Αυτά που ακούει η γενιά των 20+

Είμαι σχεδόν 29 και σκέφτηκα να δώσω μια απάντηση σε όσα ακούω κάθε μέρα. Βασικά την δική μου απάντηση. Για όσα ακούνε οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας μου κάθε μέρα.

Μ αυτά τα μυαλά πως θα ανοίξεις δικό σου σπίτι;

Έχω ήδη 2 σπίτια και 1 φάρμα στο Farmville και όπου να’ ναι θα αγοράσω και ένα τρακτέρ! Ξέρεις τι κάνουμε εμείς οι 20+άριδες με τα λεφτά μας; Αγοράζουμε φαγητό, κατάλληλα ρούχα για συνεντεύξεις, παίρνουμε εισιτήρια για τα Μ.Μ.Μ., τσιγάρα, εισιτήρια για τις νύχτες πρεμιέρας. Κοινώς, πράγματα που θεωρούσατε βασικότατα μια φορά και έναν καιρό στον μακρινό γαλαξία της αφθονίας. Σε έναν ιδανικό κόσμο, όλοι λίγο πολύ θα θέλαμε να επενδύσουμε στη μελλοντική μας μόνιμη στέγη και να πάρουμε τόσο μεγάλες αποφάσεις ζωής, αλλά μας λείπουν πλέον τα μέσα.
No money, no honey love. Επίσης, κάποιοι μπορεί ακόμα να μην θέλουν σύζυγο ή παιδιά. Πού είναι το κακό σε αυτό; Δεν ζούμε στο 1950, δεν είμαστε Don Drapers και έχουμε και ιντερνετ. Επειδή εσείς δεν είχατε τηλεόραση και γεννοβολάγατε από ανία, δεν σας κατακρίνουμε εμείς που δεν θυμόμαστε καν τα δεκάδες σκορπισμένα σε διάφορες ηπείρους ξαδέρφια.

Δεν έπρεπε να πάρεις δάνειο για να σπουδάσεις στο εξωτερικό.
ΩΠΑ, ΩΠΑ! Δεν ανήκουμε όλοι στην κατηγορία που μένει ικανοποιημένη με ένα πτυχίο από ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Πες ότι δεν μας γέμιζαν το μάτι, πες ότι θέλαμε να δοκιμάσουμε τις δυνατότητες μας στο εξωτερικό μαζί με άλλους. Το κάναμε προκειμένου να πετύχουμε κάτι σπουδαίο για εμάς, όχι απλώς για να χωθούμε σε ένα πανεπιστήμιο, να σπουδάσουμε και να παίξουμε από 4 έως 10 χρόνια (ναι δεν κάνουμε τα στραβά μάτια πλέον), για να αποφοιτήσουμε και να πιάσουμε δουλειά με βύσμα. Στην τελική, κανείς στα 18 του δεν έχει την εμπειρία να ξέρει πώς θα πάνε αυτά τα πράγματα. Iσως πρέπει να τα πείτε στους γονείς μας αυτά που μπορούσαν να υπολογίσουν αν μακροπρόθεσμα θα μπορούσαμε να καλύψουμε αυτό το χαοτικό δεσμό με τις τράπεζες.

Όλοι επιστρέφουν σπίτι για το χαρτζιλίκι και το αραλίκι.
Σιιιιιιίγουρα! Αυτό είναι το όνειρο ζωής, καλέ! Να τελειώσεις τις σπουδές σου, να ταξιδέψεις, να φλερτάρεις, να πιάσεις ένα διαμέρισμα, να το στήσεις, να συντηρήσεις το single lifestyle σου και επιτέλους, αφού έχεις κάνει τον κύκλο σου σαν άνθρωπος στα 28 να γυρίσεις σπίτι. Κάτω από την ίδια στέγη που σε περνάει από scanner από την είσοδο της πυλωτής: πού ήσουν, τι έκανες όλες αυτές τις ώρες και με ποιόν, γιατί δεν τηρείς το ωράριο που έχουμε πει, πώς ντύνεσαι έτσι, γιατί τρως βιαστικά, τι κάνεις τόσες ώρες στο δωμάτιο σου, γιατί μιλάς τόση ώρα στο κινητό, γιατί δεν είναι στρωμένο το κρεβάτι σου. Εννοείται ότι θέλουμε να τα παραδώσουμε όλα πίσω για το “χαρτζιλίκι” που έρχεται μαζί με το expense report του. Είναι ίσως ότι πιο βαρύ ακούγεται για όσους βρέθηκαν στην δυσμενή θέση να τα παρατήσουν όλα όσα έχτισαν και να συμβιβαστούν στα παλιά δεδομένα που τους ώθησαν να φύγουν εξαρχής από το σπίτι των γονέων.

