Alien: Isolation

του Φωκίωνα "Dismiss" Χαροκόπου

Γεια σας, τι λέει; Σας άρεσε ο υπότιτλος του review; Σας έκανε να σκέφτεστε αισιόδοξα; Έκανε το χεράκι σας να πάει λίγο πιο κοντά στο πορτοφόλι; Ωραία, πολύ καλά θα κάνετε. Απλά καλό είναι να ξέρετε ακριβώς τι αγοράζετε, καθώς ο τίτλος "το καλύτερο παιχνίδι Alien που κυκλοφόρησε ποτέ" δεν σημαίνει και πολλά πράγματα από μόνος του. Η αλήθεια είναι ότι, μετά το φιάσκο του Colonial Marines, η κοινότητα στο σύνολό της είχε απογοητευτεί ότι θα δούμε ποτέ ένα καλό παιχνίδι Alien, ένα παιχνίδι που θα επικαλείται την αγνή μυθολογία της σειράς, χωρίς προσμίξεις, Predators, τον Μπάτμαν, τον Ρόμποκοπ και πλοκαμοσέξ από την Ιαπωνία. Αλλά επειδή οι fans μιας σειράς είναι είδος που δεν απογοητεύεται εύκολα, η επόμενη ανακοίνωση από τη SEGA και την Creative Assembly μας έκανε πάλι να αναθαρρήσουμε. Ναι, θα έβγαινε νέο παιχνίδι Alien. Και ναι, αυτό το νέο παιχνίδι θα ήταν μια επιστροφή στον τρόμο και στις ρίζες της σειράς.

Για να είμαστε ειλικρινείς, κυρίες και κύριοι, αυτός θεωρώ ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να μεταφέρει κανείς την πραγματική ουσία του Alien σε ένα παιχνίδι. Υποθέτω όμως ότι αυτό που φαίνεται αυτονόητο σε μερικούς από εμάς δεν είναι τόσο αυτονόητο για τις εκδότριες εταιρείες, οι οποίες διστάζουν να χρηματοδοτήσουν έναν τίτλο χωρίς εκρηκτική δράση, multiplayer ή άλλα πράγματα που μπορούν να τονίσουν στο πίσω μέρος του κουτιού. Προφανώς, μετά την απάτη της Gearbox, η SEGA δέησε επιτέλους να ανάψει το πράσινο φως για ένα νέο, "πραγματικό" τίτλο Alien, προτού χαθεί κάθε ίχνος καλής θέλησης για το franchise.

Από μια πλευρά, το Alien: Isolation είναι η απόλυτη εκπλήρωση του παιχνιδιού που είχα ονειρευτεί ως λάτρης των ταινιών, ιδιαίτερα των δύο εκ των τεσσάρων ταινιών που εστίαζαν τον κίνδυνο σε ένα πλάσμα και όχι σε ολόκληρους στρατούς. Είναι μια εμπειρία πρώτου προσώπου που προσπαθεί και εν πολλοίς καταφέρνει να ανασυνθέσει την αγωνία και το άγχος της καταδίωξης που ζήσαμε ως πιτσιρικάδες σε βιντεοκασέτα. ΟΚ, που έζησα ΕΓΩ προσωπικά ως πιτσιρικάς σε βιντεοκασέτα, γιατί είμαι γέρος και τότε δεν υπήρχε τρόπος να μπω στο σινεμά και να δω ακατάλληλη ταινία τρόμου. Θα σας θυμίσει το Penumbra, θα σας θυμίσει το Amnesia, αλλά πάνω από όλα θα σας θυμίσει γενικά ALIEN.
Πρώτα από όλα, αφήνει τους απρόσωπους πρωταγωνιστές και εστιάζει επιτέλους σε έναν χαρακτήρα που έχει κάποια σχέση με τις ταινίες. Το παιχνίδι διαδραματίζεται περίπου 15 χρόνια μετά την πρώτη ταινία και φέρνει στο προσκήνιο την Amanda Ripley, κόρη της Ellen Ripley, του χαρακτήρα που ενσάρκωσε η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ. Αν και ο θεατής που έχει παρακολουθήσει τις ταινίες ξέρει τι απέγινε η Ellen Ripley μετά την πρώτη της αναμέτρηση με το Xenomorph, το παιχνίδι μάς θυμίζει ότι όντως η κόρη της ενδέχεται να μην το έμαθε ποτέ. Για την ακρίβεια, η Amanda έχει αναπτύξει διάφορα σύνδρομα εγκατάλειψης, ενώ παράλληλα βαδίζει επαγγελματικά στα χνάρια της μητέρας της, προσπαθώντας να κλείσει αυτό το κεφάλαιο της ζωής της. Όταν ξεκινά η ιστορία του Alien: Isolation, η Amanda Ripley εργάζεται ως μηχανικός στην ίδια εταιρεία με τη μητέρα της, τη Weyland-Yutani. Ξαφνικά, την ειδοποιούν ότι βρέθηκε το μαύρο κουτί του Nostromo, στο οποίο επέβαινε η μητέρα της προτού χαθούν τα ίχνη της. Το κουτί έχει παραδοθεί για φύλαξη στο διαστημικό σταθμό Sevastopol, ο οποίος πρόκειται σύντομα να αποσυρθεί, καθώς η εταιρεία που το συντηρεί αντιμετωπίζει τεράστιες οικονομικές δυσκολίες.

