Στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος και ανάμεσα από Αλβανία, Σερβία και Βουλγαρία βρίσκεται σήμερα το κρατίδιο των Σκοπίων, το οποίο είναι διεθνώς γνωστόν ως FYROM (Former Yugoslav Republic of Macedonia). Το κρατίδιο αυτό καταβάλλει προσπάθειες για να εισέλθει στην Ε.Ε. και θέλει να αυτοαποκαλείται Μακεδονία! Παρ΄ ότι με μια πρώτη ανάγνωση αυτό ακούγεται τουλάχιστον γελοίο σε όσους γνωρίζουν ιστορία, το γεγονός και μόνον ότι ανεγνωρίσθη από την αμερικανική κυβέρνηση με αυτό το όνομα μας αναγκάζει να κάνουμε μια ιστορική αναφορά στη γένεση αυτού του κρατικού μορφώματος ώστε να δώσουμε μιαν απάντηση στους «φίλους» Σκοπιανούς για να κατανοήσουν τις γνήσιες καταβολές τους και να παύσουν να πλανώνται πλάνην οικτράν νομίζοντας ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου…
Η όλη ιδέα του «Μακεδονικού έθνους» είναι πολύ παλαιότερη από ότι κανείς θα πίστευε. Δημιουργήθηκε προ εκατό περίπου ετών από τη βουλγαρική προπαγάνδα. Η Οθωμανική αυτοκρατορία διαλυόταν τον 19ο αιώνα και τα κράτη έθνη της Βαλκανικής προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν, το καθένα για τον εαυτό του, τα εδάφη της. Η Βουλγαρία, μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου(1878)[1], ήθελε να απελευθερώσει όσους υπόδουλους Βουλγάρους βρίσκονταν στη Μακεδονία και τη Θράκη, ώστε να εξαπλωθή εδαφικώς. Γι΄ αυτό το λόγο συγκροτήθηκαν οι BMORK (Balgarski Makedono-odrinski Revolocioni Komiteri=Βουλγαρικές Μακεδονο-αδριανοπολίτικες Επαναστατικές Οργανώσεις). Το 1896 γίνεται δεκτό το καταστατικό της οργανώσεως «Μυστική Μακεδονο-αδριανοπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση», γνωστής από το 1950 ως ΒΜΟΡΟ. Αυτή ηγωνίσθη για την πολιτική αυτονόμηση Μακεδονίας και Θράκης.
Ο 20ος αιώνας άλλαξε το σκηνικό στη Βαλκανική. Ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων το 80% των εδαφών της ιστορικής Μακεδονίας (το υπόλοιπο 20% μοιράζονταν η Βουλγαρία και το Ηνωμένο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων) και η ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, με την εγκατάσταση περίπου 700.000 Ελλήνων προσφύγων στη Βόρειο Ελλάδα ισχυροποίησε την παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή ώστε αυτό να αγγίζει το 90% του πληθυσμού της!
Το 1921 ο βούλγαρος ηγέτης των κομμουνιστών V. Kolarov στην τρίτη Διάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) στη Μόσχα έθεσε και πάλι θέμα αυτονομίας της Μακεδονίας, εις την οποίαν θα περιλαμβάνοντο και τα τρία τμήματα της περιοχής, ελληνικό, βουλγαρικό, γιουγκοσλαβικό. Η απόφασις ήτο θετική! Η ΣΤ΄ Διάσκεψη της ΒΚΟ τάχθηκε υπέρ της αυτονομήσεως της Μακεδονίας με τη σκέψη αυτή να ενταχθή στα όρια μιας κομμουνιστικής ομοσπονδίας στα Βαλκάνια.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άλλαξε αρχικώς την κατάσταση υπέρ των Βουλγάρων, αφού ως δύναμη κατοχής προσεπάθησαν να εκβουλγαρίσουν, ή να αφελληνίσουν καλλίτερα, τη Μακεδονία. Η ήττα του Άξονος, όμως, κατέρριψε τα σχέδια τους.
Το 1945 ο στρατάρχης Τίτο ομοσπονδοποίησε το Ηνωμένο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Έτσι γεννήθηκε η Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας που συνεκροτήθη από τις Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες Σερβίας, Κροατίας, Βοσνίας, Σλοβενίας, Μαυροβουνίου και «Ομοσπόνδου Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας».
