμα-με-σώμα. Για αυτό λοιπόν καλό θα είναι πρώτα από όλα να εκμεταλλεύεστε το περιβάλλον τριγύρω σας και μόνο αν δεν υπάρχει άλλη λύση (ή αν πια είστε τόσο σίγουρος για τον εαυτό σας) να καταφύγετε στα πατροπαράδοτα κλωτσομπουνίδια.
Αρκετά χρήσιμα για αυτόν το σκοπό θα σας φανούν φυσικά και τα δεκάδες gadgets που αξιωματικά κουβαλά μαζί του ο Batman: Από πολυάριθμες παραλλαγές του κλασικού batarang (απλά, τριπλά, τηλεκατευθυνόμενα κ.λπ.), μέχρι γάντζους και εκρηκτικά σπρέι, τα αντικείμενα αυτά τα ξεκλειδώνετε στην πορεία καθώς αυξάνετε level.
Το επόμενο βασικό στοιχείο του gameplay ακούει στο όνομα Detective Mode και παρόλο που δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι παρόμοιο σε παιχνίδι του είδους, αποτελεί μια άκρως ευπρόσδεκτη παραλλαγή. Όταν ενεργοποιείτε τη συγκεκριμένη επιλογή η οθόνη αλλάζει σαν να έχετε φορέσει κάποιο είδος γυαλιών θερμικής όρασης: Οι εχθροί και τα χρήσιμα αντικείμενα εμφανίζονται χρωματισμένα έντονα, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στα σημεία του περιβάλλοντος χώρου που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε προς όφελός σας. Παράλληλα, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για να ανακαλύψετε και να ακολουθήσετε συγκεκριμένα ίχνη, αλλά και για να λύσετε τους δεκάδες γρίφους που σας έχει αφήσει ο Riddler διασκορπισμένους στο Arkham Island (μην φοβάστε, οι περισσότεροι αφορούν απλώς στην αναζήτηση αντικειμένων που αποτελούν τις απαντήσεις στα αινίγματά του). Το μόνο πρόβλημα με το Detective Mode είναι πως όσο ενδιαφέρουσα και αν είναι ως εναλλακτική λύση, καταλήγετε να την χρησιμοποιείτε πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Ένας από τους λόγους άλλωστε που θα προτιμούσα να μην με ωθεί τόσο πολύ το παιχνίδι να καταφύγω στην χρήση της, είναι πως δεν με αφήνει να θαυμάσω την εξαιρετική δουλειά που έκανε η καλλιτεχνική ομάδα της Rocksteady στον τομέα των γραφικών. Ειλικρινά, η απεικόνιση των τοποθεσιών του Arkham Asylum, αλλά και των ίδιων των χαρακτήρων, είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που θεωρώ ότι το παιχνίδι έχει πλησιάσει τόσο κοντά στην αίσθηση του κόμικ. Μπορεί να γίνομαι λίγο γεροπαράξενος βέβαια, αλλά μια που αναφέρθηκα στους χαρακτήρες, ένα στοιχείο που θα μπορούσε να προσεχτεί λιγάκι περισσότερο είναι το lip-synching. Κατά τα άλλα όμως, ο οπτικός τομέας είναι έξοχος, κυρίως από την άποψη της απόδοσης της σκοτεινής, νέο-γοτθικής αισθητικής του σύμπαντος του Batman.
Από τη μέρα που πρωτοέπαιξα το demo του Arkham Asylum είχα πειστεί πως αποτελούσε με διαφορά την πιο αξιόλογη εμφάνιση του Σκοτεινού Ιππότη στον δικό μας χώρο. Χωρίς υπερβολή, είναι κάτι σαν το "Dark Knight των videogames". Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν για τη στιγμή που θα δοκίμαζα την τελική έκδοση, ήταν να εξετάσω αν θα μπορούσε να κατακτήσει τον τίτλο της κορυφαίας μεταφοράς από κόμικ… τελεία! Δεδομένης της χαμηλής ποιότητας του μέσου όρου, μπορεί να μην τον θεωρείτε ως τόσο βαρυσήμαντο τίτλο, όμως αν μή τι άλλο μπορώ πλέον να το δηλώσω πως του ανήκει δικαιωματικά: Το Batman: Arkham Asylum είναι το κορυφαίο παιχνίδι εμπνευσμένο από κόμικ!