Οι νέοι δεν ξέρουν από σχέσεις.
Ίσως το μόνο πράγμα που μας επιτρέπεται πλέον να μην παίρνουμε στα σοβαρά, χωρίς να μας κοστίζει κιόλας, είναι οι σχέσεις. Ό,τι κρίση και να δεχτούμε από τους συνομήλικους μας για αυτήν την συμπεριφορά, μέχρι το επόμενο update του iOS θα έχει ξεχαστεί. Με τόση ατελείωτη πρόσβαση στις ζωές τόσων ανθρώπων μέσω των social media, δεν χρειάζεται καν να βγεις από το σπίτι σου. Ψωνίζεις online, περνάς καλά, προσπαθείς/ το παλεύεις, όταν αρχίσει να χαλάει η δουλειά, απομακρύνεσαι και αν έχεις και λίγους καλούς τρόπους όλα αυτά τα κρατάς για τον εαυτό σου. Σε άλλες εποχές, σε άλλες περιοχές, σε άλλες γενεές, δεν στεκόταν αρσενικό δίπλα σε θηλυκό χωρίς να γνωρίζουν όλοι τον λόγο ύπαρξης και των 2 σε τόσο κοντινή απόσταση. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι λάθος ή σωστό. Και αν ισχύει.

Οι νέοι ψάχνουν για δουλειά, αλλά να μην κουράζονται.
Θα ήθελα πραγματικά να μάθω την απάντηση κάποιου που τα τελευταία 2 χρόνια έχει κάνει καριέρα πάνω στο να φτιάχνει και να στέλνει βιογραφικά, που προσπαθεί να δικτυωθεί, που κάνει follow-up σε δουλειές που ανοίγονται και εν τέλει τρώει πόρτες από οποιαδήποτε αναμενόμενη θέση κυνηγάει. Είμαι πολύ περίεργη να δω πως αισθάνεται όταν του λένε ότι απλά δεν είναι διατεθειμένος να δουλέψει σκληρά όταν ταυτόχρονα πρήζονται τα πόδια του και τσακίζει την μέση του από την ορθοστασία κάνοντας τον σερβιτόρο σε εστιατόρια και καφετέριες. Μια δουλειά που δεν την σέβεται κανείς, γιατί δεν είναι “κανονική δουλειά”. Λένε κάποιοι. 

Όλο έξω γυρνάς, δεν έχεις καταλάβει τι συμβαίνει εκεί έξω.
Αν κάποιος βλέπει τι συμβαίνει εκεί έξω, είμαι εγώ. Εγώ περπατάω μέχρι τον σταθμό που απεργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Εγώ περιμένω με τις ώρες στις δημόσιες υπηρεσίες για να με διώξουν στις 12 που επιλέγουν τους τελευταίους 2-3 πολίτες που θα εξυπηρετήσουν και έχω χάσει την ημέρα μου. Εγώ περπατάω στις δεκάδες γειτονιές της Αθήνας και προσπαθώ να μην πατήσω τους άστεγους που “καμπερώνονται” στα πεζοδρόμια, στα παγκάκια και στα σκαλιά. Αλλιώς είναι να τα ζεις από κοντά και καθημερινά και αλλιώς μπροστά από τον καναπέ σου. Βγαίνω και θα συνεχίσω να βγαίνω, γιατί μέσα στο σπίτι δεν συμμερίζομαι το πρόβλημα.

Έπρεπε να σπουδάσεις κάτι χρήσιμο και όχι ότι σου άρεσε.
Δεν φτάνει που κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξουμε να μην έχουμε την δουλειά που ονειρευόμασταν, πλέον θεωρείται και πολυτέλεια το να διαλέξουμε τι θα σπουδάσουμε. Τα δεδομένα στην αγορά εργασίας έτσι και αλλιώς αλλάζουν πολύ συχνά, δεν υπάρχει “κακός” κλάδος. Όποιος αγαπάει αυτό που κάνει, μπορεί να το ανεβάσει στα ύψη αρκεί να το πιστέψει και να είναι εργατικός. Όλοι θέλουμε να ανελιχθούμε, αλλά ο καλύτερος τρόπος είναι να γίνει με σταθερά (ίσως αργά) βήματα και το να συγκεντρώσεις γνώσεις για κάτι που θες πραγματικά είναι το πρώτο και βασικότερο από όλα.

Τόνια Διακάκη

http://www.savoirville.gr/osa-akouw-kathe-mera/#comment-17465

Σχόλια