Μια εκπληκτική διασκευή (που διδάσκει το πώς πρέπει να γίνονται οι διασκευές) του μύθου της Ευρυδίκης από την Sarah Ruhl που ακροβατεί ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα με οδηγό την δύναμη του έρωτα και της αγάπης Ορφέα και Ευρυδίκης, αλλά και Ευρυδίκης και του πατρός της αναδεικνύοντας την δύναμη της μουσικής (του σωστού ρυθμού) που, όπως θα διαπιστώσετε όσοι παρακολουθήσετε την παράσταση, κάνει ακόμη και τις πέτρες να δακρύσουν.
Ακολουθούν πληροφορίες για την παράσταση. Μην την χάσετε!
«ΕΥΡΥΔΙΚΗ»
της Sarah Ruhl
ή
«Ένα μιούζικαλ στον
Άδη»
«Γίνεται μια
παράσταση να σου ραγίζει και ταυτόχρονα να σου ευφραίνει την
καρδιά; Τέτοια σπάνια θεατρική εμπειρία είναι αυτή η -βουτηγμένη
στη χαρμολύπη- «Ευρυδίκη» με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία, σαν
παράδοξο καμπαρέ, την συναρπαστική Κόρα Καρβούνη στον ομώνυμο ρόλο
κι έναν έξοχο θίασο μαζί της.»
Ιλειάνα Δημάδη,
Αθηνόραμα ****
«Μία σπάνια παράσταση και όχι
μόνο για «προχωρημένο» κοινό.»
Σπύρος Παγιατάκης,
Καθημερινή
«Ο Δημήτρης Τάρλοου χειρίζεται
εξαιρετικά το μεταμοντέρνο έργο της Σάρα Ρουλ και μετατρέπει τον
μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης σε underground
μιούζικαλ...
Η Ευρυδίκη… είναι η πρώτη
παράσταση της σεζόν που ένιωσα ότι υπήρχε λόγος να
παρουσιαστεί…»
Ματίνα Καλτάκη,
LIFO
Η υποψήφια για βραβείο Pulitzer Ruhl, δανείζεται τον πασίγνωστο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, για να γράψει ένα σύγχρονο έργο που μιλάει με χιούμορ και ευαισθησία για την παντοτινή αγάπη και τα λεπτά όρια που χωρίζουν την ζωή από τον θάνατο.
Μην χάσετε το συγκινητικό αυτό έργο σκηνοθετημένο ως underground μιούζικαλ από τον Δημήτρη Τάρλοου, με την πρωτότυπη μουσική της Κατερίνας Πολέμη να ερμηνεύεται ζωντανά από τους ηθοποιούς.
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά-Κουστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Στίχοι πρωτότυπων τραγουδιών: Στρατής Πασχάλης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Video: Γιώργος Κουρμούζας
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα
Βοηθός σκηνογράφου: Τίνα Τζόκα
Φωτογραφίες: Βασια Αναγνωστοπούλου
Διανομή:
Ευρυδίκη: Κόρα Καρβούνη
Ο Πατέρας της: Γιάννης Νταλιάνης
Ορφέας: Λαέρτης Μαλκότσης
Ένας Απαίσιος Ενδιαφέρων Άντρας/Ο Άρχοντας του Κάτω Κόσμου: Κώστας Γάκης
Ένας Χορός από Πέτρες:
Μεγάλη Πέτρα: Νεφέλη Μαρκάκη
Μικρή Πέτρα: Νάνσυ Σιδέρη
Βροντώδης Πέτρα: Μιχάλης Αφολάνιο
Ημέρες Παραστάσεων: Κάθε Τετ. & Κυρ. στις 7.30μμ και κάθε Πέμπ. Παρ. Σαβ. στις 9.00μμ
Τιμές Εισιτηρίων:
Σάββατο και Κυριακή: 20€, Νεανικό (κάτω των 24): 12€
Πέμπτη, Παρασκευή: 15€, Νεανικό (κάτω των 24): 12€
Κάθε Τετάρτη: 10€ γενική είσοδος
Εισιτήρια ανέργων κάθε Τετ., Πέμ. και Παρ.10€
Για τηλεφωνικές κρατήσεις εισιτηρίων επικοινωνήστε μαζί μας εδώ
Κριτικές:
«Οικειοθελώς νεκρή...
Γιατί ένας μύθος κατοικεί στην έμπνευση τόσων δημιουργών, σε τόσες διαφορετικές εποχές; Από την όπερα του Monteverdi, στη ζωγραφική του Corot, κι απ' τις θεατρικές εκδοχές του παγκόσμιου ρεπερτορίου έως το παγωμένο στον μαρμάρινο χρόνο σύμπλεγμα του Rodin, μαθαίνουμε για τον Ορφέα πως ήταν βασιλιάς, μουσικός, ποιητής, οιωνοσκόπος, μαθητής του Απόλλωνα, μύστης θνητών, γητευτής των θηρίων. Για την Ευρυδίκη όμως, μαθαίνουμε μόνο πως ήταν η γυναίκα του.