Αφού λοιπόν πέρσι μέσα στο κατακαλόκαιρο μας χάρισαν το Dark Knight στους κινηματογράφους και φέτος το Arkham Asylum στις οθόνες μας, το μόνο που μένει είναι να δούμε τι καλό μας επιφυλάσσουν για το επόμενο καλοκαίρι. Ή για να θυμηθούμε και τα νιάτα μας…
Same Bat-time, same Bat-quality…
Σε γενικές γραμμές, ο Batman δεν πρέπει να έχει παράπονο από τη μεταχείρισή του από τα μέσα. Μπορεί να ξεκίνησε ταπεινά, ως ένα αστυνομικό κόμικ χωρίς τη φανφάρα -και τη φαντασία- του Superman, αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκε στον πιο διαχρονικό, αγαπημένο, αλλά και… cool χαρακτήρα της DC Comics (προ Άλαν Μουρ και προ Vertigo, για να προλάβω όλους εσάς τους γνώστες που ήδη θα έχετε τις ενστάσεις σας). Όπως και να το δει κανείς, η ιστορία του Batman έχει ένα βαθύ ψυχολογικό υπόβαθρο, πολύ περιθώριο για κίνδυνο και αρκετό στυλ και ανθρώπινο δράμα ώστε να κεντρίσει τη φαντασία μεγάλων δημιουργών.
Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται, σε αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς ίσως να πρέπει πλέον να συμπεριλάβουμε και τη Rocksteady, την ομάδα που έχει αναλάβει την τύχη του Batman στα videogames. Το Batman: Arkham Asylum του 2009 ήταν χωρίς αμφιβολία η έκπληξη της χρονιάς, κάνοντας τον κόσμο να θυμηθεί τον Batman με τον ίδιο τρόπο που το κατάφερε ο Φρανκ Μίλερ το 1986 με το Dark Knight Returns, o Άλαν Μουρ με το Killing Joke το 1988, ο Τιμ Μπάρτον με το Batman του 1989 και ο Κρίστοφερ Νόλαν με το Batman Begins του 2005. Όχι, δεν θέλουμε να αναμοχλεύσουμε το θέμα περί Τέχνης και βιντεοπαιχνιδιών και δεν θέλουμε να συγκρίνουμε τα ανόμοια. Δεν έγινε ξαφνικά η Rocksteady ο μεγάλος δημιουργός που θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία των videogames. Έμελλε όμως να γίνει η ομάδα που καθιέρωσε τον Batman και ποιοτικά στον χώρο των παιχνιδιών.
Όπως θα καταλάβατε από την εισαγωγή, το δεύτερο παιχνίδι Batman της Rocksteady συνεχίζει με την ίδια ορμή που τελείωσε το Arkham Asylum. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, ότι η Rocksteady είναι υποχρεωμένη (και το καταφέρνει) να προσθέσει ακόμα περισσότερα πράγματα σε μια ήδη επιτυχημένη και εξαιρετικά πλούσια συνταγή, κάτι καθόλου εύκολο. Δεύτερον, ότι τοBatman: Arkham City κάνει τα πάντα εκ του ασφαλούς, όπως θα περίμενε κανείς από ένα μεγάλο blockbuster που υποδέχεται το πρώτο του sequel.
Αυτή δεν είναι πόλη, είναι τρελοκομείο
Πολύ σοφά, η Rocksteady κρατά ευλαβικά όλα τα συστατικά της συνταγής που της εξασφάλισε τον πιο απρόσμενα επιτυχημένο τίτλο του 2009. Η φιλοσοφία της Βρετανικής ομάδας ακολουθεί την πεπατημένη των blockbusters: μεγαλύτερο, περισσότερο, πιο εντυπωσιακό. Όντως, το Arkham City εξελίσσεται σε μεγαλύτερο χώρο, προσφέροντας περισσότερη ελευθερία κίνησης, περισσότερη δράση, περισσότερα gadgets και περισσότερους χαρακτήρες από την πλούσια μυθολογία του Batman, η οποία μετρά πλέον επτά δεκαετίες.
Αυτήν τη φορά, ο Batman δεν είναι παγιδευμένος στους διαδρόμους ενός ιδρύματος που έχει καταληφθεί από τους τροφίμους, αλλά έχει στη διάθεσή του μερικά οικοδομικά τετράγωνα στα οποία μπορεί να περιηγηθεί και να δράσει ελεύθερα. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι λίγο-πολύ το ίδιο, καθώς αυτή η συνοικία της πόλης έχει μετατραπεί σε φυλακή υψίστης ασφαλείας από τον νέο δήμαρχο της Gotham, στην οποία έχουν αφεθεί ελεύθεροι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της πόλης… με την ελπίδα ότι επιτέλους, θα φαγωθούν μεταξύ τους. Όπως θα περίμενε κανείς, το αποτέλεσμα είναι χαοτικό, με τους κρατούμενους να έχουν οργανωθεί σε συμμορίες και να έχουν μετατρέψει αυτό το κομμάτι της πόλης σε εμπόλεμη ζώνη. Μέσα σε όλα αυτά, ακούγεται ότι οJoker, ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς του υποκόσμου της Gotham, βρίσκεται στα τελευταία του…
Όπως είχε συμβεί και με το Arkham Asylum, το σενάριο του Πολ Ντίνι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη ζωντάνια και την ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει το Arkham City ως προϊόν. Αν και εκ πρώτης όψεως η όλη ιστορία μοιάζει με μια απλή δικαιολογία για να βρεθούν στο ίδιο παιχνίδι όλοι οι κλασικοί supervillains που πέρασαν από τα κόμιξ του Batman, o προσεγμένος διάλογος, η ανθρώπινη διάσταση με την οποία αντιμετωπίζονται ακόμα και οι πιο εξωπραγματικοί χαρακτήρες και η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δεν χάνει ποτέ την υποβλητικότητά της αναβαθμίζουν το τελικό αποτέλεσμα σε κάτι πολύ πιο συναρπαστικό.
