Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: το Paper Mario: Color Splash είναι ένα ιδιόμορφο κράμα RPG και παιχνιδιών δράσης. Δίνει – δόξα τω θεώ – μεγάλη βάση στην αφήγηση μιας ιστορίας, αλλά δεν ασχολείται σε βάθος με στοιχεία που χαρακτηρίζουν παραδοσιακά τα ιαπωνικά RPG, όπως τα level up και οι αναβαθμίσεις των χαρακτήρων. Για την ακρίβεια, ποιοι χαρακτήρες – ο Mario είναι ο βασικός πρωταγωνιστής, παρέα με έναν... μαγικό κουβά (περισσοτερα γι’ αυτό σε λίγο). Αντίθετα, δίνεται έμφαση στη δράση των μαχών, καθώς όλες οι επιθέσεις και οι άμυνες του παιχνιδιού απαιτούν από τον παίκτη να πατήσει κουμπιά στους κατάλληλους ρυθμούς, για να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητά τους. Πατώντας για παράδειγμα το κουμπί την ώρα που προσκρούει ο Mario πάνω στο κεφάλι ενός αντιπάλου, μεγιστοποιείται η ισχύς της επίθεσης και δημιουργείται δυνατότητα για comboχτυπημάτων, αν ο παίκτης καταφέρει να κρατήσει τον ίδιο ρυθμό. Σημαίνουσας σημασίας έχουν και διάφορα γνωστά κλισέ που συνοδεύουν τις περιπέτειες του υδραυλικού, καθώς οι πίστες έχουν σημεία με πλατφόρμες, σωλήνες, κουτιά με ερωτηματικά και όλα εκείνα τα διάσημα σκηνικά που έχουμε πλέον συνηθίσει να βλέπουμε. Όπως θα φαίνεται και από τις εικόνες, η μεγάλη ειδοποιός διαφορά με άλλα παιχνίδια Mario είναι η τεχνοτροπία των γραφικών. Τα πάντα στα Paper Mario μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί από χαρτί, και στο Color Splash η συγκεκριμένη τεχνοτροπία βρίσκει την πιο εντυπωσιακή, πιο όμορφη εφαρμογή της, με τους χαρακτήρες να μοιάζουν με αυτοκόλλητα που ξεκόλλησαν από κάποιο συλλεκτικό άλμπουμ και τις πίστες με περίτεχνα, χαρτονένια δημιουργήματα. Λίγο το σχεδιαστικό μεράκι και η προσοχή στη λεπτομέρεια από την Intelligent Systems, λίγο η – επιτέλους - αναπαράσταση αυτού του στιλ από σύστημα της Nintendo που υποστηρίζει εικόνα σε υψηλή ανάλυση και το αποτέλεσμα είναι ένα παιχνίδι που λάμπει οπτικά και το οποίο χαίρεσαι να παρακολουθείς.
