Για να ξεμπερδεύουμε από νωρίς με τα του σεναρίου, να πούμε πως ο Tom Happ μάλλον θα έπρεπε να είχε εμπνευστεί λίγο περισσότερο από το λακωνικό Metroid στο συγκεκριμένο τομέα. Όχι ότι το παιχνίδι είναι φλύαρο, αλλά το σενάριο γενικά είναι πολύ μπερδεμένο και οι λιγοστές φορές όπου βλέπουμε τον Trace, τον επιστήμονα πρωταγωνιστή, να συνομιλεί με διάφορες οντότητες, η κατάσταση περιπλέκεται τόσο λόγω του μπερδεμένου σεναρίου, όσο και της γραφής που υστερεί. Η ιστορία πολύ δύσκολα θα κερδίσει το ενδιαφέρον σας, αλλά από την άλλη έχει μηδαμινή επιρροή στην εμπειρία που θα αποκομίσετε. Για αυτό ας αφήσουμε το θέμα του σεναρίου εδώ και ας προχωρήσουμε στο ζουμί του τίτλου.
Αν και το Axiom Verge τοποθετείται στο είδος των metroidvania, μία πιο ακριβής τοποθέτηση θα ήταν στο πρώτο συνθετικό της λέξης. Με άλλα λόγια, ο Happ είναι πέρα από κάθε αμφιβολία εμπνευσμένος, σε πλήρη βαθμό, από τα Metroid των NES και SNES. Ο σχεδιασμός του κόσμου, ο χάρτης, οι πύλες από όπου περνάμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο και ορισμένοι εχθροί αποτελούν στοιχεία που θυμίζουν έντονα τους εξωγήινους κόσμους που επισκέφθηκε η Samus Aran. Αυτή η προσκόλληση σε αυτά τα μεγαθήρια θα ήταν δίκοπο μαχαίρι για οποιονδήποτε δημιουργό, αλλά τελικά ο Happ καταφέρνει να ανταπεξέλθει σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
Ως είθισται για το είδος, αρχικά ο Trace ξεκινάει με ένα μόνο όπλο και καμία ιδιαίτερη ικανότητα εκτός από ένα ποταπό άλμα. Πολλά από τα σημεία του χάρτη δεν θα είναι προσβάσιμα έως ότου ξεκλειδωθούν νέες ικανότητες. Σε αυτόν τον τομέα το Axiom Verge δανείζεται ιδέες από τα Metroid, προσθέτοντας όμως τις δικές του καινοτομίες και ιδέες που συνάδουν με το συγκεκριμένο κόσμο, χωρίς ποτέ να δίνουν την εντύπωση της απλής αντιγραφής. Σύντομα ο ήρωάς μας αποκτάει ένα τρυπάνι, με το οποίο μπορεί να σκάψει σε ορισμένες επιφάνειες. Αυτή είναι η πιο απλή ικανότητα που θα δεχθεί, καθώς αργότερα θα αποκτήσει ικανότητες που παραπέμπουν περισσότερο σε sci-fi καταστάσεις.
Ο Trace δε θα αργήσει να πάρει στα χέρια του το Disruptor, ένα εργαλείο που, ουσιαστικά, του επιτρέπει να δημιουργήσει ή να “καθαρίσει” διάφορα glitches στο περιβάλλον. Με το όρο "glitches" εννοούμε δυσλειτουργίες στην εμφάνιση του περιβάλλοντος, που απεικονίζονται ως απροσδιόριστα, πολύχρωμα και απροσπέλαστα εμπόδια, που δίνουν την εντύπωση πως έχουν “σπάσει” τον χώρο σε δεκάδες κομμάτια. Το Disruptor, με τις διάφορες αναβαθμίσεις, μας επιτρέπει να επιδιορθώσουμε αυτά τα σημεία. Η χρήση του Disruptor, όμως, δεν περιορίζεται στο περιβάλλον, καθώς μπορεί να επηρεάσει την πλειοψηφία των εχθρών, προσδίδοντάς τους διαφορετικές ιδιότητες ή –απλά- αποδυναμώνοντάς τους. Ορισμένοι από αυτούς, μετά από μία επαφή με το Disruptor, θα αρχίσουν να κινούνται και να πυροβολούν πιο αργά, ενώ ορισμένοι ιπτάμενοι εχθροί μετατρέπονται σε άκακες πλατφόρμες, όπου ο Trace μπορεί να πατήσει. Το εν λόγω εργαλείο καταφέρνει να εμπλουτίσει το gameplay και να προσφέρει ένα καλοδεχούμενο βάθος τόσο στην δράση όσο και στην περιήγηση των περιβαλλόντων.
