Αλεξία Μπακοπούλου
Τα τελευταία χρόνια έχω μια έντονη αίσθηση ότι εκτός από την οικονομική μας ένδεια, μας ταλαιπωρεί και μια φτώχεια σε πρότυπα.
Αν εξαιρέσεις «φωτεινά» παραδείγματα τύπου Βανδή, Καραγκούνη και Ρέας Τουτουνζή, η ελληνική κοινωνία φαίνεται ότι δεν έχει να προβάλει κάτι πιο ουσιαστικό.
Και όταν λέω προβάλει, αναφέρομαι στα ΜΜΕ που πασάρουν με μεγαλοπρεπή αίγλη πρόσωπα που έχουν να επιδείξουν μια πνευματικότητα σε κοιλιακούς και σφιχτούς γλουτούς, ένα σκεπτικισμό σε κόρνερ, σουτ και πάσες και μια έντονη δράση που αναλώνεται πάνω σε πασαρέλες, πίστες (όχι παγοδρομίου) και τηλεοπτικές σειρές.
Έτσι φτάσαμε σήμερα να διαθέτουμε μια νεολαία που λατρεύει να κατακτήσει χρήμα -τι κρίμα- αναγνωρισιμότητα και αυτοκίνητα πολλών κυβικών, κορμιά φιδίσια και μυαλά…αρνίσια.
Και να πεις ότι δεν έχουμε ανθρώπους που μπορούν να αποτελέσουν φωτεινούς φάρους στην τρικυμία που μας πνίγει;
Έχουμε και παραέχουμε.
Αλλά το lifestyle τους δεν συνάδει με δείκτες τηλεθέασης και αναγνωσιμότητας.
Είναι κάτι πλαδαροί τύποι, που αναίσχυντα αρνούνται να περάσουν το μαλλί ένα μπαλεγιάζ, επιμένοντας εκνευριστικά να κάνουν πράγματα, παρά να δείχνουν.
Ταπεινά χαμομηλάκια σαν στη Αστέρω, που καταδέχονται να οδηγούν αυτοκίνητα κάτω των 2500 κυβικών, με μια έπαρση που είναι προκλητική, δεδομένης της ασημαντότητάς τους στο τηλεοπτικόν πάνθεον, φορώντας ανυπόγραφα τσίτια και κάνοντας μόνο βαρυσήμαντες φορολογικές δηλώσεις.
Την προηγούμενη Πέμπτη στην τηλεόραση του Σουλεϊμάν και της κακομοίρας της Σιλά (γέννησε αυτή;) η κατάσταση παρεκτράπηκε.
Καταδέχτηκε για μια ώρα να ξεχάσει τον έρωτα Ζέτας – Χατζηγιάννη και το θρήνο για το ξηλωμένο στρίφωμα της Μπουμπούκας και να παρουσιάσει μια γυναίκα, που με καθήλωσε.
Η συνέντευξη της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» μαγάρισε το σπίτι της Τατιάνας Botox-Λατρεύωτονίκο, μιλώντας προκλητικά για θέματα άσχετα με το δράμα της Μπεζεντάκου, που καμιά δισκογραφική δεν της βγάζει δίσκο στην Αγία Κουφή την Μικροφωνοκρατούσα.
Αν εξαιρέσει κανείς τη λατρεία μου στη Μελίνα Μερκούρη και το τριήμερο πένθος που με χτύπησε όταν πέθανε, ποτέ κανένας άνθρωπος δεν με είχε γοητεύσει, δεν με είχε κάνει να ζηλέψω με την καλή την έννοια και να πω…θα ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν.
Την Αρβελέρ τη θαύμαζα με «εθνικιστικό τρόπο», ως την Ελληνίδα που κατέκτησε τη Σορβόννη.
Ακούγοντάς τη να μιλάει, ο θαυμασμός μου αναβαθμίστηκε από εθνικιστικός σε πραγματικό σεβασμό και δέος.
Τώρα θα μου πείτε ότι η συγκεκριμένη είναι μια γυναίκα πρότυπο, ετών 86, που θα έπρεπε να προβάλλεται στη τηλεοπτική ζώνη για βαμπίρ.
Τι να κάνουμε;
Ας φτάσω και εγώ 86 (σε 56 χρόνια!), ας έχω κάνει το ένα εικοστό από όσα έχει καταφέρει και ας είμαι αλώβητη από την άνοια, με μυαλό ξυράφι, από αυτά με τις τριπλές λεπίδες και δεν με πειράζει.
Άντε όμως τώρα να πείσεις τους νεολαίους ότι δεν είναι πρότυπο ο Καραγκούνης και ο κάθε Καραγκούνης επειδή κυνηγάει μια μπάλα μαζί με άλλους δέκα δόλιους και παίρνει ένα σκασμό λεφτά!
Άντε να πείσεις τα κοριτσάκια που υποκλίνονται στο μεγαλείο της ομορφιάς τύπου σουβλί και στην μεγαλόπρεπη καριέρα αοιδών που η φωνή βγαίνει μόνο πάνω σε δωδεκάποντο με το μπούτι φόρα παρτίδα, ότι η ημερομηνία λήξης τους ήταν…χθες.