Στην εξίσωση του παιχνιδιού μπαίνει και το χρώμα (εξού και ο τίτλος), το οποίο επεμβαίνει στο σχεδιασμό του παιχνιδιού, τόσο στο gameplay όσο και στην ιστορία του. Σε σεναριακό επίπεδο, τα διαβολικά Shy Guys (αυτοί οι κλασικοί «κακοί» με τις κόκκινες ρόμπες και τις περίεργες μάσκες) ξεκίνησαν να... ρουφάνε το χρώμα από τον κόσμο του παιχνιδιού. Πως; Ε, με καλαμάκι (κυριολεκτικά!). Η πρώτη επαφή του Mario με αυτή την ανωμαλία, βρίσκει μια ολόκληρη πλατεία γεμάτη με λευκές κηλίδες εκεί που κάποτε υπήρχε χρώμα και τους μανιταρούληδες κατοίκους της στα πατώματα, λευκά, άδεια από ζωή αυτοκόλλητα. Η... γενοκτονία των Toad δεν κρατάει βέβαια για πολύ, αφού στην υπόθεση παρεισφρύει ένας μαγικός κουβάς, ο οποίος υπόσχεται να βοηθήσει τον Mario να επανορθώσει τη ζημιά που προκάλεσαν τα Shy Guy, προκειμένου να βρουν μαζί τα διασκορπισμένα αστέρια που περιέχουν τη μαγική μπογιά, και να επαναφέρουν το μαγικό συντριβάνι χρωμάτων της πόλης, σε λειτουργία. Στην εφαρμογή του στο gameplay, ο παίκτης καλείται να επιδιορθώσει τις ζημιές, βάφοντας ξανά τα σημεία που έχουν πληγεί στις πίστεςκαι επαναφέροντας ξανά χαρακτήρες στη ζωή, γεμίζοντάς τους ξανά με χρώμα. Η διαδικασία είναι πάναπλη (γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού), με μόνο περιορισμό το σταδιακό άδειασμα της μπάρας χρωμάτων, την οποία και μπορείς να γεμίσεις, αντλώντας χρώμα από διάφορα αντικείμενα μέσα στις πίστες. Σαν μηχανισμός μπορεί να είναι απλός, είναι όμως και «διαβολικά» εθιστικός: υπάρχει κάτι ψυχαναγκαστικό στο να γεμίζεις λευκές κηλίδες με χρώμα, και παίκτες που αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα σε παιχνίδια θα βρεθούν να ψάχνουν για ώρες όλες τις σπιθαμές των επιπέδων, προκειμένου να φτάσουν στο 100% την ολοκλήρωσή τους. Το χρώμα παίρνει επίσης πρωτεύουσα θέση και στις μονομαχίες, αφού ο Mario λειτουργεί με λευκές κάρτες επιθέσεων, τις οποίες και μπορεί να βάψει για να ενδυναμώσει. Στη θεωρία, αυτή η συνθήκη επιβάλλει τη σωστή διαχείριση της χρωματικής μπάρας από μεριάς παίκτη, αφού άχρωμες οι κάρτες δεν είναι υπερβολικά ανίσχυρες. Στην πράξη, είναι από τη μια πολύ εύκολο να βρεις μπογιά σε όλα τα επίπεδα του παιχνιδιού, και από την άλλη το σύστημα μάχης γίνεται πολύ γρήγορα κουραστικό, γιατί για να στηρίξει το κόνσεπτ των καρτών, η ομάδα σχεδιασμού ζητά από τον παίκτη να προβεί σε πολλές επιπλέον κινήσεις (διάλεξε κάρτα, χρωμάτισέ την, επιβεβαίωσε τις επιλογές σου, σπρώξτη προς τον αντίπαλο). Την κατάσταση σώζουν κάπως διάφορα αντικείμενα που συναντάς και... καρτοποιείς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, βγαλμένα από την καθημερινή ζωή (φρούτα, ανεμιστήρες, μεγεθυντικούς φακούς, μπαταρίες, κ.α.), τα οποία μεταφράζονται σε εντυπωσιακές, και πολλές φορές ξεκαρδιστικές επιθέσεις.
