«Ο Γκάτσος είχε πει το 1981 : ¨Θα έρθουν άσχημοι καιροί και θα χρειαστεί να έχετε μαζί σας νερό¨ και ο Χατζηδάκις, όταν είχε πεθάνει ο Γκάτσος είπε, ότι ήταν απογοητευμένος γιατί στις μέρες που έρχονται δεν θα έχει χώρο γι’ αυτόν. Εγώ φοβάμαι πως στις μέρες που έρχονται δεν θα έχει χώρο, για ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας μας.» Μ’ αυτά τα λόγια η Μάγια Παπαδημητρίου μοιράζεται μαζί μου την απογοήτευση της και τους φόβους της για το μέλλον του ελληνικού πολιτισμού.
Η πορεία της στο καλλιτεχνικό στερέωμα και οι επιλογές της όλα αυτά τα χρόνια την έχουν κατατάξει αδιαμφισβήτητα σε μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς που έχουμε στην Ελλάδα.
Μετά την επιτυχία της στην παράσταση «Σόλο Ντουέτο» η ηθοποιός και σκηνοθέτης, ετοιμάζει ένα μοναδικό αφιέρωμα στον ποιητή και συνθέτη Νίκο Γκάτσο.
Το cosmo.gr, είχε την δυνατότητα να παρακολουθήσει πρόβες από την παράσταση και μπορεί να σας διαβεβαιώσει πως όσοι από εσάς την παρακολουθήσετε στην μικρή Επίδαυρο, στις 22 και 23 Ιουλίου, δεν θα ανακαλύψετε μόνο, κρυφές πτυχές από την ζωή του Γκάτσου, που ίσως αγνοείτε αλλά θα ταξιδέψετε σε κόσμους μαγικούς μέσα από τα τραγούδια του.
Αφιέρωμα λοιπόν, στον «Γνωστό μας άγνωστο, κύριο Γκάτσο».
Από όσα είδα πάντως, μπορούμε να πούμε πως η παράσταση έχει και μια πολιτική τοποθέτηση…
Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο Γκάτσος δεν είχε ενταχθεί σε καμία πολιτική ομάδα, αλλά ήταν σίγουρα αντιεξουσιαστής , δηλαδή αυτό που έχει καταφέρει είναι να μιλάει υπέρ του απλού ανθρώπου που στην Ελλάδα από το 1944 και μετά είναι υποχρεωμένος πάντα κάτι να αφήνει και πάντα κάτι να αισθάνεται ότι χάνει.
Σήμερα, πολύ περισσότερο από τότε που ξεπουλιέται ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας και που αγώνες ανθρώπων για τα δικαιώματα των εργαζομένων πάνε στράφι. Η δική μου γενιά, δεν πρόκειται να πάρει ποτέ σύνταξη όπως μας λένε. Έχω πληρώσει όσους φόρους μπορεί να φανταστεί κανείς, ενώ οι μισθοί μας είναι ελάχιστοι.
Τα τελευταία δέκα χρόνια οι Έλληνες ηθοποιοί και οι Έλληνες καλλιτέχνες είμαστε ουσιαστικά χορηγοί του ελληνικού θεάματος κατά κάποιο τρόπο, τώρα ολοκληρωτικά. Όχι μόνο δεν πληρωνόμαστε μας θεωρούν και παράσιτα, ζούμε σε μια κοινωνία που δεν εκτιμάει κανέναν άνθρωπο που κάνει το χόμπι του επάγγελμα γιατί πολύ απλά έχει περάσει η νοοτροπία του ότι δουλεύω σημαίνει ταλαιπωρούμαι.
Εμείς στωικά ,δεχόμαστε την θέση που μας δίνουν γιατί καταλαβαίνουμε την ταλαιπωρία που περνά ο τόπος. Πιστεύω όμως, πως όταν η τέχνη γίνει παραγωγική και προσφέρει τότε η απόλαυση που παίρνει ο άνθρωπος από την τέχνη είναι πολύ μεγάλη.
Για να κάνω λίγο τον συνήγορο του διαβόλου, θα μπορούμε κάποιος να πει, ως αντίποδα στα λεγόμενα σας, πως εσείς δεν επιλέξατε να έχετε για παράδειγμα το δικό σας θέατρο, εσείς δεν επιλέξατε να κάνετε σίριαλ για να βγάλετε χρήματα κ.τ.λ
Κανένας ηθοποιός της γενιάς μου δεν επέλεξε να έχει δικό του θέατρο, ούτε η Όλια Λαζαρίδου, ούτε η Λυδία Φωτοπούλου, ούτε η Αμαλία Μουτούση, ούτε η Αλεξάνδρα Σακελαροπούλου .
Τηλεόραση, ακόμα και παλαιότερα που υπήρχαν κάποιες ποιoτικότερες δουλειές δεν κάνατε, παρά ελάχιστα….
Δεν έχω κάνει πολύ, έχω κάνει λίγη τηλεόραση. Επέλεξα να μην κάνω για να μπορώ να την καταγγέλλω, γιατί δεν μπορεί αν κάνεις ένα πράγμα και να το καταγγέλλεις ταυτόχρονα, για να μπορώ να λέω πως η τηλεόραση, είναι μέσον επικοινωνίας και όχι τέχνης.Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις όπως είναι το «Νησί», κάποια σίριαλ του Κουτσομύτη.
Αν υποθέσουμε πως η Ελλάδα ,είναι μια χώρα που γίνονται πολλά πράγματα μόνο για τα λεφτά η τηλεόραση σήμερα, αν αφαιρέσει κανείς το «Νησί» και κανά δύο άλλες εκπομπές, για παράδειγμα αυτή του Σπύρου Παπαδόπουλου στην ΝΕΤ, είναι γεμάτη σκουπίδια.