Η Sarah Ruhl στο έργο της Ευρυδίκη, εισάγει στην πλοκή το πρόσωπο του πατέρα της ηρωίδας. Δεν έχει όνομα. Είναι απλά ο πατέρας της. Κι ενώ είναι νεκρός, επιμένει να τη θυμάται και να της γράφει με πείσμα και αφοσίωση που θα ζήλευε κι ένας ζωντανός. Η δημιουργία αυτού του τριγώνου δεν αποτελεί την μοναδική καινοτομία του έργου. Ακολουθούν πολλαπλά στοιχεία διακειμενικότητας κι η σκηνοθεσία του Δ. Τάρλοου, τα αυξάνει.
Στα πρόσωπα του έργου η Ruhl προσθέτει Έναν Χορό από Πέτρες (Μεγάλη Πέτρα, Μικρή Πέτρα, Βροντώδης Πέτρα). Θυμίζουν τις τρεις μάγισσες του Μακμπέθ, τις Μοίρες. Συναγωνίζονται τον Ορφέα στο τραγούδι, παίζουν μουσική σαν τους διαβόλους στην Κόλαση του H. Bosch.
Η Ruhl δεν κάνει καμία αναφορά στο χρόνο της δράσης, περνάμε από τη μία σκηνή στην άλλη χωρίς να προσδιορίζεται η ώρα, η μέρα, η εποχή. Ο παραληρηματικός λόγος, ο μη-Χρόνος, αυθαίρετα πρωταγωνιστεί, όπως στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Κι όπως το Σοφό παιδί της λογοτεχνίας κατρακυλά στο λαγούμι, έτσι κι η Ευρυδίκη τη μέρα του γάμου της γκρεμίζεται από μια σκάλα στον Άδη.
Κάπως έτσι νιώθει κι ο Θεατής, μπαίνοντας στο θέατρο Πορεία κι αντικρίζοντας τη σκηνή. Με τρόπο μαγικό μεταφέρεται σε μια Αθήνα εκτός κρίσης, όπου έχει στηθεί ένα αινιγματικό περιβάλλον που εξυπηρετεί κάθε σημείο της δράσης: Μια μακρόστενη πισίνα, στην πρώτη σκηνή, ρωγμή ανεμελιάς, όπου οι εραστές παίζουν ευτυχείς, στη συνέχεια σύνορο του Πάνω Kόσμου με τον Κάτω, λουτρό λησμονιάς για τους νεκρούς που δεν αντέχουν την ανάμνηση των ζωντανών, απότομη όχθη που στην άκρη της σχοινοβατεί ο ερωτευμένος μουσικός, ακολουθούμενος από τη δύσπιστη αγάπη του. Πίσω απ' αυτόν τον υδάτινο διάδρομο, μια πόρτα ανελκυστήρα. Ανοίγει και ξερνά νεκρούς. Αυτοί είναι αναγκασμένοι να κρατούν ομπρέλα για να προστατευτούν από τη βροχή των δακρύων, κατευόδιο των οικείων τους. Κλείνει εκκωφαντικά όπως η πόρτα ενός τρένου που φεύγει.
Το σκηνικό της Ε. Μανωλοπούλου, λειτουργεί σαν κλεψύδρα. Πάνω, ορθογώνιο άνοιγμα κουκλοθέατρου, θεωρείο απ' όπου η Ευρυδίκη παρατηρεί το γάμο της. Στην άκρη, μια σκάλα- δίνη, απ' όπου γλιστρά ο Χρόνος και τελειώνει. Οι ηθοποιοί ντύνονται με κοστούμια που εξυπηρετούν απόλυτα τη δράση. Το μπανιερό της Ευρυδίκης στολισμένο με κρόσσια, τη μεταμορφώνει σε έγχορδο στα χέρια του εραστή της. Νύφη με φτερά στους ώμους, πετά από την αγκαλιά του, με τα αρβυλάκια της εφηβείας στα πόδια της, προσγειώνεται στην αγκαλιά του μπαμπά της. Ο Ορφέας την ψάχνει, θυμάται την αδυναμία της στα βιβλία, κατεβάζει στον Άδη για χάρη της δεμένα μ' ένα σχοινί, τα άπαντα του Σαίξπηρ.
