Για την πρώτη εμπειρία θα μπορούσα να μιλώ ώρες. Έχω δει εφήβους, στην πιο δημιουργική, τρελή και αναστατωμένη φάση της ζωής τους να πεθαίνουν από βαρεμάρα και πλήξη σε μπροστινά καθίσματα. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τις ερωτήσεις -δήθεν αθώες- που έχω κάνει σε εκπαιδευτικούς σε διαλείμματα, με ένα τσούρμο αγόρια να σπρώχνονται δίπλα μου-, διερευνώντας το λόγο που επέλεξαν μια συγκεκριμένη παράσταση. Πολύ θα ήθελα να πω ότι τέτοιες εμπειρίες μπορεί, όχι μόνο να απομακρύνουν οριστικά τα παιδιά από το θέατρο, αλλά να το συνδυάσουν στο μυαλό τους με την έννοια της θανάσιμης πλήξης.
Όμως εδώ δε μιλάμε γι’ αυτό. Καλύτερα ίσως. Μιλάμε για τους εφήβους που επέλεξαν να ασχοληθούν με το θέατρο, σε μια εποχή που όλο και περισσότερο ένας 15χρονος «διευκολύνεται» από την εποχή και την τεχνολογία σε μια πιο μοναχική ή ατομική δραστηριότητα. Οι άνθρωποι όμως, καθώς η φύση τους τους ωθεί να συναγελάζονται -ακόμα και αν κλειστούν σε ένα κελί- δε θα πάψουν ποτέ να έχουν την ανάγκη της επικοινωνίας και της απεύθυνσης σε ένα άλλο ανθρώπινο ον. Αυτή δεν είναι και η αξία του θεάτρου συνολικά;
Ήρθε λοιπόν η ανοιξιάτικη ώρα να ακούσουμε ξανά τις σκέψεις και τη φωνή των εφήβων μέσα από το πιο ζωντανό φεστιβάλ, το φεστιβάλ της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση που τολμά τα πάντα. To Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου ξαναχτυπά από τις 7 έως τις 9 Απριλίου με νέα έργα από Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Φέτος, οι έφηβοι αναμετριούνται με τη σύγχρονη ελληνική και ξένη δραματουργία με τον κανόνα του «5», δηλαδή: 5 σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς (Βαγγέλης Κυριακού, Γλυκερία Μπασδέκη, Μαρία Τοπάλη, Θανάσης Τριαρίδης, Γιάννης Τσίρμπας) γράφουν 5 νέα θεατρικά έργα και 5 αναγνωρισμένα έργα της σύγχρονης ξένης δραματουργίας των Cush Jumbo, Suzanne Lebeau, Jerome McDonough, David Greig, Sabrina Mahfouz προστίθενται στο ρεπερτόριο του φεστιβάλ.
Οι σκηνοθέτες Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Άρτεμις Μάνου, Θεανώ Μεταξά, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μαριλένα Ρασιδάκη, Αντιγόνη Φρυδά με τους “The 3rd Person Theatre Group”, ο Νίκος Χατζόπουλος, μαζί με την ομάδα Grasshopper Youth (Σοφία Βγενοπούλου, Βαγγέλης Κυριακού, Κατερίνα Σκουρλή) εμψυχώνουν, σκηνοθετούν και στήνουν νέες εφηβικές παραστάσεις.
«Για μένα το εφηβικό θέατρο είναι αλλαγή. Μας έχει αλλάξει όλους σαν άτομα. Καταλάβαμε ότι για να συνεργαστούμε, δε χρειάζονται μόνο τα λόγια, οι λέξεις, αλλά και οι κινήσεις και οι δράσεις. Μάθαμε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα εκτός του σχολείου και του φροντιστηρίου. Υπάρχουν και άλλες απολαύσεις πέρα από το στόχο των πανελληνίων εξετάσεων. Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα σε όλους», λέει η Κατερίνα, μια μαθήτρια της Β’ Λυκείου που παίρνει μέρος στο φεστιβάλ. Η Κατερίνα μας λέει αυτό το αίνιγμα της τέχνης και τη λύση του μαζί για το πώς μπορεί να μεταμορφωθεί η ζωή μας, κάτι που δε γίνεται ποτέ αυτόματα, αλλά η λειτουργία του μέσα μας και μέσα στο χρόνο είναι καταλυτική και διαρκής, γεννά απρόσμενες ανησυχίες και απορίες.