Φυσικά, τα πράγματα πάνε στραβά από την αρχή, με αποτέλεσμα η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού να βρεθεί μόνη της σε ένα περιβάλλον όπου… κανείς δεν μπορεί να την ακούσει να ουρλιάζει. Σαν να μην έφτανε η μοναξιά και η ετοιμόρροπη κατάσταση του σταθμού, οι κάτοικοι του Sevastopol βρίσκονται σε κατάσταση πανικού λόγω μιας αόρατης απειλής. Και ναι, όλοι μας ξέρουμε ότι πρόκειται για μια σκουρόχρωμη απειλή με διπλές μασέλες. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο εστιάζει το Alien: Isolation. Στην αναπαράσταση της εμπειρίας του κυνηγιού από ένα πλάσμα πανούργο, φονικό, αιμοδιψές, αλλά παράλληλα αυτόνομο.
Αν και δεν λείπουν οι σκηνοθετημένες στιγμές, στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού ο εξωγήινος και πρακτικά αθάνατος κυνηγός κινείται ανεξάρτητα από την Amanda,καθώς πρόκειται για ένα αυτόνομο ΑΙ που δεν συμπεριφέρεται σχεδόν ποτέ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται εξαιρετικά σπάνιες οι στιγμές που ο παίκτης αισθάνεται ασφαλής. Τα περιβάλλοντα είναι γεμάτα με σκοτεινές γωνίες, διαδρόμους και συστήματα εξαερισμού από τα οποία μπορεί να κάνει ανά πάσα στιγμή το πλάσμα την εμφάνισή του. Αν δεν είναι προσεκτικός, ο παίκτης μπορεί να πεθάνει όταν φτιάχνει ένα εργαλείο, όταν ανοίγει ένα ντουλάπι για  να δει αν έχει μέσα προμήθειες, όταν τρέχει σε ένα διάδρομο επειδή βαριέται να τον περπατήσει ξανά (κάνεις θόρυβο βλέπεις), όταν διαβάζει σημειώσεις σε έναν υπολογιστή, ακόμη και όταν σώζει το παιχνίδι! Μπορεί να ακούγεται ενοχλητικό (και είναι!) αλλά αυτά τα φαινόμενα αποτελούν απόρροια ενός από τα πιο ελκυστικά χαρακτηριστικά του σχεδιασμού του Alien: Isolation. Η Creative Assembly δεν προσπαθεί  να δομήσει έναν κόσμο που μοιάζει με αυτόν του Alien, αλλά θέλει να ανακατασκευάσει τον ίδιο τον κόσμο του Alien, με την ίδια ακριβώς αίσθηση. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι συσκευές, οι οθόνες, τα εργαλεία, αλλά και τα λιγοστά όπλα έχουν μια αίσθηση ρετρό που θυμίζει δεκαετία του '80. Ουσιαστικά το παιχνίδι ακολουθεί ακριβώς το ίδιο τεχνοκρατικό, βιομηχανικό και αυστηρά λιτό και πρακτικό όραμα για την καθημερινή τεχνολογία που είχαν και οι σχεδιαστές των σκηνικών της πρώτης ταινίας. Αυτό σημαίνει ότι και η πιο απλή πράξη στο παιχνίδι θέλει το χρόνο της. Το ξεκλείδωμα μιας πόρτας, η χρήση ενός υδραυλικού λοστού, η εφαρμογή ενός κιτ πρώτων βοηθειών, ακόμα και η εισαγωγή μιας κάρτας στο μηχάνημα που υποτίθεται ότι αποθηκεύει το παιχνίδι απαιτούν χρόνο και αφήνουν τον παίκτη εκτεθειμένο στον ανελέητο διώκτη του.
Άμυνα δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά είναι πάντα προσωρινή. Η Ripley η νεότερη μπορεί να κατασκευάσει διάφορα εργαλεία και αυτοσχέδια όπλα από τα υλικά που βρίσκει παρατημένα, με ένα εντελώς στοιχειώδες και απλοϊκό σύστημα συναρμολόγησης, αλλά μακράν τα πιο χρήσιμα είναι τα σύνεργα που θα της επιτρέψουν να προκαλεί αντιπερισπασμούς. Ακόμα και το ισχυρό φλογοβόλο, άλλη μια αξέχαστη κατασκευή από την πρώτη ταινία, δεν πρόκειται να κάνει ιδιαίτερη ζημιά στο τέρας. Στην καλύτερη περίπτωση, θα το αποθαρρύνει για λίγο. Όσο για τα σπάνια πυροβόλα όπλα… αφήστε το καλύτερα. Αυτά προορίζονται περισσότερο για τους υπόλοιπους επιζήσαντες του σταθμού, ανθρώπινους ή συνθετικούς, παρά για το τέρας. Η καλύτερη επιλογή του παίκτη είναι πάντα  να περνά απαρατήρητος ή να προκαλεί τους σωστούς αντιπερισπασμούς την κατάλληλη στιγμή. Το τέρας κυνηγά βασιζόμενο στην ακοή και την όραση, επομένως είναι αρκετά εύκολο να του τραβήξεις την προσοχή ή να το κατευθύνεις σε άλλους πιθανούς εχθρούς. Δυστυχώς όμως, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα καταφέρεις μετά να αποφύγεις να γίνεις ο ίδιος στόχος, εκτός και αν απομακρυνθείς. Όσο και αν απομακρυνθείς, όμως , το σύστημα εξαερισμού του Sevastopol επιτρέπει στο τέρας πάντα να σε εντοπίζει και να σε φτάνει.