Στο κείμενο, ο πατέρας φτιάχνει για την κόρη του ένα δωμάτιο από σπάγκο. Στη σκηνοθεσία του Τάρλοου, ο Γιάννης Νταλιάνης το ζωγραφίζει με κιμωλία, όπως ζωγράφισε ο Benigni το παράθυρο στο κελί του στην ταινία του Jarmusch. Ο στοργικός γονιός είναι ο πραγματικός αντίπαλος του Ορφέα. Ο νέος μπαίνει στον Άδη με το κοστούμι που φορούσε στο γάμο του, το κοστούμι του μαέστρου. Τραγουδά το πιο λυπημένο τραγούδι. Λυγίζουν μέχρι και οι Πέτρες. Τον υποδέχεται ένας Θάνατος φαιδρός σαν λαϊκός τραγουδιστής, του δίνει οδηγίες, αν θέλει να ξανακερδίσει τη γυναίκα του, μέχρι να επιστρέψουν στη γη, να μη την κοιτάξει. Πιο πέρα, εκείνη τον ακούει. Πρέπει να διαλέξει: τη ζωή με τις χαρές και τις λύπες του έρωτα, ή το θαμπό είδωλο της παιδικής της ηλικίας. Τρέμει τη ζωή περισσότερο από το θάνατο. Αποχαιρετά τον πατέρα της. Αρχίζει να ακολουθεί τον Ορφέα. Ξαφνικά, αλλάζει γνώμη: Λέει τ' όνομά του.
Αυτός γυρίζει προς το μέρος της ξαφνιασμένος.
Ο Ορφέας κοιτάζει την Ευρυδίκη.
Η Ευρυδίκη κοιτάζει τον Ορφέα.
Κι ο κόσμος, συντρίβεται. (1)
[1]Sarah Ruhl, ΕΥΡΥΔΙΚΗ, κείμενο στο πρόγραμμα παράστασης, Θέατρο Πορεία, Αθήνα 2012, σ.84.»
Αγγελική Ξυνού, Monopoly, 21/10/13
«Εκείνη την Παρασκευή ήταν επιτακτική ανάγκη να περάσουμε δυο σχεδόν ώρες χωρίς να μιλάμε. Στις πρώτες θέσεις του θεάτρου Πορεία, μπροστά σ' ένα ψαγμένο σκηνικό με πιτσιλιές αληθινού νερού στο πάτωμα, αφώτιστες ανθρώπινες φιγούρες στο βάθος και δυο χαρούμενους καλοκαιρινούς ερωτευμένους να στέκονται πλάι πλάι με τα μαγιώ τους. Φιλί, ήχοι ευτυχίας, γυναίκα που μικραίνει για να χωθεί σε αγκαλιά, άνδρας που γιαγαντοποιείται για να της προσφέρει την ασφάλεια δυο δυνατών χεριών...
...Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου που μετέφρασε το κείμενο εξαίσια έφτιαξε μια παράσταση πατώντας στο μέτρο και τη φαντασία. Μια παροχή ιδεών, εικόνων και φαντασίας, μουσικών ήχων και ευρημάτων που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα χαράς και λύπης, κενού και γης, αέρα και νερού, πραγματικότητας και ονείρου. Και τραγούδια. Από όλα τα πεδία. Όχι μία διάσταση. Η μουσική της Κατερίνας Πολέμη. Να μην ξεχάσω να μάθω περισσότερα πράγματα γι' αυτήν. Τα κοστούμια, απλά μέσα στην υπερβολή τους, επίκαιρα και αναγκαία καθώς και το εύχρηστο σκηνικό με την μακρόστενη σκηνική πισίνα κάπου στο κέντρο συντέλεσαν ώστε όλη αυτή η ονειροπραγματικότητα να αποκτήσει ατμόσφαιρα διάρκειας και αφύπνισης...
...Μια παράσταση που μας κινητοποιεί όλους προς μια κατεύθυνση. Προς την κοινή πατρίδα της παιδικής ηλικίας, της προστατευμένης ζωής, του πρώτου αθώου έρωτα, της δεδομένης αγάπης του μπαμπά.
Και νομίζω ότι αν παρακολουθούσε η Ruhl την παράσταση αυτή θα παραδεχόταν ότι η δύναμη του σκηνοθέτη και μεταφραστή φταίει για την εξάμηνη επιτυχία της...»
Χρύσα Φωτοπούλου,Only Theater, 20/4/13
«... «Ευρυδίκη» μια από τις ξεχωριστές παραστάσεις της σεζόν... Εμπνευσμένη η σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Τάρλοου, ο οποίος αποδεικνύει πόσο καλά ξέρει να κάνει θέατρο. Εξαιρετικές οι ερμηνείες από την Κόρα Καρβούνη, τον Λαέρτη Μαλκότση, τον Κώστα Γάκη και όλο τον υπόλοιπο θίασο - στο θέατρο Πορεία. Σπεύσατε.»
