Αρχίζει λοιπόν το βράδυ της Παρασκευής στο Ολύμπιον το 15ο φεστιβάλ
ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το φεστιβάλ που δημιουργήθηκε ως «ουρά» του
«κανονικού» που γίνεται τον Νοέμβρη αλλά που τελικά απέκτησε το δικό του
ύφος, τον δικό του χαρακτήρα και το δικό του κοινό. Και να με
θυμηθείτε, οι αίθουσες θα γεμίσουν κατά την διάρκειά του. Όπως συμβαίνει
και με το άλλο φεστιβάλ τον Νοέμβριο.
Αλλά ως εκεί. Διότι όταν σε δέκα ημέρες η αυλαία του φεστιβάλ
πέσει, όλα πάλι θα επανέλθουν στην αρχική τους νέκρα. Ψυχή στις
αίθουσες. Το ίδιο που συμβαίνει κάθε χρόνο μετά την λήξη του άλλου
φεστιβάλ, τον Νοέμβριο. Απογοητευτικό και αληθές.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Για ποιο λόγο κατά την διάρκεια των
κινηματογραφικών φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να δημιουργείται η αίσθηση ότι η
Θεσσαλονίκη είναι το κινηματογραφικό Κέντρο της χώρας και όταν τα
φεστιβάλ τελειώσουν όλα να αλλάζουν;
Για ποιο λόγο μια ταινία που έχει ανοίξει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
μέσα στο λούσο, τους προσκεκλημένους, τους παχυλούς λόγους και την
κάλυψη των media, στην συνέχεια να κρίνεται ακατάλληλη να παιχτεί σε
εμπορική διανομή στην …ίδια αίθουσα;
Η απάντηση είναι μια. Γιατί στην πραγματικότητα, η Θεσσαλονίκη δεν
είναι κινηματογραφούπολη διαρκείας αλλά εποχιακή φεστιβαλούπολη. Θέλει
την μόστρα του φεστιβάλ αλλά όχι την ουσία που βγαίνει από το καλό
σινεμά. Είναι βιτρίνα χωρίς το περιεχόμενο. Κάποιος φίλος σκηνοθέτης
είχε πολύ σωστά αναρωτηθεί πριν καιρό, «άραγε τα δενδρύλλια που φύονται
στη Θεσσαλονίκη είναι εποχιακά.»
Δυστυχώς είναι. Τα δυο φεστιβάλ αυτής της πόλης είναι μεν ανάσες
για ένα κοινό που ενδιαφέρεται για καλό σινεμά αλλά την ίδια ώρα πλάθουν
μια εικόνα παραπλανητική για την ουσιαστική κινηματογραφική κουλτούρα
μιας πόλης η οποία κατά τραγική ειρωνεία έχει γεννήσει τεράστιες μορφές
της ελληνικής κνηματογραφίας όπως ο Παύλος Ζάννας και ο Τάκης
Κανελλόπουλος.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=503377
Σχόλια