I look forward to breaking you
Περνώντας στο gameplay, η Rocksteady αποφάσισε να μην πειράξει ιδιαίτερα την ήδη επιτυχημένη συνταγή. Στον πυρήνα της, η εμπειρία που μας πρόσφερε το Arkham Asylum δεν έχει αλλάξει καθόλου. Το παιχνίδι αναμειγνύει δεξιοτεχνικά τις συγκρούσεις σώμα με σώμα με την έξυπνη χρήση των gadgets, ανταμείβοντας την προσεκτική εξερεύνηση με ένα σύστημα αναβάθμισης που επιτρέπει στον παίκτη να προσαρμόσει τον Batman στο στυλ παιχνιδιού του, χωρίς να συμβιβάζει την εικόνα του χαρακτήρα. Έτσι, οι παίκτες που προτιμούν να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο κατά μέτωπο μπορούν να αυξήσουν την αντοχή του Batman σε πυρά και σε χτυπήματα, δίνοντάς του τα εφόδια που χρειάζεται για να επιβιώσει στις πιο δύσκολες μάχες. Από την άλλη πλευρά, οι παίκτες που προτιμούν να παίζουν λίγο πιο διακριτικά, χρησιμοποιώντας τις σκιές και εξουδετερώνοντας τους αντιπάλους έναν-έναν, μπορούν να επενδύουν σε νέες δυνάμεις που επιτρέπουν στον Batman να κρύβεται πιο γρήγορα και να αφοπλίζει τους αντιπάλους του.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται λίγο στάσιμα και αναμενόμενα, αλλά η αίσθηση που αφήνουν στον παίκτη είναι πολύ πιο «φρέσκια» από όσο θα περίμενε κανείς, κυρίως λόγω της αλλαγής στην κλίμακα. Οι μηχανισμοί που καθιέρωσε η Rocksteady στο Arkham Asylum, λειτουργούν αρκετά διαφορετικά όταν οι κλειστοφοβικοί διάδρομοι και οι ψηλοτάβανες αίθουσες ενός γοτθικού ασύλου δίνουν τη θέση τους σε δαιδαλώδη δρομάκια, πελώρια εργοστάσια και μεγάλους, ανοικτούς χώρους. Πρώτα από όλα, η διακριτική προσέγγιση είναι αρκετά πιο δύσκολη όταν ο παίκτης πρέπει να καλύψει μεγάλες ακάλυπτες αποστάσεις. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο δύσκολη είναι και η κατά μέτωπο επίθεση, όταν οι εχθροί που μπορούν να συμμετέχουν σε κάθε μάχη είναι σαφώς πιο πολυάριθμοι σε σύγκριση με τον προηγούμενο τίτλο. Σίγουρα, ο Batman έχει στην διάθεσή του νέες επιθέσεις και combos, οι οποίες όμως περισσότερο ενισχύουν τις στρατηγικές του επιλογές, παρά την καθαρή αποτελεσματικότητα του χαρακτήρα. Ειδικά στο επίπεδο Hard, οι μάχες είναι πλέον αρκετά απαιτητικές και θα στείλουν ακόμα και τον σχετικά έμπειρο παίκτη στην οθόνη του reload.
Αυτή είναι η πόλη μου
Η πιο απολαυστική συνέπεια της αλλαγής στην κλίμακα είναι η απαράμιλλη αίσθηση του να«είσαι ο Batman». Τώρα που έχει χώρο, ο Batman μπορεί να αιωρείται στον αέρα, να χρησιμοποιεί το γάντζο του κατά βούληση, να ανακαλύπτει κρυμμένες γωνιές, δευτερεύουσες αποστολές και προκλήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η Rocksteady έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά με τις side missions, καθώς έχουν αρκετή ποικιλία και κρύβουν πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Σίγουρα, υπάρχουν και οι αποστολές που απλά μεγαλώνουν τη διάρκεια του τίτλου, αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια ευχάριστη προσθήκη.