Μυρτώ Λοβέρδου, Βήμα, 7/4/2013
«… Ζωή και θάνατος. Έρωτας και Τέχνη… Αυτές τις έννοιες «διαχειρίζεται» το γοητευτικής πλοκής - κράμα ρεαλισμού και υπερεαλισμού, υπαρξιακού δράματος και αλληγορίας - εμπνευσμένο από τον μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης, έργο της Αμερικανίδας δραματουργού Σάρα Ρουλ «Ευριδίκη», του οποίου το ανέβασμα, σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, αποτελεί μία από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις του χειμώνα…
… Στηριζόμενος από το πολυεπίπεδο σκηνικό και τα καλαίσθητα κοστούμια (Ελένη Μανωλοπούπου), τους «σκιερούς» φωτισμούς (Αλέκος Αναστασίου), την εκφραστική κινησιολογία (Ζωή Χατζηαντωνίου), τους αλληγορικούς στίχους (Στρατής Πασχάλης) και τις σύμμεικτων ακουσμάτων μελωδίες (Κατερίνα Πολέμη), ο Δημήτρης Τάρλοου, συνέθεσε με ποιητικότητα, φαντασία, αλλά και μέτρο μια ατμοσφαιρική παράσταση. Παράσταση, που συνεπαίρνει και χάρη στην υπεραισθαντική, με εσωτερικό βάθος και πάθος, δυναμική και ευάλωτη Ευριδίκη που, με όλο της το «είναι» πλάθει η Κόρα Καρβούνη. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, με επιβλητικότητα και αμφίσημο μελαγχολικό χιούμορ ερμήνευσε τον Ορφέα. Λιτά συγκινητικός ο Γιάννης Νταλιάνης (νεκρός πατέρας). Πικρόγευστα «παιγνιώδης» η Ερμηνεία του Κώστα Γάκη (Χάρος). Αξιοσημείωτοι ερμηνευτικά είναι και η Νεφέλη Μαρκάκη, Ελένη Μπούκλη, Σωκράτης Πατσίκας.»
ΘΥΜΕΛΗ, Ριζοσπάστης, 13/3/2013
«...Η Σάρα Ρουλ γραφεί ένα κείμενο είναι ποιητικό, αλλά συγχρόνως ρεαλιστικό και σύγχρονο. Παρακολουθούμε ένα σύγχρονο ζευγάρι με τις διαφορές του (ο Ορφέας, σαν παιδί, όπως όλοι οι άντρες, σκέφτεται μόνο με μουσική, αν και εξαρτημένος από την Ευρυδίκη, ενώ εκείνη δεν έχει μουσικό αυτί και προτιμά το διάβασμα), τους καυγάδες του και τον έρωτά του.
...Ο Κάτω Κόσμος είναι ψυχρός, με πολλούς κανόνες, για αυτό και η μουσική που παίζουν οι "Πέτρες" δεν έχει αρμονία, ούτε συναισθήματα, είναι σκληρή, άσχημη και εφιαλτική, σε αντίθεση με την αρμονία που έχει η μουσική του ερωτευμένου Ορφέα!
Τέλος, το ερωτευμένο ζευγάρι δίνει εξαιρετικές ερμηνείες. Διακρίνουμε την σχέση τους, που εκτός από ερωτική είναι και σχέση γονέα παιδιού, όπως συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια.
...Ακόμα και οι κινήσεις τους είναι ερμηνεία: τα χέρια του Λαέρτη Μαλκότση όταν μιλά για την μουσική και ο χορός της Κόρας Καρβούνη όταν θυμάται τον αγαπημένο της.»
Ηρώ Μητρούτσικου, Attikipress.gr, 08/03/2013
Πατέρες και κόρες
«… ο Δημήτρης Τάρλοου εκπλήσσει πολλαπλά πρώτα με την επιλογή ενός μεταμοντέρνου έργου και την άρτια μετάφραση που κάνει ο ίδιος και έπειτα με την σκηνοθετική του εκφώνηση, … χειρίζεται με ευφυΐα ένα έργο που ισορροπεί μεταξύ παιγνιώδους αφέλειας, δομής σε διάχυση και υπέρτατης τρυφερότητας. Τέλος, με την διδασκαλία και ενορχήστρωση των ηθοποιών του πάνω στην σκηνή: η Κόρα Καρβούνη, Ευρυδίκη, κινείται με ελεγχόμενη ένταση μεταξύ παραμυθικής οπτασίας και συγκινητικής φόρτισης. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, Ορφέας, συνδυάζει κινησιακά την στιβαρότητα του ερωτευμένου άντρα με τις περίτεχνες χειρονομίες και τον χορό των δακτύλων του, ο Γιάννης Νταλιάννης, Πατέρας, καταθέτει την υποκριτική του ωριμότητα σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, ενώ ο Κώστας Γάκης, στον αμφίσημο ρόλο του Άρχοντα του Κάτω Κόσμου με τις πολλαπλές μορφές, χαρίζει στο έργο τον υπόγειο σαρκασμό και την επικινδυνότητα…
… η εντυπωσιακά έξυπνη για την παράσταση μουσική της Κατερίνας Πολέμη κυριαρχεί, συνεπικουρούμενη από τα φωνητικά προσόντα των τριών ηθοποιών που υποδύονται τις Πέτρες: της Νεφέλη Μαρκάκη, ΕλένηΜπούκλη και τον Σωκράτη Πατσίκα. Τρεις εξαιρετικοί περφόρμερ με ιδιαίτερο φωνητικό τέμπο ο καθένας, με ευρηματικό μακιγιάζ και ενδεδυμένη με εντυπωσιακά κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου…
…ένα ενδιαφέρον σύγχρονης δομής έργο, που ευτυχεί σκηνοθετικά στην αθηναϊκή σκηνή.»