Όπως είναι φυσικό για κάθε metroidvania που σέβεται τον εαυτό του, όχι μόνο υπάρχει το backtracking, αλλά αποτελεί και ένα από τα βασικά συστατικά του τίτλου. Ο ευμεγέθης χάρτης του Axiom Verge περιέχει έναν τεράστιο αριθμό μυστικών αντικειμένων, που βρίσκονται πίσω από μυστικά τοιχώματα, αλλά ακόμα και πίσω από αλληλουχίες κρυφών δωματίων. Μπορούμε να πούμε με αρκετή σιγουριά ότι μπορείτε να φτάσετε στον τερματισμό του παιχνιδιού, έχοντας εξερευνήσει μόνο το 60% του χάρτη (και ίσως να λέμε πολύ) με το υπόλοιπο 40% να αποτελείται από μυστικά. Η χαρά της εξερεύνησης και της αποκάλυψης κρυφών περασμάτων είναι ένα από τα βασικά συστατικά που μας έκαναν να θέλουμε να επιστρέφουμε συνεχώς σε προηγούμενες περιοχές, όποτε αποκτούσαμε μία καινούρια ικανότητα.
Όμως, αν και η ανακάλυψη κρυφών περιοχών προσφέρει απλόχερα το αίσθημα της ικανοποίησης της εξερεύνησης, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για τα έπαθλα που κρύβουν αυτές οι μυστικές τοποθεσίες. Στην προσπάθειά του να γεμίσει με μυστικά τον κόσμο του Axiom Verge, φαίνεται ότι ο Happ έχασε λίγο από την έμπνευσή του ως προς τα αντικείμενα που ανακαλύπτουμε. Πολλά από αυτά είναι καινούρια όπλα, που αποτελούν τη μέγιστη δυνατή ανταμοιβή, ενώ άλλες φορές θα βρούμε καλοδεχούμενες αναβαθμίσεις για την ενέργεια ή για την ισχύ των όπλων. Πολλές φορές, όμως, το μόνο που θα ανακαλύψουμε, έπειτα από δαιδαλώδη δωμάτια, δε θα είναι τίποτα παραπάνω από κείμενα που παρέχουν πληροφορίες για τον κόσμο του παιχνιδιού. Δεδομένου ότι αυτά τα κείμενα έχουν ως σκοπό να εμπλουτίσουν έναν κόσμο, που έτσι κι αλλιώς είναι αδιάφορος σεναριακά, η εύρεσή τους προσφέρει μία, το λιγότερο, χλιαρή αίσθηση. Δυστυχώς λοιπόν, αυτή η χαρά της ανακάλυψης ορισμένες φορές μετριάζεται από το ίδιο το έπαθλο. Να τονίσουμε, βέβαια, ότι αυτό τελικά δεν είναι κάτι περισσότερο από πταίσμα, σε ένα παιχνίδι όπου η προσπάθεια για 100% αποκάλυψη του χάρτη αποτελεί ένα από τα εθιστικά στοιχεία του και μία μορφή υπο-αποστολής που πιθανότατα θα βάλει ο καθένας που θα ασχοληθεί από μόνος του.
Τα objectives που θα συναντήσετε είναι, ως επί το πλείστον, δοσμένα με ασαφή τρόπο και ως εκ τούτου, το ψάξιμο του επόμενου προορισμού επαφίεται ουσιαστικά σε εσάς. Ορισμένες φορές θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε αρκετή υπομονή, καθώς είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι δε θα λείψουν από κάποιον οι στιγμές όπου απλά θα ανοίξει τον χάρτη και δεν θα ξέρει ακριβώς πού να πάει. Από τη μεριά μας, λίγο πιο σαφή objectives θα τα προτιμούσαμε, καθώς ορισμένες φορές απλά πελαγώναμε όταν περιφερόμασταν στον χάρτη, ψάχνοντας μανιωδώς την εύρεση της επόμενης ικανότητας, που θα έδινε με τη σειρά της πρόσβαση σε νέες περιοχές.