Βέβαια, η αλλαγή στην κλίμακα φέρνει και ορισμένες αρνητικές συνέπειες οι οποίες θα γίνουν αντιληπτές μόνο από όσους λάτρεψαν πραγματικά το Arkham Asylum: προκειμένου να έχει ο Batman την ευελιξία που χρειάζεται για να κινηθεί στον μεγαλύτερο κόσμο του παιχνιδιού, οι σχεδιαστές τον έχουν εξοπλίσει από την αρχή με πάρα πολλά από τα gadgets που δεν είχε στην αρχή του Arkham Asylum. Λογική η απόφαση, αλλά αυτό σημαίνει ότι έχει χαθεί σε κάποιον βαθμό η εθιστική αίσθηση προόδου σε στυλ Metroidvania που έκανε το Arkham Asylum τόσο απολαυστικό. Υπάρχουν ακόμα τα μυστικά που γνέφουν προκλητικά στον παίκτη και τα οποία μπορούν να ανακαλυφθούν μόνο με τη χρήση του κατάλληλου εξοπλισμού, αλλά δεν υπάρχει αυτή η τόσο απολαυστική αίσθηση ενδυνάμωσης. Ακόμα και όταν ο ήρωας αποκτά νέες δυνάμεις, αυτές είναι μάλλον συμπληρωματικές. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν μεγάλες και απολαυστικές εκπλήξεις, τις οποίες φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε εδώ.
Sorry to disappoint you boys. It's just little ol' me
Το δεύτερο και τελευταίο «στραβοπάτημα» του Arkham City, είναι η παρουσία της Catwoman. Χωρίς αμφιβολία, είναι μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στο παιχνίδι, δίνοντας άλλο ρυθμό στη δράση και ανοίγοντας νέους δρόμους για εξερεύνηση. Ωστόσο, είναι παράλληλα και μια χαμένη ευκαιρία. Πρώτα από όλα, αν και ο χειρισμός της διαφέρει αρκετά στην εξερεύνηση, δεν διαφέρει καθόλου από τον Batman στις μάχες. Ναι, έχει διαφορετικές κινήσεις και κόλπα, αλλά το ρυθμικό σύστημα μάχης του παιχνιδιού, το οποίο μεταφέρει τόσο καλά το στυλ του Batman στο χειριστήριο του παίκτη, δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια διαφοροποίησης μεταξύ χαρακτήρων. Βέβαια, φταίνε και οι σχεδιαστές για αυτό, καθώς δεν αλλάζει τίποτα με την Catwoman εκτός από την αντοχή της. Μια μικρή αλλαγή στον αριθμό των διαδοχικών χτυπημάτων που ενεργοποιούν τα μεγάλα combos θα ήταν ίσως αρκετή.
Επίσης, προκαλεί έκπληξη η εντελώς μονοδιάστατη απεικόνιση της Catwoman ως χαρακτήρα. Η κάμερα την ακολουθεί από κοντά, τονίζοντας τον έμφυτο αισθησιασμό του χαρακτήρα και το σχεδόν τέλειο animation που την κάνει να μοιάζει το ίδιο ζωντανή όσο και ο Batman, ενώ οι ατάκες της είναι πάντα κεφάτες και προκλητικές, ακόμα και όταν γύρω της υπάρχει πόνος και σκοτεινιά. Ναι, το χιούμορ είναι εν γένει γνώρισμα ενός χαρακτήρα που εξισορροπεί λίγο τη σκυθρωπή παρουσία του Batman, αλλά όταν όλοι οι άλλοι χαρακτήρες έχουν τόσο βάθος, η Catwoman ξεχωρίζει και όχι πάντα με καλό τρόπο.
Ο Joker κρύβεται στις λεπτομέρειες
Όπως θα καταλάβατε διαβάζοντας τα παραπάνω, τα όποια αρνητικά στοιχεία μπορεί να επισημάνει κανείς στο Arkham City, είναι σαφώς δευτερεύουσας σημασίας, παρόλο που ξοδέψαμε αρκετό ψηφιακό μελάνι αναλύοντάς τα. Για την ακρίβεια, τα λιγοστά λάθη που μπορεί να εντοπίσει κανείς δεν είναι καν «λάθη». Είναι περισσότερο διαπιστώσεις και μικρές ενοχλήσεις που προκύπτουν από μια υπερβολική αγάπη στον πρώτο τίτλο της σειράς. Έναν τίτλο που ποτέ δεν ήταν τέλειος, αλλά έδινε την εντύπωση της τελειότητας στον παίκτη που ήθελε να μπει στο πετσί ενός από τους πιο αγαπημένους υπερήρωες όλων των εποχών.