Αυτή η απόφαση ήτο σαφώς κατά της ίδιας της Σερβίας, αφού της αφαιρέθηκε η Νότιος Σερβία, αλλά και κατά Βουλγαρίας και Ελλάδος, αφού το κρατίδιο αυτό ήθελε(θέλει…) να προσαρτήσει όσα εδάφη της Μακεδονίας αυτές κατέχουν.
Παρά τις προσπάθειες του Τίτο και του βουλγάρου ηγέτη Δημητρώφ, η «Μακεδονία» της Γιουγκοσλαβίας και η «Μακεδονία» της Βουλγαρίας δεν ενώθηκαν ποτέ λόγω ασυμφωνιών. Μετά από αυτή την αποτυχία, η «Μακεδονία» των Γιουγκοσλάβων χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός πιέσεως και διεκδικήσεων εις βάρος Ελλάδος και Βουλγαρίας, «αφού οι «Μακεδόνες» του Βαρδαρίου[2] με την ίδρυση «μακεδονικού» κράτους μεταβλήθηκαν σε αυτόκλητους προστάτες των «μακεδονικών μειονοτήτων» στις δυο γειτονικές χώρες»[3]!!! Με αυτή την κίνηση ο Τίτο επέτυχε να κάνει τη Γιουγκοσλαβία κύριο διεκδικητή της Μακεδονίας, αφού δημιουργώντας αυτό το κρατικό μόρφωμα καλλιεργούσε «μακεδονική» συνείδηση συστηματικά. «…μια πολιτική νομενκλατούρα […] προσπάθησε να διαμορφώσει στον τοπικό πληθυσμό μια τεχνητή εθνική μακεδονική συνείδηση, παραποιώντας την ιστορία και μεταμορφώνοντας μια σλαβική διάλεκτο, συγγενή της βουλγαρικής, σε «μακεδονική»…»[4]. Έτσι συμβαίνει το ανήκουστο : έχουμε μια πλαστή κρατική μεταβολή, αφού στα όρια της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας δημιουργείται ένα ομόσπονδο κράτος προς χάριν ενός λαού, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει!!![5]
Με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, τα Σκόπια έγιναν ανεξάρτητο κράτος και προσπάθησαν να εμφανίσουν παγκοσμίως τον εαυτό του ως «Μακεδονία»! Η χρήση όμως αυτού του ονόματος συνιστά σαφή «σφετερισμό της ελληνικής ιστορίας», αλλά και εθνική απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος, αφού προβάλλει την ελληνική Μακεδονία ως αλύτρωτη πατρίδα του…
Πάντως τα σχέδια του κρατιδίου των Σκοπίων είναι πολύ πιθανό να ανατραπούν εκ των έσω, μια που το φερόμενο ως «μακεδονικό κράτος» αποτελείται από ένα 40% Αλβανών, ταχέως αυξανομένων, από ένα 20% βουλγαροφώνων, από Σέρβους, Έλληνες, Αθίγγανους, Βλάχους, Τούρκους κ.α. Επιστρατεύονται όλα τα διαθέσιμα μέσα για να καμφθούν οι ιδιαιτερότητες των διαφόρων αυτών λαών και να πολτοποιηθούν στο λεγόμενο «μακεδονικό έθνος» : η γλώσσα, η γραμματεία, η λογοτεχνία, η ιστορία, η λαογραφία, οι κυβερνητικοί φορείς, ακόμη και η Εκκλησία, η οποία αποσχίστηκε από τη μητέρα Σερβική!!! Αν όμως, η Ελλάς κατά πρώτον και η Βουλγαρία κατά δεύτερον, δείξουν την δέουσα προσοχή στο ζήτημα τότε είναι θέμα χρόνου η ανατροπή της, δυσμενούς πράγματι, κaταστάσεως.
[1] Έτος κατά το οποίο η Βουλγαρία απέκτησε την ελευθερία της από τον οθωμανικό ζυγό.
[2] Των σημερινών Σκοπίων δηλαδή.
[3] Δημητρίου Β. Γόνη, Ιστορία των ορθοδόξων σλαβικών εκκλησιών Βουλγαρίας και Σερβίας, Αθήναι 2001, εκδόσεις Αρμός, σελ. 264
[4] Σαράντου Ι. Καργάκου, Ιστορία του Ελληνικού Κόσμου και του Μείζονος Χώρου, Αθήνα 2004, εκδόσεις Gutenberg, τόμος 2ος , σελ. 588
[5] βλέπε Δημητρίου Β. Γόνη, Ιστορία των ορθοδόξων σλαβικών εκκλησιών Βουλγαρίας και Σερβίας, σελ. 278
Σχόλια