ΒΑΡΒΑΡΑ ΤΖΑΚΑ πρωτοετής φοιτήτρια στα 52 της χρόνια
«Ολοι γελούσαν όταν έλεγα ότι θέλω να σπουδάσω»
Της ΑΝΝΑΣ ΠΑΠΠΑ
Η ανακοίνωση των βάσεων βρήκε τη Βαρβάρα Τζάκα να καθαρίζει μια καφετέρια στο κέντρο του Ηρακλείου. Στα 52 της χρόνια, έπειτα από μια περιπετειώδη ζωή με οικογενειακές εντάσεις, φόβο και φτώχεια, αισθάνεται για πρώτη φορά, ότι έχει επιτύχει κάτι σημαντικό, ότι δικαιούται να είναι ακόμα πιο περήφανη για τον εαυτό της. Η πιο μεγάλη μαθήτρια στην τάξη, που παρακαλούσε να γίνει καμιά γιορτή στο σχολείο για να φάει γλυκό και να ξεγελάσει την πείνα της, πέρασε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και σχεδιάζει να συνεχίσει με σπουδές στη Νομική. Γεννήθηκε το 1956 στην Τροιζήνα σε φτωχική οικογένεια, αν και ο παππούς της ήταν αυλικός του Οθωνα. Αυτή η φτώχεια την ακολουθεί ακόμα και δεν της επιτρέπει, Αύγουστο μήνα, να βγάλει τις καστόρινες μακριές μπότες που κρύβει κάτω από το παντελόνι.
Γιατί τώρα στο πανεπιστήμιο και όχι στα 18;
«Επρεπε να δουλέψω από μικρή ηλικία και ήδη 9 χρονώ, μάθαινα ραπτική και κομμωτική. Πέρασα τις εξετάσεις για το Γυμνάσιο με υψηλή βαθμολογία, όμως έπρεπε να βοηθήσω το σπίτι μου. Μέχρι που παντρεύτηκα, σε ηλικία 26 χρονών και εγκατασταθήκαμε για επαγγελματικούς λόγους στο Ηράκλειο, δούλευα σε ξενοδοχεία. Ο άντρας μου δεν ήθελε να συνεχίσω τη δουλειά, με ήθελε στο σπίτι. Ζήσαμε 20 χρόνια μαζί, κάναμε τέσσερα παιδιά, αλλά δεν περνούσαμε καλά. Το 2002, παρά την αντίδρασή του, αποφάσισα να γραφτώ στο Γυμνάσιο δεύτερης ευκαιρίας, και την ημέρα του αγιασμού πήγα στο σχολείο αφού πρώτα ενημέρωσα τον εισαγγελέα γιατί απειλούσε να με σκοτώσει.
Την ίδια μέρα έφυγα από το σπίτι, έζησα για έξι μήνες στον Ξενώνα Κακοποιημένης Γυναίκας και πήγαινα κρυφά, μερικές φορές με τα πόδια, στο σχολείο, που βρισκόταν στο Γάζι, γιατί φοβόμουν. Αυτούς τους μήνες δεν δούλευα και είχα παράλληλα μια έντονη δικαστική διαμάχη με τον πρώην άντρα μου για την επιμέλεια των παιδιών. Κέρδισα, αλλά δεν είχα χρήματα να πληρώσω το δικαστικό επιμελητή για να του επιδώσει την απόφαση. Πλήρωσε τα έξοδα η δικηγόρος μου και επέστρεψα στο σπίτι μου. Είχα χάσει 60 κιλά σε τρεις μήνες».
Τα παιδιά ήταν με το μέρος σας;
«Οχι. Η μεγάλη σύγκρουση που είχε προκύψει ανάμεσα σε μένα και τον πατέρα τους είχε επηρεάσει και τη σχέση μου με τα παιδιά, τα οποία θεωρούσαν ότι έφταιγα εγώ πιο πολύ. Με τη δουλειά μου ως καθαρίστρια σε σπίτια, δεν μπορούσα να τους προσφέρω πολλά. Λόγω αυτών των προβλημάτων, η μεγαλύτερη κόρη μου, παρότι πέρασε στη Γυμναστική Ακαδημία, δεν μπόρεσε να φοιτήσει. Σήμερα ζω με το μικρότερο γιο μου που είναι 14,5 χρονών. Το άλλο αγόρι είναι 26 χρονών, και τα κορίτσια 25 και 19 χρονών».