Η τηλεόραση είναι ένα λαϊκό είδος, μπορεί να το κάνει όποιος του ταιριάζει, εμένα δεν μου ταίριαζε αλλά δεν παραπονούμαι γι’ αυτό. Είναι άδικο όμως το γεγονός πως για να βγάλει ένας ηθοποιός χρήματα πρέπει να κάνει τηλεόραση…
Αυτό όμως δεν είναι δεδομένο τουλάχιστον στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα, στις άλλες χώρες του κόσμου όχι. Το πιο τρομακτικό εδώ στην Ελλάδα, είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι του θεάτρου εξοντώνουν ο ένας τον άλλον, όπως παραδείγματος χάριν ένα πολύ πετυχημένο σχέδιο που ήταν η πειραματική σκηνή του Λιβαθινού, όταν άλλαξε η διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου κατάρρευσε. Αυτό συμβαίνει σε πολλά στην Ελλάδα, δυστυχώς όταν αλλάζουν οι «κυβερνήσεις» και δεν μιλώ για ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, αναφέρομαι στις συντεχνιακές κυβερνήσεις, διαλύονται τα πάντα.
Ο ίδιος ο υπουργός πολιτισμού δεν γνωρίζει τις διαδικασίες που οδήγησαν εδώ το θέατρο στην Ελλάδα. Πήγαμε τις προάλλες στο γραφείο του υπουργού και βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να βλέπω τον Λευτέρη Βογιατζή να εξηγεί στον υπουργό τι θα πει πειραματικό θέατρο, αυτό θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Δεν μπορεί να εξηγεί ο Βογιατζής, ποιος είναι ο Βογιατζής, αυτό θα έπρεπε να είναι δεδομένο.
Η συζήτηση σας με τον υπουργό σε τι αναφερόταν ; Τι του ζητήσατε;
Του ζητήσαμε να σεβαστεί την ιστορική συνέχεια των θιάσων και μας απάντησε πως θα έπρεπε να είμαστε ευτυχείς που ζητιέται να μπουν κριτήρια στις επιχορηγήσεις. Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε, πως και πριν 25 χρόνια κριτήρια είχαν μπει και πως αν αυτά αναιρεθούν καταργείται η ιστορία πολύ σημαντικών ανθρώπων. Δεν ξέρω αν συνεννοηθήκαμε ….
Εγώ, λόγω ηλικίας γνώρισα τους ανθρώπους που οδήγησαν το θέατρο στην σημερινή του πρόοδο και αισθάνομαι υποχρεωμένη απέναντι στην ιστορική μνήμη του θεάτρου να μιλήσω γι’ αυτά.
Ο Ευαγγελάτος, έβγαλε στο θέατρο πολλούς ηθοποιούς και προσέφερε πολλά όταν λοιπόν κινδυνεύει να κλείσει το δικό του θέατρο, δεν υπάρχει σεβασμός στην ιστορία. Κάτω από μια μη διαφάνεια, που είναι δεδομένη για πάρα πολλά πράγματα και πρώτα από όλα για τον τρόπο λειτουργίας των ίδιων των υπουργείων καταλαβαίνετε πως η δική μας θέση, μας επιβάλει να είμαστε δίκαιοι και να σεβαστούμε την ιστορία.
Αν φτάνουμε εν έτη 2011, να συζητάμε και να μου λέτε αυτονόητα πράγματα για κάθε θεατρόφιλο, όχι για τον υπουργό…
Ο συγκριμένος υπουργός, έχει μεγάλη διάθεση αλλά το πολιτικό σύστημα, όταν κάθε φορά αλλάζουν χέρια τα υπουργεία αντιμετωπίζει τα πράγματα από την αρχή επειδή τα ονόματα των ανθρώπων του θεάτρου, δεν είναι ευρέως γνωστά.
Αυτό είναι τραγικό….
Κάποτε ο κύριος Πάγκαλος, μας είχε πει και κουραμπιέδες! Θα έπρεπε ίσως να μπαίνουν σ’ αυτές τις θέσεις άνθρωποι που αγαπάνε το θέατρο.
Για να επανέλθουμε στην παράσταση σας, για μια ακόμα φορά εμπιστευτήκατε νέους συνεργάτες…
Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΜΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
Μουσικο-θεατρική παράσταση βασισμένη σε τραγούδια του Ν. Γκάτσου και σε κείμενα των Ν. Γκάτσου, Α. Εμπειρίκου, Μ. Χατζιδάκι και Α. Δημητρούκα.
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Τσαπάρα
Σκηνογραφία: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Βοηθός σκηνογράφου: Έφη Μουτσιανά
Σύνθεση Video: Ευαγγελία Χρηστάκου
Επιλογή οπτικού υλικού: Μάνια Παπαδημητρίου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κινησιολογική επιμέλεια: Πέρσα Σταματοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Τάσος Αντωνίου, Μαρίνα Χρονοπούλου, Μάνια Παπαδημητρίου
Επιμέλεια κειμένων: Μάνια Παπαδημητρίου, Αγαθή Δημητρούκα Σ
υμμετέχουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Τάσος Αντωνίου (επιπλέον: τραγούδι, κιθάρα, μαντολίνο) Εβελίνα Αραπίδη (επιπλέον: τραγούδι) Θεοδώρα Ευγενάκη (επιπλέον: τραγούδι) Αγαπητός Μανδαλιός Μάνια Παπαδημητρίου (επιπλέον: τραγούδι) Πιάνο, ηλεκτρικό πιάνο, ακορντεόν: Μαρίνα Χρονοπούλου
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 22 Ιουλίου στην Μικρή Επίδαυρο.
Πληροφορίες στο http://www.greekfestival.gr/gr/
http://cosmo.gr/Theatre/Hellas/332917.html
Σχόλια