Ήσυχα στη βροχερή Πλάκα

Μαζί με την Ακρόπολη, πάντα εκεί, αλλά τον τελευταίο μήνα μου βγήκε αλλιώς. Ίσως είναι το μεγάλωμα, οι χαμηλότεροι σαν τα σπίτια της ρυθμοί, η πόλη που στα 'χει πει όλα και τα χεις πει γι' αυτή όλα ή έχουν ακουστεί από άλλους τα πάντα (γι' αυτό και το λιγότερο μπλογκιν). Η Πλάκα είναι το πιο αποτελεσματικό μέρος να σκοτώνεις τις σκέψεις σου δέκα λεπτά μακριά. Οι άδειοι μεσημεριανοί της δρόμοι, το χωριάτικο φίδιασμά τους, οι γλάστρες και τα παράθυρα με τα σεμέν κουρτινάκια και την τιβι να παίζει στο δωμάτιο, η επαρχιώτικη ησυχία της φυσικά· συν τις αναμνήσεις, αποδεδειγμένα το ιδανικό για συναισθηματικές κατά χαρακτήρα εξομολογήσεις (ιδίως το πλάτωμα χάζι της Αθήνας πάνω απ' τους Διόσκουρους, πόσα πράγματα που ξέχασα έχω με πάθος πει).
Τέλος πάντων, φλυαρίες, πάνω κάτω για όλους η Πλάκα ένα ωραίο σημαίνει και είναι το απαραίτητο 'αλλού' μιας μεγαλούπολης. Ξαναπάω· φωτογραφίες από εκεί, ήσυχη, βροχερή, μη Αθήνα.