Το εφηβικό θέατρο θα έσπευδα να πω είναι ένα «κανονικό θέατρο». Ακολουθεί τους κανόνες και εδώ θα προσθέσω την έλλειψη επαγγελματισμού σε αντίβαρο με την μεγάλη φόρα της αθωότητας και του ενθουσιασμού. «Το εφηβικό θέατρο δεν παύει να είναι θέατρο. Η διαφορά είναι ότι το υλοποιούν παιδιά που δεν έχουν περάσει από δραματική σχολή, αλλά που δουλεύουν εξίσου πολύ ή και περισσότερο. Ιδεολογικά, το εφηβικό θέατρο, καθώς από τη φύση του προϋποθέτει ένα κοινό εφήβων που συνδέεται με τους εφήβους ηθοποιούς που υλοποιούν την παράσταση, μου έδωσε τη δυνατότητα να προχωρήσω την έρευνά μου για τη διασάλευση της θεμελιακής ανισότητας ενός προκαθορισμένου ρόλου του κοινού και του ηθοποιού», λέει ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης.
Για μένα είναι και ένα δώρο για τους ενήλικες. Καθώς η εικόνα των εφήβων, εξαιτίας των δραματικών αλλαγών που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους σε αυτές τις ηλικίες, αλλά και την αντίληψή τους για τον κόσμο, αλλάζει συναρπαστικά γρήγορα, η επαφή ακόμα και των ενηλίκων με μια μορφή σκέψης τους είναι καταλυτική. Είναι μια εκ νέου και «άλλου τύπου γνωριμία», που με κανέναν άλλο τρόπο δε θα μπορούσε να επιτευχθεί. «Πραγματικά άνοιγμα και άγγιγμα ψυχής και ουσιαστική γνωριμία με τους μαθητές. Ουσιαστικά τώρα γνωρίσαμε και παιδιά που είχαμε τρία χρόνια μαθητές. Οι μαθητές τώρα πια έγιναν πραγματικοί φίλοι, μπορεί να έκαναν χρόνια παρέα, αλλά τώρα έγιναν στενοί φίλοι. Όλο αυτό, το χρωστάμε στο εφηβικό θέατρο. Είναι ψυχοθεραπεία για όλους εμάς, οικοδόμηση σχέσεων ζωής για τα παιδιά μεταξύ τους και για μας τους εκπαιδευτικούς με τα παιδιά. Από αυτό πάσχει το εκπαιδευτικό σύστημα. Επιτέλους και λίγη τέχνη στο σχολείο, την καλωσορίζουμε, μας κάνει καλό», λέει η εκπαιδευτικός Κατερίνα Χαρμπή.
Ένα «διάλειμμα» για αυτό το τριήμερο είναι το Φεστιβάλ Εφηβικού θεάτρου. Ακόμα και για όσους έχουν απλώς απομακρυνθεί από αυτή την ηλικία, είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπουν μια νέα γλώσσα και να προσπαθούν να συνδεθούν με αυτή, χοντρικά, «να καταλάβουμε τους επόμενους». Η δράση τους είναι κάθε χρόνο και καλύτερη, ο κόπος τους έχει βρει μια φιλόξενη στέγη που τους εξασφαλίζει πράγματα που σαν επαγγελματίες μπορεί να μην είχαν. Είναι σαν μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού, είσαι στα καλύτερα, με τις καλύτερες συνθήκες. Η δυναμική και ο χαρακτήρας όλων όσων εμπλέκονται σε αυτό πραγματικά αξίζει, όπως αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο στο νέο κύμα που έρχεται ορμητικά από το πνεύμα και την αντίληψη των εφήβων.
—
Info:
Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου 2017 | 7 – 9 Απριλίου 2017 | Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών-Ίδρυμα Ωνάση
Σχόλια