Η πραγματικότητα διδάσκει ότι οι άνθρωποι επιθυμούν να ζήσουν μια ζωή μέτρια, ήπια και όσο το δυνατόν πιο ελεγχόμενη. Γι'αυτό και ο τυχοδιωκτισμός των σταυροφόρων είναι αξιοθαύμαστος, μα και ηλίθιος συνάμα. Ίσως γιατί γαλουχήθηκα σ'έναν ''μηχανικά λογικό'' κόσμο, να θεωρώ την παρόρμηση -την άλογη παρόρμηση της στιγμής, που μόνον μια πίστη μπορεί να εμπνεύσει και που, σίγουρα, η γνώσις θα αποθάρρυνε ή, τουλάχιστον, θα μετρίαζε- ως μάταιη, αφού μαθηματικά έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει στην καταστροφή του παρορμούντος, παρά στην επιτυχία του.
Μα, δεν είναι, όμως, αυτή η άλογη παρόρμηση που δίδει νόημα στην ύπαρξη του ανθρώπου; Παρορμώντας άλογα δημιουργούμε, ερωτευόμαστε, ζούμε! Η λογική -ως τρόπος ζωής- απορρίπτεται ασυνείδητα, γιατί στερεί τη δυνατότητα επετεύξεως, αφαιρεί το σασπένς του άγνωστου αποτελέσματος, ματαιώνει την ελπίδα. Η ελπίδα του μέλλοντος είναι, άλλως τε, η κινητήριος δύναμις του παρόντος και το αντίδοτο στις δυσκολίες του βίου κάθε ανθρώπου.
Μεγαλύτερη, λοιπόν, και από την έξαψη της μάχης, της δόξας και του πλούτου, οι σταυροφόροι επιτυγχάνουν την παρόρμηση που γεννά η πίστη στην ελπίδα της επετεύξεως, που τότε φορούσε τον θρησκευτικό μανδύα της συγχωρέσεως και της σωτηρίας, ενώ τώρα ενδύεται τους μύχιους πόθους κάθε ανθρώπου. Είναι υπέρβαση της μετριότητας το να είσαι ''σταυροφόρος'' στη ζωή σου. Ενέχει ρίσκο και φόβο. Μα, δίχως αυτά, ποιός πραγματικά ζει;
Σχόλια