Δημήτρης Τσατσούλης, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 11/2/13
«Η Σάρα Ρουλ στο εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο της, πραγματεύεται θεματικές που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς πολλούς συγγραφείς του σύγχρονου ρεπερτορίου και όχι μόνο, όπως την σχέση πατέρα-κόρης, την απώλεια, την έννοια της μνήμης, το πένθος αλλά και την ασυμφωνία χαρακτήρων στον έρωτα. Το δραματουργικό ύφος είναι υπαινικτικό, λιτό και σκιαγραφεί με αδρές γραμμές και χωρίς περιττές επεξηγήσεις, το σύνολο των ζητημάτων που θίγει, δημιουργώντας μια δραματουργία με εύστοχες ψυχολογικές προεκτάσεις που αντιμετωπίζει το θέμα της καίρια και ανατρεπτικά. Στην κατ' ουσίαν ανάδειξη όλων αυτών των ζητημάτων καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε και η πολύ καλή μετάφραση του ίδιου του σκηνοθέτη. Ένα ιδιαίτερο έργο που αξίζει της προσοχής μας.
Ο Δημήτρης Τάρλοου διαχειρίστηκε την δραματουργία με ευφάνταστο τρόπο αναδεικνύοντας με λεπτούς χειρισμούς τα ζητήματα του έργου και δημιουργώντας μια σκηνική ατμόσφαιρα απόκοσμη και λυρική, συγκινησιακή και σκοτεινή.
Στο συνολικό ύφος του σκηνικού σύμπαντος που στήνει ο σκηνοθέτης, καθοριστικό ρόλο παίζει φυσικά το εντυπωσιακά αριστοτεχνικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, όπως και τα εξαιρετικά κοστούμια της.
Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου ακροβατούν έντεχνα ανάμεσα στο ονειρικό και το εφιαλτικό.
Εξαιρετικές οι συνθέσεις της Κατερίνας Πολέμη, με το βασικό τραγούδι της παράστασης «Το Βαλς του Ορφέα» σε στίχους Στρατή Πασχάλη, να αποτελεί σημαντική στιγμή για το θεατρικό τραγούδι.
Η Κόρα Καρβούνη αποτελεί υπόδειγμα ερμηνευτικής απλότητας και σκηνικού μέτρου, θαυμάσιος επίσης ο Λαέρτης Μαλκότσης με μια υφέρπουσα σπαρακτική αγωνία στην προσπάθειά του για την αναζήτηση της Ευρυδίκης, που ανιχνεύεται στο βλέμμα, στη φωνή και στην κίνηση.
Απολαυστικός και κωμικά σαρκαστικός ο Κώστας Γάκης και στους δύο ρόλους που ενσαρκώνει.
Ο καλύτερος Γιάννης Νταλιάνης που έχω δει, στον ρόλο του πατέρα ενώ άψογες σε όλα τα επίπεδα είναι οι Πέτρες που αποτελούνται από τους εξαιρετικούς Σωκράτη Πατσίκα, Νεφέλη Μαρκάκη, Ελένη Μπούκλη.
Στα μεγάλα συν της παράστασης το σχεδόν σπαρακτικό βουβό φινάλε από τον Μαλκότση.
Αναμφίβολα μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σαιζόν.»
Μάριος Παϊτάρης, Επί Σκηνής.gr, 22/1/13
«Ο Δημήτρης Τάρλοου... Δημιούργησε ένα μιούζικαλ που συνδυάζει το γκροτέσκ με το underground ύφος, ενώ μπόλιασε το χιούμορ και τη σάτιρα με το βαθιά τραγικό στοιχείο που σχετίζεται με την περατότητα της ανθρώπινης ύπαρξης...
...Το λειτουργικό και ευφυές σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου με την μακρόστενη πισίνα στο κέντρο της σκηνής συντελεί στην άρτια παρουσίαση του Κάτω Κόσμου, αλλά και του περάσματος από τη ζωή στο θάνατο ως το ποτάμι της Λήθης...