Πώς μπορούνε τα δεκαπεντάχρονα να καταλάβουν ότι οι κοιλιακοί που μετράνε είναι αυτοί του εγκεφάλου;
Ότι τα γκολ που σε ανεβάζουν κατηγορία είναι αυτά που σκοράρουν στη δημιουργία και το νεωτερισμό;
Τα επιχειρήματα πρέπει να είναι ακλόνητα και οι δικηγόροι του Harvard.
Η κ. Αρβελέρ δεν είναι το μόνο φωτεινό παράδειγμα που διαθέτουμε.
Η λίστα είναι μεγάλη και από ποικιλία, πλούσια, απλά, δεν πουλάει.
Ας αναλάβει κάποιος που κόπτεται γι’ αυτή τη χώρα και το πραγματικό δυναμικό της που λέγεται νεολαία, το marketing όλων εκείνων που μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους, όλων εκείνων που λένε λίγα και κάνουν πολλά και σημαντικά, όλων αυτών που έχουν μια θέση στο βάθρο της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας και δουλεύουν για έναν σκοπό.
Μπορεί να μην είναι πυρηνικοί φυσικοί.
Μπορεί να είναι άνθρωποι «μικροί» με τεράστιο εκτόπισμα ψυχής και μυαλού.
Ας κάνουν τα ΜΜΕ λίγο χώρο σε αυτούς που παλεύουν με τη θάλασσα για να προσφέρουν, αφήνοντας για λίγο πολιτικές και lifestyle, κουτσομπολιά και κινδυνολογίες και ας διαθέσουν λίγο έντυπο και τηλεοπτικό χρόνο με ελκυστικό τρόπο, σε ανθρώπους που αξίζει να θαυμάσεις, να μοιάσεις, να παρατηρήσεις.
Ας σταματήσει πια αυτή η κενότητα, γιατί καρφώνεστε.
Δώστε στη νεολαία και στη δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία αληθινά πρότυπα, αληθινές ελπίδες.
Μαθήτρια Λυκείου, Νίκαια: «τα αληθινά πρότυπα δημιουργούν γόνιμη αμφισβήτηση για όσα γίνονται γύρω σου».
Και δύναμη να προχωρήσεις μέσα από συντρίμμια, σκοτάδια και ψέματα.
http://www.eyedoll.gr/ngine/article/807/%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%81-%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AE-10-0
Τα τελευταία χρόνια έχω μια έντονη αίσθηση ότι εκτός από την οικονομική μας ένδεια, μας ταλαιπωρεί και μια φτώχεια σε πρότυπα.
Αν εξαιρέσεις «φωτεινά» παραδείγματα τύπου Βανδή, Καραγκούνη και Ρέας Τουτουνζή, η ελληνική κοινωνία φαίνεται ότι δεν έχει να προβάλει κάτι πιο ουσιαστικό.
Και όταν λέω προβάλει, αναφέρομαι στα ΜΜΕ που πασάρουν με μεγαλοπρεπή αίγλη πρόσωπα που έχουν να επιδείξουν μια πνευματικότητα σε κοιλιακούς και σφιχτούς γλουτούς, ένα σκεπτικισμό σε κόρνερ, σουτ και πάσες και μια έντονη δράση που αναλώνεται πάνω σε πασαρέλες, πίστες (όχι παγοδρομίου) και τηλεοπτικές σειρές.
Έτσι φτάσαμε σήμερα να διαθέτουμε μια νεολαία που λατρεύει να κατακτήσει χρήμα -τι κρίμα- αναγνωρισιμότητα και αυτοκίνητα πολλών κυβικών, κορμιά φιδίσια και μυαλά…αρνίσια.
Και να πεις ότι δεν έχουμε ανθρώπους που μπορούν να αποτελέσουν φωτεινούς φάρους στην τρικυμία που μας πνίγει;
Έχουμε και παραέχουμε.
Αλλά το lifestyle τους δεν συνάδει με δείκτες τηλεθέασης και αναγνωσιμότητας.
Είναι κάτι πλαδαροί τύποι, που αναίσχυντα αρνούνται να περάσουν το μαλλί ένα μπαλεγιάζ, επιμένοντας εκνευριστικά να κάνουν πράγματα, παρά να δείχνουν.
Ταπεινά χαμομηλάκια σαν στη Αστέρω, που καταδέχονται να οδηγούν αυτοκίνητα κάτω των 2500 κυβικών, με μια έπαρση που είναι προκλητική, δεδομένης της ασημαντότητάς τους στο τηλεοπτικόν πάνθεον, φορώντας ανυπόγραφα τσίτια και κάνοντας μόνο βαρυσήμαντες φορολογικές δηλώσεις.
Την προηγούμενη Πέμπτη στην τηλεόραση του Σουλεϊμάν και της κακομοίρας της Σιλά (γέννησε αυτή;) η κατάσταση παρεκτράπηκε.