Το να ξεκινήσει κανείς το Γυμνάσιο σε μια ηλικία 46 ετών είναι μια μεγάλη απόφαση. Υπήρξε κάτι που σας πείσμωσε;
«Ζούσα ακόμα με τον άντρα μου και στην ίδια πολυκατοικία έμενε ένας ψυχίατρος, που είχε και τη διαχείριση. Εξ αιτίας ενός ποσού για την πληρωμή του πετρελαίου, που καθυστερήσαμε μια εβδομάδα να το δώσουμε, με πρόσβαλε βάναυσα, με ισοπέδωσε, μου φέρθηκε σαν να ήμουν ένα τίποτα. Τότε του είπα ότι εγώ μπορώ να γίνω σαν εσένα, αλλά εσύ δεν μπορείς να γίνεις σαν εμένα. Με κοίταξε περιφρονητικά: "Δεν μπορείς να γίνεις άνθρωπος" του είπα. Ετσι, πήρα την απόφαση να σπουδάσω. Οχι για να εργαστώ ως επιστήμονας ή για να βγάλω λεφτά ή για να αποκτήσω κύρος, αλλά γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η μόρφωση μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε καλύτερα τη ζωή και τους ανθρώπους. Το όνειρό μου είναι να σπουδάσω νομικά, γιατί πάντα αναζητούσα το δίκαιο. Με τις νομικές γνώσεις θα μπορούσα να βοηθήσω αφιλοκερδώς ανθρώπους που ταλαιπωρούνται στα δικαστήρια και δεν έχουν χρήματα. Οταν τελειώσω τις σπουδές μου στην Κοινωνιολογία θα συνεχίσω στη Νομική».
Ηταν δύσκολα τα μαθητικά χρόνια;
«Ναι πολύ δύσκολα, αλλά και ευχάριστα, γιατί πήγα μέχρι και μαθητική εκδρομή στην Κερκίνη. Στο Γυμνάσιο η διδασκαλία γινόταν κατά ομάδες με διαθεματικό πρόγραμμα και μεγάλη στήριξη από τους καθηγητές. Στο Εσπερινό Λύκειο με πήραν "τιμής ένεκεν", λόγω ηλικίας και επειδή ήμουν πολύτεκνη. Χρειάστηκε να διακόψω για μερικούς μήνες λόγω προβλημάτων του μικρότερου παιδιού, που δεν πήγαινε καλά στα μαθήματά του. Και στο Λύκειο είχαμε πολύ καλούς δασκάλους. Το πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν οι ρατσιστικές αντιλήψεις ορισμένων ανθρώπων σχετικά με την ηλικία μου. "Τι τα θες τα γράμματα και τις σπουδές στα γεράματα;", έλεγαν. Μάλιστα, όταν έλεγα ότι θέλω να σπουδάσω στη Νομική γελούσαν. Μόνο οι καθηγητές μου πίστευαν σε μένα, γιατί μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία έβγαλα πολλά πράγματα που είχα μέσα μου. Με ενθάρρυνε επίσης ένας ψυχικά ασθενής που φροντίζω τώρα. Θα τα καταφέρεις, μου έλεγε. Είναι ο μόνος άνθρωπος που μου έχει πει ευχαριστώ».
Κάποιοι λένε ότι οι απόφοιτοι των Εσπερινών Λυκείων ευνοούνται στις εισαγωγικές. Οτι είναι άνιση η μάχη για τους απόφοιτους των Ενιαίων Λυκείων.
«Ανισο είναι να υπάρχουν παιδιά με γερά μυαλά και οι οικονομικές και οικογενειακές συνθήκες να μην τους επιτρέπουν να σπουδάσουν».