Εν ολίγοις, η συνταγή του Arkham Asylum μπορεί να είναι ελαφρώς λιγότερο «νόστιμη» στο Arkham City (ίσως και λόγω επανάληψης), αλλά είναι σαφώς πιο εντυπωσιακή, πλήρης και χορταστική. Η αφήγηση είναι πάντα συναρπαστική, ο κόσμος του παιχνιδιού μεγάλος και ατμοσφαιρικός και οι χαρακτήρες ολοζώντανοι. Για τους φίλους του Batman, το να βλέπεις τα «γυαλιστερά», πολύχρωμα και σέξι σκίτσα του Jim Lee να ζωντανεύουν με τέτοια φυσικότητα και με κορυφαίες ερμηνείες στα voice overs είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Επιπλέον, η δράση απαιτεί ρυθμό και σκέψη, οι αναμετρήσεις με τους bosses είναι κινηματογραφικές και οι ανταμοιβές για τον παίκτη έρχονται με ιδανική συχνότητα.
Πραγματικά, αξίζουν συγχαρητήρια στη Rocksteady, καθώς για μια ακόμα φορά δημιούργησε μια εμπειρία που ξεχειλίζει από ατμόσφαιρα σε κάθε της λεπτό. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, οι αξιομνημόνευτες σκηνές έρχονται συχνά και τακτικά και τελικά το αποτέλεσμα είναι ένα: ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του παίκτη που για μια ακόμα φορά μπορεί να «γίνει» ο Batman.
Αυτό το review θα ξεκινήσει λίγο διαφορετικά. Πιο συγκεκριμένα ανάποδα. Χαζεύοντας τους τίτλους τέλους, είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που η επιλογή new game plus φαντάζει ως περιττή. Ως άχρηστη. Η σχετικά άπειρη WB Montreal, θέλοντας να ακολουθήσει το μονοπάτι της Rocksteady Games, παρουσιάστηκε ιδιαίτερα άτολμη, ίσως και φοβισμένη, μπροστά σε μια δημιουργία που έχει σαν πρωταγωνιστή το Σκοτεινό Ιππότη. Τα τελευταία χρόνια η φιγούρα του Batman είναι υπεύθυνη για ορισμένες κορυφαίες δημιουργίες –που ευτυχώς δεν βασίζονται σε κινηματογραφικές παραγωγές- αλλά το Arkham Origins, πέρα από την αδιαμφισβήτητη υψηλή ποιότητά του, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει στην ιστορία εξαιτίας των υπερβολικών, σχεδόν σκανδαλιστικών, ομοιοτήτων του με το Arkham City.
Βέβαια, δικαιολογίες δεν υπάρχουν για την ομάδα ανάπτυξης, γιατί ουσιαστικά πρόκειται για τα ίδια άτομα που στο παρελθόν ανέλαβαν να μεταφέρουν το Arkham City στο Wii U και μάλιστα με μοναδική μαεστρία. Όταν όμως της ανατέθηκε ένα τόσο βαρύ φορτίο, η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της ή ακόμα και οι πιέσεις της ίδιας της Warner Bros, φαίνεται πως την "ανάγκασαν" να ακολουθήσει την πεπατημένη.
Και ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η λογική του copy-paste. Ο τίτλος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κρύψει τις καταβολές του, και κάτω από άλλες συνθήκες η κριτική θα ήταν δριμύτατη. Όμως, για ακόμα μια φορά έρχεται στο προσκήνιο το ταλέντο της Rocksteady, όπου άφησε μια παρακαταθήκη διόλου αμελητέα, που όπως αποδεικνύεται μέσω του Arkham Origins, ακόμα και αν αντιγραφεί πλήρως δεν θα υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα.Επιστροφή στο παρελθόν
Τα Batman Arkham Origins αποτελεί πρακτικά το prequel της σειράς, όπου ο Σκοτεινός Ιππότης αρχίζει να κάνει τα πρώτα, δειλά βήματα ενάντια στην εγκληματικότητα, που ολοένα και περισσότερο φαίνεται να καλύπτει τη χιονισμένη και χριστουγεννιάτικα στολισμένη Arkham City. Ο τίτλος αποφεύγει να ασχοληθεί με τον τρόπο που η φιγούρα του Batman πήρε σάρκα και οστά –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που όμως αποτελούν spoilers- και προσφέρει στον παίκτη μια φιγούρα που από το πρώτο κιόλας λεπτό εμφανίζεται πανίσχυρη.