Αν η εξερεύνηση είναι απαιτητική, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για τους εχθρούς. Ο βαθμός δυσκολίας δεν είναι μεν χαμηλός, αλλά από την άλλη δεν υπήρχε κάποιο σημείο που να συναντήσουμε ιδιαίτερα υψηλό βαθμό πρόκλησης, εξαιρουμένου του τελικού κόσμου. Η ποικιλία των εχθρών είναι αρκετά καλή, φέρνοντάς μας διαρκώς μπροστά σε νέους κινδύνους με ξεχωριστές ρουτίνες επιθέσεων. Τα τεράστια bosses από την άλλη, αν και είναι ιδιαίτερα επιβλητικά στον σχεδιασμό, χάνουν πολύτιμους πόντους λόγω της ευκολίας αντιμετώπισής τους. Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι από τη μία πλευρά η πλειοψηφία των bosses έχουν πραγματικά χαμηλό βαθμό πρόκλησης και από την άλλη το τελικό boss είναι –πραγματικά- σαδιστικά δύσκολο.
Όπως είπαμε, το Axiom Verge αντλεί πλήρως την έμπνευσή του από τα πρώτα Metroid. Αυτή η προσκόλληση του Happ στις περιπέτειες της Samus Aran είναι τελικά και ο λόγος που δεν καταφέρνει ο τίτλος να ξεπεράσει το "8,5". Κατά τον γράφοντα, μία μεγαλύτερη βαθμολόγηση θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν το Axiom Verge εμπνεόταν από αυτούς τους μεγάλους τίτλους, αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε αυτήν την έμπνευση ώστε να δημιουργήσει ένα παιχνίδι με ξεχωριστή ταυτότητα. Ως έχει, αποτελεί μία εξαιρετική σύνθεση ενός metroidvania τίτλου, που όμως δεν παύει να θυμίζει σε κάθε δωμάτιο που εισερχόμαστε πως αποτελεί μία, κατά γράμμα, αναβίωση των Metroid, παρά τις διάφορες προσθήκες που μπορεί να έχει σε επίπεδο εξοπλισμού ή ικανοτήτων (που συχνά είναι παραπλήσιες με αυτές της Samus).
Όσον αφορά τον οπτικοακουστικό τομέα η δουλειά του Happ είναι πραγματικά εξαιρετική, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι όλο αυτό το καλοδουλεμένο σύνολο το έφερε εις πέρας μόνος του. Εικαστικά, το Axiom Verge δίνει την εντύπωση ότι έχει δημιουργηθεί μεταξύ των οχτάμπιτων και δεκαεξάμπιτων συστημάτων, συνδυάζοντας την εντελώς ρετρό αισθητική του NES με τα περισσότερο πλούσια background του SNES, δεμένα μεταξύ τους με πιο σύγχρονες τεχνικές που ομορφαίνουν το όλο οικοδόμημα, όπως τα ιδιαιτέρως προσεγμένα particle effects. Τα ηλεκτρονικά θέματα συνοδεύουν άπταιστα αυτό το δυστοπικό, sci-fi περιβάλλον, έχοντας την απαραίτητη ποικιλία ώστε να μην φτάνουν ποτέ σε σημείο να κουράζουν.
Αν και το αναφέραμε ήδη πολλές φορές στο κείμενο, τελειώνοντας θα πρέπει και πάλι να δώσουμε τα εύσημα στον Tom Happ για το εξαιρετικό, σόλο πόνημά του. Το Axiom Verge είναι το παιχνίδι, με το οποίο θα πρέπει να ασχοληθεί οποιοσδήποτε αναπολεί τις πρώτες περιπέτειες της Samus και θέλει να σβήσει τη δίψα για εξερεύνηση ενός νέου περιβάλλοντος, όπου θα πρέπει να ανακαλύψει από το μηδέν όλα τα μυστικά του και να νοιώσει ξανά αυτό το αίσθημα της ενδυνάμωσης με την κάθε νεοαποκτηθείσα ικανότητα. Με λίγα λόγια, οι οπαδοί των ρετρό, indie, metroidvania παιχνιδιών οφείλουν να δώσουν μία ματιά στο Axiom Verge.
To review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
http://www.gameover.gr/reviews/item/30838-axiom-verge?page=1
Σχόλια