Αν πάντως η Intelligent Systems εμφανίζεται λίγο άστοχη με το σύστημα μάχης, στην ανάπτυξη της ιστορίας του Paper Mario: Color Splash...βάζει τρίποντο! Δύο πολύ σημαντικά στοιχεία αναβαθμίζουν την ποιότητα του παιχνιδιού. Το πρώτο είναι το χιούμορ, με το Color Splash να θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για έναν από τους πιο αστείους τίτλους που έχει παράξει ποτέ η Nintendo. Το βάρος αναλαμβάνουν να σηκώσουν οι εκατοντάδες Toad που κατοικούν στον κόσμο του παιχνιδιού, ξεστομίζοντας αλλεπάλληλες θανατερές ατάκες, που θα εξιτάρουν και τους πιο κυνικούς παίκτες. Οι συζητήσεις μαζί τους είναι τόσο ξεκαρδιστικές που πρακτικά δεν σε αφήνουν και να γκρινιάξεις για την έλλειψη περιφερειακών χαρακτήρων στο παιχνίδι. Επίσης, όχι μόνο το επίπεδο των αστείων είναι πολύ υψηλό, αλλά οι σεναριογράφοι δεν φοβούνται και να παρεισφρήσουν και σε θεματολογία που η Nintendo δύσκολα «ακουμπά» στους τίτλους της. Είδαμε μανιταρούληδες να παρακινούν κάποιον να αγοράσει αυτοκίνητο καμπριολέ για να ξεπεράσει την υποφαινόμενη κρίση μέσης ηλικίας του, να κοροϊδεύουν τον Luigi ως... πράσινο Mario cosplay και να αστειεύονται ακόμη και για το μέγεθος του... «σφυριού» του υδραυλικού. Το δεύτερο θετικό στοιχείο του Color Splash είναι το ότι η Intelligent Systems γέμισε το παιχνίδι με χάπενιγκ, συνδεδεμένα με την εξερεύνηση των επιπέδων. Η... τουρνέ μέσα από διαφόρων ειδών εξωφρενικές καταστάσεις έρχεται να αντικαταστήσει την απουσία ιδιαίτερου σεναρίου, με τον συμπαθή υδραυλικό να συμμετέχει σε παραθαλάσσια φεστιβάλ και υποθαλάσσια τηλεπαιχνίδια, να ψάχνει για τον «σοφό του βουνού» σκαρφαλώνοντας ένα χαρτονένιο λόφο, να εξερευνεί μια στοιχειωμένη έπαυλη, ικανοποιώντας τις επιθυμίες φαντασματομανιταριών,να γίνεται μονομάχος σε αρένα, κ.α. Αυτή η συνεχής αλλαγή σκηνικού και καταστάσεων, σε συνδυασμό με το χιούμορ και το χαμηλό επίπεδο δυσκολίας στις μάχες, δημιουργούν συνθήκες ιδανικής ροής και αμείωτο ενδιαφέρον για την εξέλιξη του παιχνιδιού.
Με το νέο Zelda να συνδέει την κυκλοφορία του με το (προς το παρόν) NX, το Paper Mario: Color Splash καθίσταται πλέον το κύκνειο άσμα του Wii U. Ως τέτοιο, δεν κατέχει την υποφαινόμενη μεγαλοπρέπεια που πιθανότατα θα συνοδεύει το Breath of the Wild, είναι όμως μάλλον ό,τι πρέπει για τους οπαδούς της Nintendo που τίμησαν με τα πορτοφόλια τους, το εμπορικά αποτυχημένο σύστημα της ιαπωνικής εταιρείας. Όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν μαζί του, μπορούν να γνωρίζουν από τώρα πως θα περάσουν αβίαστες ώρες με τον υδραυλικό και την μανιταρο-κομπανία του, θα εξερευνήσουν, θα γελάσουν με την καρδιά τους, και θα εγκαταλείψουν με μια καλή ανάμνηση το Wii U. Αν μη τι άλλο, είναι και αυτό ένα τέλος.
ΘΕΤΙΚΑ
Υπέροχη τεχνοτροπία και γενικές υψηλές επιδόσεις σε γραφικά και ήχο. Από τα πιο αστεία, «ατακαδόρικα» παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Πολύ καλός ρυθμός και εξέλιξη που σου κρατά το ενδιαφέρον χωρίς να κάνει κοιλιές.«Κερασάκι στην τούρτα» το εξαιρετικό soundtrack.
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Αχρείαστοι μηχανισμοί στο σύστημα μάχης, που κουράζουν πολύ γρήγορα με την επανάληψή τους. Το καστ περιορίζεται – για μια ακόμη φορά – στον Mario, δύο - τρεις περιφερειακούς χαρακτήρες και εκατοντάδες μανιταρούληδες.
http://www.byteme.gr/game-review/paper-mario-color-splash
Σχόλια