Τα πρώτα λεπτά φαίνεται πως έχουν αποτελέσει προϊόν… σκέψης για τη WB Montreal και έτσι δεν είναι τυχαίο που τα πάντα θυμίζουν τον τρόπο με τον οποίο είχε εκκινήσει το Arkham Asylum! Ο Batman βρίσκεται και πάλι στα κελιά της φυλακής Arkham και σχετικά σύντομα πληροφορείται πως έχει επικηρυχτεί έναντι ενός αρκετά γενναιόδωρου ποσού, με αρκετούς δολοφόνους να βρίσκονται ήδη στο κατόπι του. Οι ενέργειές του φαίνεται πως έχουν θορυβήσει τον Black Mask, αν και τελικά το σενάριο δεν είναι και τόσο προβλέψιμο, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που αφήνεται να εννοηθεί αρχικά.
Η πρώτη αποστολή θα ολοκληρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες, ο Batman θα μεταφερθεί στο Bat Cave και πρακτικά από εδώ και έπειτα η πραγματική δράση θα εκκινήσει. Ο παίκτης είναι αλήθεια πως θα έχει να ασχοληθεί με αρκετά πράγματα στο κρησφύγετο του Σκοτεινού Ιππότη, και έτσι, πέρα από το battle training, θα μπορεί να μελετάει το νέο εξοπλισμό αλλά και τα gadgets του, να συνομιλεί με τον Alfred, ενώ στον κεντρικό υπολογιστή θα μπορεί να αναλύει τα διάφορα δεδομένα που έχει συλλέξει στη Gotham City.
Πέρα από το πρακτικό μέρος, η σπηλιά αποτελεί και ένα χώρο χαλάρωσης, με τον παίκτη να μπορεί να περιηγηθεί μέσα σε αυτήν, να παρατηρεί το υπό κατασκευή Bat mobile, να ρίξει μια ματιά στη στολή του και όταν τελικά θεωρήσει πως δεν έχει κάτι παραπάνω να κάνει, να κατευθυνθεί προς το Bat Wing και να ξεχυθεί στους παγωμένους δρόμους της πόλης.Κρύο, νυχτερίδες και μια άδεια πόλη
Η Bat Cave λειτουργεί σαν το κεντρικό hub, από όπου ο Batman μπορεί να παρατηρεί ολόκληρο το χάρτη της Arkham City, με τις κύριες και δευτερεύουσες αποστολές να είναι ευδιάκριτες. Η μετάβαση μπορεί ορισμένες φορές να γίνει αυτόματα, αν και ο "Enigma" έχει βάλει το χεράκι του, και έτσι ο παίκτης θα πρέπει να επαναφέρει σε λειτουργία ορισμένους πύργους – πομπούς ώστε να έιναι σε θέση να χρησιμοποιήσει και πάλι το ιπτάμενο μεταφορικό του μέσο.
Το δυσάρεστο της υπόθεσης είναι πως, για τα σημερινά δεδομένα, το μέγεθος της πόλης αδυνατεί να εντυπωσιάσει, ενώ η ενιαία ροή διακόπτεται πολλές φορές από τα γνωστά και ενοχλητικά loading times. Ευτυχώς, αν ο Batman μεταβεί από τη μια περιοχή στην άλλη απλά και μόνο κάνοντας χρήση της μπέρτας του, οι χρόνοι φόρτωσης είναι διακριτικά κρυμμένοι, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που η οθόνη δείχνει να παγώνει στιγμιαία και μάλιστα με έναν έντονο και ενοχλητικό ρυθμό.
Η Arkham City μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον από άποψη αισθητικής και σχεδιασμού, αλλά κακά τα ψέματα, παρουσιάζεται παντελώς άψυχη. Η κίνηση στους δρόμους απουσιάζει ολοκληρωτικά και τελικά μόνο οι διάφορες συμμορίες που υπάρχουν διάσπαρτες στις ταράτσες ή τα σοκάκια θα κινήσουν την προσοχή του παίκτη. Όταν κάποια στιγμή βρεθεί στο έδαφος και έρθει αντιμέτωπος με τους κακοποιούς που δείχνουν να βρίσκονται παντού, το battle system δεν απογοητεύει μεν, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει αρχίσει να δείχνει επικίνδυνα σημάδια κόπωσης.