Καταδέχτηκε για μια ώρα να ξεχάσει τον έρωτα Ζέτας – Χατζηγιάννη και το θρήνο για το ξηλωμένο στρίφωμα της Μπουμπούκας και να παρουσιάσει μια γυναίκα, που με καθήλωσε.
Η συνέντευξη της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» μαγάρισε το σπίτι της Τατιάνας Botox-Λατρεύωτονίκο, μιλώντας προκλητικά για θέματα άσχετα με το δράμα της Μπεζεντάκου, που καμιά δισκογραφική δεν της βγάζει δίσκο στην Αγία Κουφή την Μικροφωνοκρατούσα.
Αν εξαιρέσει κανείς τη λατρεία μου στη Μελίνα Μερκούρη και το τριήμερο πένθος που με χτύπησε όταν πέθανε, ποτέ κανένας άνθρωπος δεν με είχε γοητεύσει, δεν με είχε κάνει να ζηλέψω με την καλή την έννοια και να πω…θα ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν.
Την Αρβελέρ τη θαύμαζα με «εθνικιστικό τρόπο», ως την Ελληνίδα που κατέκτησε τη Σορβόννη.
Ακούγοντάς τη να μιλάει, ο θαυμασμός μου αναβαθμίστηκε από εθνικιστικός σε πραγματικό σεβασμό και δέος.
Τώρα θα μου πείτε ότι η συγκεκριμένη είναι μια γυναίκα πρότυπο, ετών 86, που θα έπρεπε να προβάλλεται στη τηλεοπτική ζώνη για βαμπίρ.
Τι να κάνουμε;
Ας φτάσω και εγώ 86 (σε 56 χρόνια!), ας έχω κάνει το ένα εικοστό από όσα έχει καταφέρει και ας είμαι αλώβητη από την άνοια, με μυαλό ξυράφι, από αυτά με τις τριπλές λεπίδες και δεν με πειράζει.
Άντε όμως τώρα να πείσεις τους νεολαίους ότι δεν είναι πρότυπο ο Καραγκούνης και ο κάθε Καραγκούνης επειδή κυνηγάει μια μπάλα μαζί με άλλους δέκα δόλιους και παίρνει ένα σκασμό λεφτά!
Άντε να πείσεις τα κοριτσάκια που υποκλίνονται στο μεγαλείο της ομορφιάς τύπου σουβλί και στην μεγαλόπρεπη καριέρα αοιδών που η φωνή βγαίνει μόνο πάνω σε δωδεκάποντο με το μπούτι φόρα παρτίδα, ότι η ημερομηνία λήξης τους ήταν…χθες.
Πώς μπορούνε τα δεκαπεντάχρονα να καταλάβουν ότι οι κοιλιακοί που μετράνε είναι αυτοί του εγκεφάλου;
Ότι τα γκολ που σε ανεβάζουν κατηγορία είναι αυτά που σκοράρουν στη δημιουργία και το νεωτερισμό;
Τα επιχειρήματα πρέπει να είναι ακλόνητα και οι δικηγόροι του Harvard.
Η κ. Αρβελέρ δεν είναι το μόνο φωτεινό παράδειγμα που διαθέτουμε.
Η λίστα είναι μεγάλη και από ποικιλία, πλούσια, απλά, δεν πουλάει.
Ας αναλάβει κάποιος που κόπτεται γι’ αυτή τη χώρα και το πραγματικό δυναμικό της που λέγεται νεολαία, το marketing όλων εκείνων που μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους, όλων εκείνων που λένε λίγα και κάνουν πολλά και σημαντικά, όλων αυτών που έχουν μια θέση στο βάθρο της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας και δουλεύουν για έναν σκοπό.
Μπορεί να μην είναι πυρηνικοί φυσικοί.
Μπορεί να είναι άνθρωποι «μικροί» με τεράστιο εκτόπισμα ψυχής και μυαλού.
Ας κάνουν τα ΜΜΕ λίγο χώρο σε αυτούς που παλεύουν με τη θάλασσα για να προσφέρουν, αφήνοντας για λίγο πολιτικές και lifestyle, κουτσομπολιά και κινδυνολογίες και ας διαθέσουν λίγο έντυπο και τηλεοπτικό χρόνο με ελκυστικό τρόπο, σε ανθρώπους που αξίζει να θαυμάσεις, να μοιάσεις, να παρατηρήσεις.
Ας σταματήσει πια αυτή η κενότητα, γιατί καρφώνεστε.
Δώστε στη νεολαία και στη δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία αληθινά πρότυπα, αληθινές ελπίδες.
Μαθήτρια Λυκείου, Νίκαια: «τα αληθινά πρότυπα δημιουργούν γόνιμη αμφισβήτηση για όσα γίνονται γύρω σου».
Και δύναμη να προχωρήσεις μέσα από συντρίμμια, σκοτάδια και ψέματα.
http://www.eyedoll.gr/ngine/article/807/%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%81-%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AE-10-0
Σχόλια