«Πνεύμα και ηθική» ήταν το μότο του Αυλωνίτη με τόνο αυστηρό στην «Ωραία των Αθηνών», μόνο που είχε ξεχάσει να συμπεριλάβει σε αυτήν, τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μέγιστος κωμικός ηθοποιός ενσαρκώνοντας το συγκεκριμένο ρόλο, σατίριζε, όχι αδικαιολόγητα, την ηθική και την υποκρισία του μεγαλύτερο μέρους της κοινωνίας.
Μίας κοινωνίας, που διαχρονικά κρύβεται πίσω από τους κανόνες της ηθικής, πιστεύοντας ότι κάνει το πρέπον, το καθήκον της, ενώ στην πραγματικότητα ασφυκτιά από αυτούς, υποκρίνεται και καταλήγει να τους καταστρατηγεί.
Αυτό είναι το πρόβλημα και το μειονέκτημά της ηθικής, η επιβολή.
Οι κανόνες συμπεριφοράς έρχονται από έναν εξωτερικό παράγοντα, μία ανώτερη εξουσία, καθώς ο άνθρωπος θεωρείται ανίκανος ή ανώριμος να επιλέξει. Η παγίδα είναι προφανής: οι κανόνες τηρούνται είτε από το φόβο της τιμωρίας, είτε από την επιθυμία της επιβράβευσης.
Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος χάνει την ουσία του, αλλοτριώνεται.
Εξαναγκάζεται να γίνει «ηθικός», όχι γιατί το επιθυμεί, αλλά γιατί καθορίζεται από εξωτερικές προσλαμβάνουσες.
Η πορεία αυτή οδηγεί είτε στην υποκρισία, είτε στη σχιζοφρένεια, γιατί δε θα επιτευχθεί ποτέ η ολοκλήρωση της προσωπικότητας, η ωρίμανση.
Αντί λοιπόν να ξεκινήσει από την προσωπικότητα του ανθρώπου, η ηθική ξεκινάει από την εξουσία και γίνεται τυραννία.
Εκεί που θα έπρεπε να πρυτανεύει η έννοια της αγάπης, του σεβασμού και της αυτό-ολοκλήρωσης, η ηθική θέτει το νόμο. Απορρίπτει την έννοια του ανθρώπου ως προσώπου ολοκληρωμένου και τον αντιμετωπίζει ως ένα άτομο που τείνει εξ αρχής προς το λάθος, την άρνηση.
Η ηθική δεν αγαπάει τον άνθρωπο.
Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος όμως, δεν είναι άτομο, ημιτελής και μόνος. Είναι πρόσωπο και ως τέτοιο, πρώτα αγαπά και μετά σέβεται. Πρώτα αγαπά και στη συνέχεια «κάνει το σωστό».
Ως πρόσωπο, ζει συνεχώς σε μία σχέση, σε μία επι-κοινωνία αγάπης.
Πρώτον, επι-κοινωνεί με τον εαυτό του, βρίσκεται σε αρμονία και γαλήνη με τα θέλω του και τα πιστεύω του.
Στη συνέχεια επι-κοινωνεί με το συνάνθρωπο και κατ’ επέκταση με την κοινωνία ολόκληρη.
Η ολοκλήρωσή του, η ωριμότητά του, προέρχονται μέσα από το συνεχή διάλογό με τον εαυτό του και με τον κόσμο γύρω του. Τότε φτάνει στο σημείο να μην έχει ανάγκη την ηθική, γιατί πολύ απλά την έχει υπερβεί.
Με λίγα λόγια, δε μπορώ να αγαπήσω, όταν αντιμετωπίζω σαν σκουπίδι τον ίδιο τον εαυτό μου.
Δεν έχω τη δυνατότητα να φερθώ καλά, όταν υποφέρω ο ίδιος από τον εγωισμό μου. Αν οχυρωθώ πίσω από την ατομική μου καλοπέραση, είναι αυτονόητο ότι θα γίνω κλέφτης, λαμόγιο, εκμεταλλευτής.
Η ηθική είναι όπλο περιφρούρησης μίας ατελούς «κοινωνίας» ατόμων, είτε με τη νομική επιβολή, είτε με την υποκριτική εφαρμογή της.
Η κοινωνία των προσώπων όμως, δεν την έχει ανάγκη γιατί πορεύεται και λειτουργεί ως η υπέρβασή της.
Υπέρβαση που σήμερα αποτελεί προσωπική πρόκληση ή όνειρο θερινής νύχτας;
Φοβάμαι ν’ απαντήσω.
Mrs Off - Ειρήνη η Κορινθία
http://eyedoll.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=1303:%CE%A0%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AE-Mrs-Off&Itemid=102
Σχόλια