Κουρασμένο αλλά αποτελεσματικό battle system
Για ακόμα μια φορά ο Batman θα έχει ένα βασικό πλήκτρο επίθεσης, το οποίο σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα θα είναι υπεύθυνα για ορισμένα εντυπωσιακότατα combos. Η επίθεση με την μπέρτα θα παραπλανεί στιγμιαία τους αντιπάλους, ενώ η έλλειψη άμυνας καλύπτεται από το γνωστό πλέον πλήκτρο evade. Όπως συνέβαινε και στο παρελθόν, όταν ένας αντίπαλος είναι έτοιμος να επιχειρήσει ένα χτύπημα, η κλασική μπλε ένδειξη θα υπενθυμίσει στον παίκτη να χρησιμοποιήσει το πλήκτρο αποφυγής – αντεπίθεσης και με σύμμαχο το όμορφοanimation, η ροή της μάχης δεν διακόπτεται σχεδόν ποτέ. Φυσικά αν κάποιος εχθρός φέρει οπλισμό, η ένδειξη θα λαμπιρίσει κίτρινη, οπότε θα απαιτείται μια διαφορετική αλληλουχία πλήκτρων, που ευτυχώς λειτουργεί πάντοτε σωστά.
Σαν μια νότα εντυπωσιασμού, το τελειωτικό χτύπημα θα συνοδεύεται από μια κοντινή λήψη της κάμερας, συνοδευόμενη από εντονότατο slow motion, όπως ακριβώς συνέβαινε και στο Arkham City. Και στο Arkham Asylum… Βέβαια, έπειτα από τόσα χρόνια, το σύστημα μάχης αδυνατεί να εντυπωσιάσει για τους εξής δύο λόγους.
Η πολυκοσμία επί της οθόνης δεν επιτρέπει στον παίκτη να παρατηρήσει τους αντιπάλους του και έτσι απλά και μόνο θα πατά ακατάπαυστα το πλήκτρο επίθεσης, και όταν ειδοποιηθεί πως πρόκειται να δεχθεί κάποιο χτύπημα, να πιέζει κάποιο άλλο πλήκτρο. Ο δεύτερος λόγος αφορά καθαρά την εξυπνάδα των υπολοίπων χαρακτήρων, οι οποίοι θα περιμένουν υπομονετικά πριν εκτελέσουν την επίθεσή τους, ενώ άλλες φορές θα ορμούν όλοι μαζί, φέρνοντας την cpu σε δύσκολη θέση, καθιστώντας την ανήμπορη να κρύψει το ενίοτε προβληματικό collision detection.Μάχες ενδιαφέρουσες αλλά δίχως ισορροπία
Οι μάχες θα αποφέρουν στον Batman πόντους εμπειρίας, τους οποίους θα είναι σε θέση να εξαργυρώσει μέσω του ανάλογου μενού, αλλά με μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Ο παίκτης μπορεί να επιλέξει είτε να ενισχύσει την αντοχή της πανοπλίας του στα αντίπαλα χτυπήματα –οι αναβαθμίσεις δεν φέρουν δυστυχώς οπτικές αλλαγές- είτε να ανεβάσει τα στατιστικά των gadgets του, είτε να αποκτήσει πρόσβαση σε περισσότερες επιθετικές κινήσεις.
Αναμφίβολα όλα τα παραπάνω ακούγονται καιείναι πολύ ενδιαφέροντα, αλλά φαίνεται να λειτουργούν εις βάρος της γενικότερης ισορροπίας. Καταρχάς, η γεροδεμένη μορφή του Batman προδιαθέτει ευχάριστα, ακολουθώντας τη γραμμή του κόμικ της DC και όχι του χαρακτήρα που υιοθέτησε ο Christopher Nolan στις ταινίες. Ο πρωταγωνιστής δείχνει να είναι ιδιαίτερα ισχυρός από το πρώτο κιόλας λεπτό, κάνοντας τις μάχες με τους βασικούς αντιπάλους βαρετές, οπότε και δεν υπάρχει κάποιος λόγος ο παίκτης να προβληματιστεί με τα διάφορα στατιστικά του και να μπει στη λογική βελτίωσής τους.
Η εικόνα δείχνει να αλλάζει άρδην σε κάποιο από τα οκτώ boss fights, αλλά και εδώ η WB Montreal πέφτει θύμα της απειρίας της αλλά και της έλλειψης φαντασίας. Πέρα από τις γνωστές μορφές που θα περιβάλλουν τον Batman, υπάρχουν μερικές ακόμα που πραγματικά ευχόμαστε να είχαν τύχει καλύτερης μεταχείρισης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη μορφή του Deathstroke δεν υπάρχει. Έτσι, ενώ ο ευφάνταστος σχεδιασμός του αλλά και η κινησιολογία του δείχνουν να ταιριάζουν γάντι στο σύμπαν του Arkham Origins, η αναμέτρηση μαζί του δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλοκουρδισμένο και έξοχα σκηνοθετημένο quick time event.