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,id=29217960
«Ολοι γελούσαν όταν έλεγα ότι θέλω να σπουδάσω»
Της ΑΝΝΑΣ ΠΑΠΠΑ
Η ανακοίνωση των βάσεων βρήκε τη Βαρβάρα Τζάκα να καθαρίζει μια καφετέρια στο κέντρο του Ηρακλείου. Στα 52 της χρόνια, έπειτα από μια περιπετειώδη ζωή με οικογενειακές εντάσεις, φόβο και φτώχεια, αισθάνεται για πρώτη φορά, ότι έχει επιτύχει κάτι σημαντικό, ότι δικαιούται να είναι ακόμα πιο περήφανη για τον εαυτό της. Η πιο μεγάλη μαθήτρια στην τάξη, που παρακαλούσε να γίνει καμιά γιορτή στο σχολείο για να φάει γλυκό και να ξεγελάσει την πείνα της, πέρασε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και σχεδιάζει να συνεχίσει με σπουδές στη Νομική. Γεννήθηκε το 1956 στην Τροιζήνα σε φτωχική οικογένεια, αν και ο παππούς της ήταν αυλικός του Οθωνα. Αυτή η φτώχεια την ακολουθεί ακόμα και δεν της επιτρέπει, Αύγουστο μήνα, να βγάλει τις καστόρινες μακριές μπότες που κρύβει κάτω από το παντελόνι.
Γιατί τώρα στο πανεπιστήμιο και όχι στα 18;
«Επρεπε να δουλέψω από μικρή ηλικία και ήδη 9 χρονώ, μάθαινα ραπτική και κομμωτική. Πέρασα τις εξετάσεις για το Γυμνάσιο με υψηλή βαθμολογία, όμως έπρεπε να βοηθήσω το σπίτι μου. Μέχρι που παντρεύτηκα, σε ηλικία 26 χρονών και εγκατασταθήκαμε για επαγγελματικούς λόγους στο Ηράκλειο, δούλευα σε ξενοδοχεία. Ο άντρας μου δεν ήθελε να συνεχίσω τη δουλειά, με ήθελε στο σπίτι. Ζήσαμε 20 χρόνια μαζί, κάναμε τέσσερα παιδιά, αλλά δεν περνούσαμε καλά. Το 2002, παρά την αντίδρασή του, αποφάσισα να γραφτώ στο Γυμνάσιο δεύτερης ευκαιρίας, και την ημέρα του αγιασμού πήγα στο σχολείο αφού πρώτα ενημέρωσα τον εισαγγελέα γιατί απειλούσε να με σκοτώσει.
Την ίδια μέρα έφυγα από το σπίτι, έζησα για έξι μήνες στον Ξενώνα Κακοποιημένης Γυναίκας και πήγαινα κρυφά, μερικές φορές με τα πόδια, στο σχολείο, που βρισκόταν στο Γάζι, γιατί φοβόμουν. Αυτούς τους μήνες δεν δούλευα και είχα παράλληλα μια έντονη δικαστική διαμάχη με τον πρώην άντρα μου για την επιμέλεια των παιδιών. Κέρδισα, αλλά δεν είχα χρήματα να πληρώσω το δικαστικό επιμελητή για να του επιδώσει την απόφαση. Πλήρωσε τα έξοδα η δικηγόρος μου και επέστρεψα στο σπίτι μου. Είχα χάσει 60 κιλά σε τρεις μήνες».
Τα παιδιά ήταν με το μέρος σας;
«Οχι. Η μεγάλη σύγκρουση που είχε προκύψει ανάμεσα σε μένα και τον πατέρα τους είχε επηρεάσει και τη σχέση μου με τα παιδιά, τα οποία θεωρούσαν ότι έφταιγα εγώ πιο πολύ. Με τη δουλειά μου ως καθαρίστρια σε σπίτια, δεν μπορούσα να τους προσφέρω πολλά. Λόγω αυτών των προβλημάτων, η μεγαλύτερη κόρη μου, παρότι πέρασε στη Γυμναστική Ακαδημία, δεν μπόρεσε να φοιτήσει. Σήμερα ζω με το μικρότερο γιο μου που είναι 14,5 χρονών. Το άλλο αγόρι είναι 26 χρονών, και τα κορίτσια 25 και 19 χρονών».
