Σχολιο ιδωτικο περα για περα του δημου κοινότατο…
Γιατι άραγε η ψυχή αρνείται να χαρεί, ν᾽αφεθεί να χαρεί πλέρια και γεμάτα όπως τόσοι και τόσοι γύρω μου; Τι είναι ετούτο το κράτημα που με κατέχει και δε με αφήνει να γευτώ την ξεγνοιασία και την των παιγνιδιών ανεμελιά; Τόσες και τόσες οι χαρές που εισβάλλουν και πειρατικά την προσήλωση μου στην λύπη και στη σκοτεινή των πραγμάτων θέαση ζητούν να κλέψουν. Χαρές που γυρεύουν να πυρπολύσουν όσα με πόνο έχτισα χρόνους τώρα και καιρούς.
Είμαι τόσο κουρασμένος που δε βαστώ να γράψω κάτι αξιοπρεπές και σεβαστό. Παιραιτούμαι και χάνομαι σε νωθρότητα και στην ραστώνη του παταριού σύγχρονων καφενείων με παιδιά γεμάτα ψευδαισθήσεις ονειρικές, ενήλικες που όλοένα ζητούν να φύγουν η να καταφύγουν και γεροντότερους που κατέληξαν στα πλεονεκτήματα της αποφυγής του τσιγάρου.
Καφενεία των ηδονών και των ερώτων… Κι εμένα που δεν μου ταιριάζει τίποτα απο αυτά; Που τίποτα δεν με ησυχάζει και την αγωνία δεν μου διώχνει; Η ψυχή μου που δε βολευεται με τη χαρά. Κάτι δεν με χαροποιεί με τη χαρά και τούτο δεν είναι που δεν την μπορώ, που δεν την φτάνω. Εδώ κοντά γυρνά και ολοένα με λοξοκοιτά, με πασπατεύει , με χαϊδεύει με προσπερνά. Η ψυχή μου άρρωστη μάλλον θάναι κι αφηρημένη, λοξή.
ισως ομως και να μη βαστω τη μοναξια και τον αφορισμο που συνεπαγεται η τελεσιδικη και οριστικη μου ενταξη στην πλευρα των χαρουμενων και των ευτυχισμενων... κοιταζω παντα κατα τη μερια του σχεδον και του περιπου και αρνουμαι την εξουσια του ασφαλους... καληνυχτα
Γιατι άραγε η ψυχή αρνείται να χαρεί, ν᾽αφεθεί να χαρεί πλέρια και γεμάτα όπως τόσοι και τόσοι γύρω μου; Τι είναι ετούτο το κράτημα που με κατέχει και δε με αφήνει να γευτώ την ξεγνοιασία και την των παιγνιδιών ανεμελιά; Τόσες και τόσες οι χαρές που εισβάλλουν και πειρατικά την προσήλωση μου στην λύπη και στη σκοτεινή των πραγμάτων θέαση ζητούν να κλέψουν. Χαρές που γυρεύουν να πυρπολύσουν όσα με πόνο έχτισα χρόνους τώρα και καιρούς.
Είμαι τόσο κουρασμένος που δε βαστώ να γράψω κάτι αξιοπρεπές και σεβαστό. Παιραιτούμαι και χάνομαι σε νωθρότητα και στην ραστώνη του παταριού σύγχρονων καφενείων με παιδιά γεμάτα ψευδαισθήσεις ονειρικές, ενήλικες που όλοένα ζητούν να φύγουν η να καταφύγουν και γεροντότερους που κατέληξαν στα πλεονεκτήματα της αποφυγής του τσιγάρου.
Καφενεία των ηδονών και των ερώτων… Κι εμένα που δεν μου ταιριάζει τίποτα απο αυτά; Που τίποτα δεν με ησυχάζει και την αγωνία δεν μου διώχνει; Η ψυχή μου που δε βολευεται με τη χαρά. Κάτι δεν με χαροποιεί με τη χαρά και τούτο δεν είναι που δεν την μπορώ, που δεν την φτάνω. Εδώ κοντά γυρνά και ολοένα με λοξοκοιτά, με πασπατεύει , με χαϊδεύει με προσπερνά. Η ψυχή μου άρρωστη μάλλον θάναι κι αφηρημένη, λοξή.
ισως ομως και να μη βαστω τη μοναξια και τον αφορισμο που συνεπαγεται η τελεσιδικη και οριστικη μου ενταξη στην πλευρα των χαρουμενων και των ευτυχισμενων... κοιταζω παντα κατα τη μερια του σχεδον και του περιπου και αρνουμαι την εξουσια του ασφαλους... καληνυχτα
Σχόλια