Οι πληθωρικοί χαρακτήρες της DC είναι σαφέστατα παρόντες, συνθέτοντας ένα εξόχως πλούσιο σύνολο, αλλά κατά την ταπεινή μας γνώμη ο τίτλος θα έπρεπε να ρισκάρει και να παρουσιαστεί περισσότερο απελευθερωμένος, επιτρέποντας τις μάχες σώμα με σώμα μέχρι τελικής πτώσης και με ένα πιο σωστό και ισορροπημένο επίπεδο δυσκολίας. Αυτός είναι και ο λόγος που, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, η επιλογή new game plus πρακτικά είναι άχρηστη, γιατί έναν Batman με όλα τα στατιστικά του στα ύψη, είναι απορίας άξιο αν θα μπορέσει κάποιος να τον σταματήσει.Όλη η μαγεία ενός τίτλου Batman
Όμως θα ήταν πραγματικά άδικο αν ο τίτλος καταδικαστεί μόνο και μόνο από κάποιες λανθασμένες επιλογές της WB Montreal. Οι κύριες αποστολές διεξάγονται όλες σε κλειστούς χώρους και εδώ πραγματικά το Arkham Origins δείχνει τις αρετές του. Πολλές φορές επιλέγονται κινηματογραφικές γωνίες λήψης και γενικά οι κύριες αποστολές είναι ιδιαίτερα προσεγμένες τόσο σκηνοθετικά όσο και δομικά, με τους εκκεντρικούς χαρακτήρες να ξεδιπλώνουν όλο το ταμπεραμέντο τους στις συνομιλίες. Το δικό τους λιθαράκι εδώ βάζουν και οι ηθοποιοί που έχουν δανείσει τις φωνές τους, στους χαρακτήρες, αποδίδοντας για μια ακόμα φορά με άριστο τρόπο τους ήρωες και κακούς της DC.
Όπως συνηθίζεται στη σειρά Arkham, ο πρωταγωνιστής καλείται να ακολουθήσει και stealth μονοπάτια, μιας και η αντοχή του στα εχθρικά πυρά είναι περιορισμένη, αλλά το παιχνίδι με τις σκιές αποτελεί ένα από τα καλύτερα στοιχεία που έχει να προσφέρει ο τίτλος. Επιπροσθέτως, το Arkham Origins εστιάζει και στην ανήσυχη και πανέξυπνη φιγούρα του Bruce Wayne, που πολλές φορές θα αφήσει στην άκρη τη δράση και θα αναγκαστεί να είναι ιδιαίτερα παρατηρητικός. Το detective mode επιστρέφει σαφέστατα εμπλουτισμένο, με τον παίκτη να μπορεί να επηρεάζει τη ροή του χρόνου και να εξετάζει τυχόν αντικείμενα που με μια πρώτη ματιά δεν είναι ορατά.
Η συγκεκριμένη ενότητα δεν διακρίνεται για την υψηλή δυσκολία της, αλλά ακόμα και έτσι ταιριάζει γάντι με τον χαρακτήρα του Batman. Σε τεχνικό επίπεδο το Batman Arkham Origins δεν απογοητεύει αν και γνώμη μας είναι πως απέχει αρκετά από το να εντυπωσιάσει με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Το πρώτο στοιχείο που θα κερδίσει τους παίκτες είναι η μουντή, σχεδόν μελαγχολική ατμόσφαιρα, ενώ και το χιονισμένο Arkham, παρά την έλλειψη ζωής, δείχνει ελκυστικό. Φυσικά την παράσταση κλέβει η στιβαρή φιγούρα του Batman αλλά και των βασικών εχθρών του, όπου όλοι διακρίνονται για τον υψηλό αριθμό πολυγώνων που αοτελούνται και την έμφαση στη λεπτομέρεια. Το animation δεν φαίνεται να έχει αλλάξει σε σχέση με το Arkham City, στοιχείο φυσικά θετικό, ενώ και τα διάφορα cut scenes καταφέρνουν να αποδώσουν με έναν αρκετά επιτυχημένο τρόπο την ένταση κάποιας αναμέτρησης.
Ομοιότητες και συμπεράσματα
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μας γύρω από το Batman Arkham Origins, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια πρόταση που ακολουθεί υψηλά επίπεδα ποιότητας. Ουσιαστικά, το μόνο αρνητικό που μπορεί να του καταλογίσει κάποιος, είναι η υπερβολική ομοιότητά του με το Arkham City σε όλους τους τομείς.
Η WB Montreal θα κατακριθεί μεν για την ατολμία της, αλλά όταν η Rocksteady είχε καταφέρει να αγγίξει τόσο υψηλά επίπεδα ποιότητας, η ολοκληρωτική αντιγραφή δεν μοιάζει και τόσο εσφαλμένη, μιας και πρακτικά προσφέρεται ακόμα μία ολοκληρωμένη, γεμάτη δράση περιπέτεια με πρωταγωνιστή το Σκοτεινό Ιππότη.
Σχόλια