Το να ξεκινήσει κανείς το Γυμνάσιο σε μια ηλικία 46 ετών είναι μια μεγάλη απόφαση. Υπήρξε κάτι που σας πείσμωσε;
«Ζούσα ακόμα με τον άντρα μου και στην ίδια πολυκατοικία έμενε ένας ψυχίατρος, που είχε και τη διαχείριση. Εξ αιτίας ενός ποσού για την πληρωμή του πετρελαίου, που καθυστερήσαμε μια εβδομάδα να το δώσουμε, με πρόσβαλε βάναυσα, με ισοπέδωσε, μου φέρθηκε σαν να ήμουν ένα τίποτα. Τότε του είπα ότι εγώ μπορώ να γίνω σαν εσένα, αλλά εσύ δεν μπορείς να γίνεις σαν εμένα. Με κοίταξε περιφρονητικά: "Δεν μπορείς να γίνεις άνθρωπος" του είπα. Ετσι, πήρα την απόφαση να σπουδάσω. Οχι για να εργαστώ ως επιστήμονας ή για να βγάλω λεφτά ή για να αποκτήσω κύρος, αλλά γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η μόρφωση μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε καλύτερα τη ζωή και τους ανθρώπους. Το όνειρό μου είναι να σπουδάσω νομικά, γιατί πάντα αναζητούσα το δίκαιο. Με τις νομικές γνώσεις θα μπορούσα να βοηθήσω αφιλοκερδώς ανθρώπους που ταλαιπωρούνται στα δικαστήρια και δεν έχουν χρήματα. Οταν τελειώσω τις σπουδές μου στην Κοινωνιολογία θα συνεχίσω στη Νομική».
Ηταν δύσκολα τα μαθητικά χρόνια;
«Ναι πολύ δύσκολα, αλλά και ευχάριστα, γιατί πήγα μέχρι και μαθητική εκδρομή στην Κερκίνη. Στο Γυμνάσιο η διδασκαλία γινόταν κατά ομάδες με διαθεματικό πρόγραμμα και μεγάλη στήριξη από τους καθηγητές. Στο Εσπερινό Λύκειο με πήραν "τιμής ένεκεν", λόγω ηλικίας και επειδή ήμουν πολύτεκνη. Χρειάστηκε να διακόψω για μερικούς μήνες λόγω προβλημάτων του μικρότερου παιδιού, που δεν πήγαινε καλά στα μαθήματά του. Και στο Λύκειο είχαμε πολύ καλούς δασκάλους. Το πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν οι ρατσιστικές αντιλήψεις ορισμένων ανθρώπων σχετικά με την ηλικία μου. "Τι τα θες τα γράμματα και τις σπουδές στα γεράματα;", έλεγαν. Μάλιστα, όταν έλεγα ότι θέλω να σπουδάσω στη Νομική γελούσαν. Μόνο οι καθηγητές μου πίστευαν σε μένα, γιατί μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία έβγαλα πολλά πράγματα που είχα μέσα μου. Με ενθάρρυνε επίσης ένας ψυχικά ασθενής που φροντίζω τώρα. Θα τα καταφέρεις, μου έλεγε. Είναι ο μόνος άνθρωπος που μου έχει πει ευχαριστώ».
Κάποιοι λένε ότι οι απόφοιτοι των Εσπερινών Λυκείων ευνοούνται στις εισαγωγικές. Οτι είναι άνιση η μάχη για τους απόφοιτους των Ενιαίων Λυκείων.
«Ανισο είναι να υπάρχουν παιδιά με γερά μυαλά και οι οικονομικές και οικογενειακές συνθήκες να μην τους επιτρέπουν να σπουδάσουν».
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,id=29217960
Σχόλια