... Ο Αλέκος Αναστασίου φωτίζει τη σκηνή με τρόπο άλλοτε σκοτεινό και μουντό κι άλλοτε φωτεινό και χαρούμενο, ανάλογα με την αρμόζουσα ατμόσφαιρα που πρέπει να αναδειχθεί. Ακόμη, τα κοστούμια της Ε. Μανωλοπούλου εντείνουν το ύφος της παράστασης...
...Τα λεπτά όρια μεταξύ ζωής και θανάτου ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο έργο παρουσιάζονται τόσο λιτά και ποιητικά που καθιστούν την παράσταση ένα οφθαλμόλουτρο με νόημα και βάθος...
...Η μουσική της παράστασης χαρίζει την τελευταία πινελιά σε ένα εξαίσιο αποτέλεσμα...
...Ο θίασος αποτελείται από ταλαντούχους ηθοποιούς που υποστηρίζουν επάξια το όλο σκηνοθετικό εγχείρημα, διατηρώντας παράλληλα ο καθένας το προσωπικό ερμηνευτικό του ύφος με τρόπο εποικοδομητικό.»
Λυδία Τριγώνη, www.artic.gr****, 16/1/13
«Ένα ξεχωριστό έργο με πραγματικό ενδιαφέρον -ο επιθετικός προσδιορισμός «ενδιαφέρον» πηγαινοέρχεται στο στόμα των ηρώων- …σε μια παράσταση που ο Δημήτρης Τάρλοου σχεδίασε σοφά και έστησε στη σκηνή με γνώση, άποψη και φαντασία.
Το κείμενο, βασισμένο στον αρχαίο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, προεκτείνει τον «διάλογο» του ανθρώπου με το σκοτεινό, το ανείπωτο, το ασυνείδητο, τη βούληση και το τυχαίο, την έλξη και την άπωση, τη δύναμη της μνήμης και την πετρωμένη λήθη.
Το νερό, όπως αρμόζει σ' ένα ταξίδι στον Άδη, κυριαρχεί στο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, νοτίζοντας τα πάντα. Πολύ καλές ερμηνείες όλων των ηθοποιών…»
Έφη Μαρίνου, Εφημερίδα των συντακτών, 3/1/13
«…Ο Δημήτρης Τάρλοου το χειρίστηκε με ιδιαίτερη φροντίδα -θα έλεγα πως η ευφάνταστη σκηνοθεσία του αναβάθμισε το έργο-, μετατρέποντάς το σε «ένα μιούζικαλ στον Αδη», όπως δηλώνει και στον υπότιτλό του.
Με καθοριστικούς παράγοντες το νερό (στην εξάμετρη μακρόστενη πισίνα που παραπέμπει στην αρχαιοελληνική δίοδο από τον έναν κόσμο στον άλλο, οι ηθοποιοί κυριολεκτικά κολυμπούν), τη μουσική της ταλαντούχας Κατερίνας Πολέμη, την οποία εκτελούν ζωντανά οι Πέτρες (Νεφέλη Μαρκάκη, Ελένη Μπούκλη, Σωκράτης Πάτσικας) και τα εντυπωσιακά σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου, δημιούργησε μια μυστηριώδη υπερβατική ατμόσφαιρα…»
Ελένη Πετάση, Ναυτεμπορική, 31/12/12
«Γίνεται μια παράσταση να σου ραγίζει και ταυτόχρονα να σου ευφραίνει την καρδιά; Τέτοια σπάνια θεατρική εμπειρία είναι αυτή η -βουτηγμένη στη χαρμολύπη- «Ευρυδίκη» με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία, σαν παράδοξο καμπαρέ, την συναρπαστική Κόρα Καρβούνη στον ομώνυμο ρόλο κι έναν έξοχο θίασο μαζί της…
…Το έργο της Ruhl έχει την ισχύ ενός μεταμοντέρνου ποιήματος που αστραποβολεί από την σκοτεινότητα και την συγκινησιακή ορμή των εικόνων του…
…«Δύσκολο έργο», σκέφτηκα όταν το πρωτοδιάβασα, για να διαπιστώσω πως η γενναία σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου ανέδειξε τις αρετές και σχεδόν απάλειψε τα προβλήματά του… ανεβάζοντάς το σαν νέο-εξπρεσιονιστικό καμπαρέ πλημμυρισμένο μπόσα νόβα, μπαλάντες και ντίσκο σφήνες. Με πολύτιμους συνεργάτες την Κατερίνα Πολέμη (μουσική), την Ελένη Μανωλοπούλου (σκηνικά-κουστούμια), τον Αλέκο Αναστασίου (φωτισμοί) και την Ζωή Χαρτζηαντωνίου (κίνηση), ο Τάρλοου προσέγγισε το έργο με ευαισθησία, εσκεμμένα ναΐφ τρόπο, πλήρη