Τι είναι αυτό που οδηγεί τον άνθρωπο σε τέτοιες παράλογες δράσεις; Το κυνήγι της ματαιότητας; Η σωτηρία από την αβάσταχτη συνειδητοποίηση της θνητότητάς του; Η ελπίδα κάποιας αλλαγής μέσω της επίτευξης ενός αναγνωρισμένου από τους άλλους στόχου; Ή η μέθη της στιγμιαίας εξάψεως;
Όποια κι'αν είναι η απάντηση, ο άνθρωπος λαχταρά να ξεπεράσει την καθημερινότητα του βίου του -του βίου μιας "απλής" επιβίωσης- και να οδηγηθεί σε κάτι διαφορετικό, να αισθανθεί τη χαρά της δημιουργίας κάτι νέου, να πιστέψει, εν τέλει, στην ποιητική του δύναμη, βάζοντας μια ατομική πινελιά στον περιβάλλοντα κόσμο του.
Βεβαίως, ο κόσμος -τουλάχιστον, όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από τις ανθρώπινες αισθήσεις- είναι και αυτός φθαρτός, οπότε κάθε ''πινελιά'' του ανθρώπου είναι καταδικασμένη να χαθεί στο χρόνο. Γι'αυτό και η Ιστορία αποκτά πραγματική αξία όταν γίνεται μέσον συλλογικής μνήμης, γιατί μόνον τότε διατηρούνται οι ανθρώπινες ''πινελιές'' στο χρόνο ως αξίες του παρελθόντος και ως πόθοι δημιουργικοί συνάμα.
Σχόλια