Σαν εμπειρία τρόμου, το Alien: Isolation δεν είναι ακριβώς πρωτοφανές, αλλά το ποντάρισμα της ομάδας ανάπτυξης στη νοημοσύνη του τέρατος αποδίδει καρπούς και δημιουργεί μια από τις πιο αγχωτικές, αλλά και συναρπαστικές εμπειρίες που έχουμε ζήσει τον τελευταίο καιρό. Το θέμα είναι ότι δεν πρόκειται για μια εξίσου "σφιχτή " εμπειρία από άποψης συνοχής. Η Creative Assembly προσπαθεί να δικαιολογήσει την υψηλότερη τιμή του Alien: Isolation σε σύγκριση με παρόμοιες εμπειρίες τύπου Amnesia ή Outlast προσθέτοντας επιπλέον περιεχόμενο, το οποίο ναι μεν αυξάνει σημαντικά τη διάρκεια του τίτλου, αλλά εκθέτει ταυτόχρονα και τις αδυναμίες του. Κοινώς, όταν το τέρας αφαιρείται από την εξίσωση, ο παίκτης δεν μπορεί παρά να εστιάσει στα προβλήματά του, όπως είναι ο ελαφρώς νευρικός χειρισμός κατά τη στόχευση, οι βαρετοί μηχανισμοί μάχης και ο μέτριος τεχνικός τομέας. Ειδικά στις κονσόλες νέας γενιάς, υπάρχουν και αδικαιολόγητα θέματα απόδοσης, εκτός από το εμφανέστατο aliasing που μαστίζει όλες τις εκδόσεις. Το σταθερό, αλλά χαμηλό frame rate, οι εμφανέστατες και εξαιρετικά ενοχλητικές διακοπές στα cutscenes, το ενοχλητικό aliasing δεν μπορούν να αποδοθούν στην απαιτητική φύση του παιχνιδιού, καθώς αυτό που βλέπεις στην οθόνη, αν εξαιρέσεις το μοντέλο του τέρατος και τον εξαιρετικά δυναμικό φωτισμό, φαντάζει ελαφρώς απαρχαιωμένο πλέον, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τις χαμηλές απαιτήσεις του τίτλου στους υπολογιστές. Αν βάλεις το Isolation να τρέχει δίπλα σε ένα Killzone, για παράδειγμα, μοιάζει σαν να τρέχει στο PS3, με την εξαίρεση της ανάλυσης, του φωτισμού και των σωματιδίων. Ευτυχώς, η κατάσταση σώζεται από τον ήχο, ο οποίος είναι πραγματικά άψογος. Τόσο το soundtrack, όσο και η τοποθέτηση του ήχου στο χώρο είναι πραγματικά για σεμινάριο. Και όλοι μας ξέρουμε πόσο σημαντικός είναι ο ήχος σε μια ατμοσφαιρική εμπειρία τρόμου. Βέβαια, για να απολαύσετε αυτόν τον τομέα της εμπειρίας όπως του αξίζει, θα χρειαστείτε ένα καλό ηχοσύστημα και αρκετό χώρο για να μιξαριστεί ο ήχος στο κέντρο, αλλά η ποιοτική μουσική επένδυση μπορεί να αναδειχθεί μια χαρά και με ακουστικά.