συναίσθηση της συγκίνησης που το διατρέχει και λυτρωτικό χιούμορ. Φιγούες που ξέφυγαν από κάποιο gothicσύμπαν θυμίζει η τριμελής μπάντα των «πετρών» (εξαιρετικοί οι Νεφέλη Μαρκάκη, Ελένη Μπούκλη και Σωκράτης Πατσίκας). Εκφραστικότατος είναι ο Λαέρτης Μαλκότης (Ορφέας), συγκινητικός και χωρίς μελοδραματισμούς ο Γιάννης Νταλιάνης (πατέρας) κι ευφάνταστα κωμικός ο Κώστας Γάκης στον διπλό ρόλο του Απαίσιου Ενδιαφέροντα Άντρα/Άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Όσο για την Κόρα Καρβούνη, θα τολμήσω να πω ότι -παρά το νεαρό της ηλικίας της- με τη θερμή ερμηνεία της κάνει ένα tourdeforce μοναδικής δυναμικής…
…«Πόσο σ' αγαπώ!»: η μελωδία του βασικού τραγουδιού της παράστασης, σε μουσική της Κατερίνας Πολέμη και στίχους του Στρατή Πασχάλη, σαν φόρος τιμής στις ερωτικές μπαλάντες του Νέου Κύματος, θα σας ακολουθεί για μέρες!»
Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα ****, 27/12/12
...Το έργο της Ruhl, παρά το θέμα του, δεν ξεστρατίζει σε μελοδραματικά μονοπάτια, έχει ευαισθησία, λυρισμό, ποίηση και χιούμορ.
Ο Δημήτρης Τάρλοου στάθηκε απέναντι στο έργο με αποφασιστικότητα, δηλαδή με ξεκάθαρη άποψη, που φανερώνεται ήδη από τον υπότιτλο που έδωσε στην παράσταση: ένα μιούζικαλ στον Άδη. Η μουσική και τα τραγούδια είναι κυρίαρχα, πολύ περισσότερο από ό,τι στο έργο, σκέψη που δικαιολογείται πλήρως όχι μόνο σκηνοθετική αδεία, αλλά και από την υπόθεση του μύθου.
Παράλληλα, ο Τάρλοου φαίνεται ότι αντιμετώπισε το έργο κυρίως με τη διάθεση να εστιάσει στο χιούμορ του και στην grotesque ατμόσφαιρα του Κάτω Κόσμου.
το συνολικό σκηνοθετικό πλαίσιο υπηρετήθηκε με συνέπεια απ' όλους, με προεξάρχοντες τους ηθοποιούς...
Τώνια Καράογλου, elculture ****1/2 ,18/12/12
Τα γεγονότα του 2012, ΘΕΑΤΡΟ:
«Η ανάπλαση της ιστορίας του Ορφέα και της Ευρυδίκης γίνεται μία πλήρης σκηνική εμπειρία που σε γεμίζει με τα σκηνικά, τα κουστούμια, τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες της και την υπέροχη μουσική της Κατερίνας Πολέμη»
ΒΗΜΑΓΚΑΖΙΝΟ, Μαριλένα Αστραπέλλου, Γιώργος Νάστος 23/12/12
«…Ο Δημήτρης Τάρλοου χειρίστηκε αριστοτεχνικά αυτή την Ευρυδίκη, δημιουργώντας μιαν ατμόσφαιρα ανάμεσα στο όνειρο και στον εφιάλτη. Με την συμπαράσταση ενός συγγενικού πνεύματος πάνω σ' αυτή την αντίληψη της Ελένη Μανωλοπούλου (σκηνικά και κουστούμια), όπως και τον ηθελημένα ψυχρών φωτισμών του Αλέκου Αναστασίου και τις απόκοσμα «φευγάτης» μουσικής της Κατερίνας Πολέμη, δημιουργήθηκε μία μοναδική ατμόσφαιρα η οποία συνταίριασε αριστουργηματικά με το έργο.
…Μία σπάνια παράσταση και όχι μόνο για «προχωρημένο» κοινό.»
Σπύρος Παγιατάκης, Καθημερινή, 9/12/12
«…Ο Δημήτρης Τάρλοου χειρίζεται εξαιρετικά το μεταμοντέρνο έργο της Σάρα Ρουλ και μετατρέπει τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης σε underground μιούζικαλ…
…έστησε μία παράσταση με καλές ερμηνείες, μαύρο χιούμορ, λυρικές στιγμές, γλυκόπικρη μουσική και ποπ παρενθέσεις…
…Η Ευρυδίκη… είναι η πρώτη παράσταση της σεζόν που ένιωσα ότι υπήρχε λόγος να παρουσιαστεί…
…Οι Πέτρες... ένας «ανόργανος» Χορός που δεν έχει αισθήματα, υπενθυμίζει μόνο κανόνες και όρους. Μαζί με τον Λαέρτη Μαλκότση παίζουν ζωντανά τη μουσική της ταλαντούχας, νεαρής συνθέτριας Κατερίνας Πολέμη.
Οι τέσσερις των κεντρικών ρόλων σπουδαίοι. Τι να πω για την Κόρα Καρβούνη; Η αλήθεια της εμπλουτίζει κάθε ρόλο που ερμηνεύει - η Ευρυδίκη της είναι βαθιά συν-κινητική-, το ίδιο και ο Πατέρας του Γιάννη Νταλιάνη, σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της ως τώρα πορείας του. Τη δραματική διάσταση του διδύμου πατέρα - κόρης ισορροπούν ο Ορφέας του Λαέρτη Μαλκότση (καλλιτέχνης ευαίσθητος πλην ευήθης, καθώς μελωδίες κατακλύζουν το κεφάλι του) και ο Κώστας Γάκης στον (διπλό) ρόλο του Απαίσιου Ενδιαφέροντα Άντρα/Άδη, σε μια ντίσκοποπ εκδοχή που εκφράζει παιγνιωδώς τη ριζική αδυναμία μας να συλλάβουμε τη ζωή μετά από εμάς ή χωρίς τα πρόσωπα που αγαπάμε.»
Ματίνα Καλτάκη, LIFO, 6/12/12
http://www.poreiatheatre.com/gr/performances/current/eyrydiki/
Περαιτέρω πληροφορίες:
1. « Μία από τις Δρυάδες νύμφες, σύμφωνα με μια εκδοχή κόρη του Απόλλωνος, σύζυγος του Ορφέως. Μια μέρα, ενώ έτρεχε για να αποφύγει την ερωτική καταδίωξη του βοσκού Αρισταίου διασχίζοντας σπαρμένο χωράφι, την δάγκωσε ένα δηλητηριώδες φίδι κρυμμένο μέσα στα χόρτα και πέθανε. Ο άνδρας της Ορφεύς, μη μπορώντας να παρηγορηθεί με την λύρα του, για την απώλειά της πήγε και να αναζητήσει τη γυναίκα του στο σκοτεινό βασίλειο των νεκρὼν. Εκεί, με τους αρμονικούς του ήχους συγκίνησε την Περσεφόνη, που άφησε τον ψυχοπομπό Ερμή να ξαναφέρει την Ευρυδίκη στο βασίλειο των ζωντανών, με τον όρο όμως να μη γυρίσει ο Ορφεύς και κοιτάξει τη γυναίκα του ως το τέρμα της διαδρομής που θα ακολουθούσε. Ενώ πλησίαζαν να διαβούν το όριο ανάμεσα στους δυο κόσμους, ο Ορφεύς, γεμάτος ανυπομονησία, γύρισε το κεφάλι για να δει την αγαπημένη του, που τότε όμως εξαφανίσθηκε για πάντα, γιατί ο Ερμής την ξανάφερε στον Άδη. Η Τέχνη χρησιμοποίησε τον μύθο της Ευριδίκης σε πλήθος παραστάσεων, ποιημάτων, δραμάτων κλπ. Στην απόδοση του μύθου διακρίθηκαν ο Βιργίλιος (Γεωργικά IV 453), ο Οβίδιος, ο Υγίνος κ.α. »
Γιάννη Λάμψα, Λεξικό του Αρχαίου Κόσμου, Ελλάδα-Ρώμη, τόμος Γ', Εκδόσεις Δομή, Αθήναι, χ.χ., λήμμα Ευριδίκη, σσ. 815-816
2. Eurydice is Ruhl's version of the classic Eurydice and Orpheus tale. It portrays an Alice in Wonderland-esque underworld, complete with talking stones and a Lord of the Underworld, who can be seen riding a red tricycle.[8] In keeping with the play's Greek origins, the Stones serve as a new take on a Greek chorus. The Stones comment on the action and warn the characters, but cannot intervene in any of the events. The play explores relationships, love, communication, and the permeability between the world of the living and the world of the dead, in a quest to discover where true meaning lies in life and thereafter.
Ruhl is also known for her Passion Play cycle that opened at Washington's Arena Stage in 2005. It was next produced by the Goodman Theatre and Yale Rep. Ruhl began writing Passion Play at age 21, while studying with Vogel at Brown. She did not finish the play until eight years later, after Wendy C. Goldberg and Arena’s Molly Smith commissioned the third act.[9]
Από την Wikipedia
3. http://www.sarahruhlplaywright.com/plays/view/EURYDICE/
Το επίσημο σάιτ της συγγραφέως.
Σχόλια