Επομένως, καταλήγουμε στο εξής: το Alien Isolation είναι μεν ο καλύτερος τίτλος Alien που κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά ίσως να είναι και ο καλύτερος τίτλος που θα μπορούσε να υποστηρίξει αποτελεσματικά το πρωτογενές υλικό. Είναι ατμοσφαιρικό, είναι αγχώδες, αφηγείται μια καλή ιστορία και μεταδίδει με άψογο τρόπο αυτήν τη χαρακτηριστική αντίθεση μεταξύ του μεγαλείου του διαστήματος και του παρακμιακού τρόμου. Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό το κόνσεπτ μπορεί να στηρίξει άλλο περιεχόμενο, καθώς ήδη έχει αρχίσει και "τρίζει" όσο αυξάνεται η διάρκειά του. Είναι ένας καλός τίτλος, ο οποίος στις καλές του στιγμές ίσως να γίνεται και πολύ καλός, αλλά δεν μπορείς να τον προτείνεις ανεπιφύλακτα.

ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ
Η πιο τρομακτική και αγχωτική εμπειρία της χρονιάς. Εξαιρετική απόδοση της αίσθησης της καταδίωξης με το ΑΙ του τέρατος. Πολύ καλή αίσθηση τοποθεσίας και σεβασμός στην καλλιτεχνική κληρονομιά του franchise. Εκπληκτικός ήχος.

ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Μια ασύμμετρη εμπειρία, με αρκετές μέτριες έως βαρετές στιγμές που αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο λόγω της εξαιρετικής εμπειρίας που προσφέρουν άλλα σημεία του παιχνιδιού. Ορισμένοι αδέξιοι μηχανισμοί και ένας εμφανώς αδιάφορος τεχνικός τομέας, ο οποίος γίνεται αδικαιολόγητα χειρότερος στις κονσόλες.

http://www.byteme.gr/game-review/alien-isolation