http://www.youtube.com/watch?v=kl1ujzRidmU&feature=youtu.be
Το είδα και ομολογώ ότι μου άρεσε. Αλλά θα προσπαθήσω να το δω με μια πιο ψύχραιμη ματιά.
Κατ`αρχήν η κόρη του στα 15 της δεν θα έπρεπε να έχει λάπτοπ, facebook κλπ. Βέβαια, όλα τα παιδιά πλέον έχουν, αλλά θεωρώ ότι τους κάνει κακό, γιατί τα αποσπά από την πραγματικότητα.
Τώρα, η συγκεκριμένη κοπέλλα, έχοντας λογαριασμό facebook (που θα μπορούσε να τον δημιουργήσει από τον υπολογιστή της βιβλιοθήκης του σχολείου ή από το κινητό της κολλητής της, ήτοι και να μην είχε λάπτοπ δικό της θα ήταν και πάλι εκτεθειμένη στους πειρασμούς της εποχής της) αποφάσισε να αναρτήσει για τους φίλους της γκρίνιες για τις "δουλειές του σπιτιού". Αυτό τώρα, δεν το σχολιάζω καν. Τι να πω... Θεωρώ ότι όλοι όταν είμασταν μικροί στραβώναμε όταν η μάννα μας ζητούσε να κάνουμε κάτι που δεν το θέλαμε (απλά το κάναμε. Δεν είχαμε και facebook τότε)!
Τώρα, το επιχείρημα του πατέρα της ήταν ότι εκείνος ξεπατώθηκε στην ηλικία του, κάνοντας 2 δουλειές ενώ πήγαινε στο κολλέγιο, ενώ η κόρη του τα έχει όλα έτοιμα και παραπονιέται, ενώ δεν θέλει να δουλέψει.
Μια αραβική παροιμία λέει ότι "οι άνθρωποι μοιάζουν πιο πολύ στον καιρό τους παρά στον πατέρα τους". Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ένα περίεργο μοντέλο. Και εξηγούμαι:
Κατ`αρχήν, αυτό που λέμε παιδική ηλικία δεν υφίσταται στην φύση, είναι προιόν της εποχής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αποφασίσαμε, δηλαδή, ιδεολογικά ότι από την γέννησή του ένας άνθρωπος, έως και την ενηλικίωσή του είναι υπό την προστασία των γονιών του και/ή του κράτους. Αυτό από μόνο του αποτελεί μεγάλη πρόοδο παγκοσμίως, αλλά έχει και την αρνητική του χροιά.
Φαντάσου εκατομμύρια παιδιά ανά την υφήλιο, που μεγαλώνουν υπό την προστασία και την θαλπωρή των γονέων, που δεν κοπιάζουν για τίποτα, αλλά τα έχουν όλα έτοιμα, γιατι είναι παιδιά. Φαντάσου επίσης μια τεράστια βιομηχανία που προωθεί αυτό το μοντέλο (ιδιωτικά σχολεία, παιδοψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι κλπ. που μεγαλώνουν το εγώ του παιδιού και του μαθαίνουν να απαιτεί και να παίρνει) και έχεις αυτό που πολύ ωραία ο Νιλ Πόστμαν (ή ο Giddens... Δεν θυμάμαι...) χαρακτήρισε ως παιδί δυνάστη.
Δηλαδή, στην οικογένεια το παιδί δρα ως βασιλιάς , αφού όλοι τρέχουν να ικανοποιήσουν τα θέλω του.
Συνυπολόγισε τὼρα ότι πλείστοι όσοι γονείς εργάζονται εξαντλητικές ώρες και, έχοντας τύψεις που δεν περνούν χρόνο με τα ποδιά τους, τους αγοραζουν ό,τι ζητούν δίχως να είναι σε θέση να τα ελέγξουν, γιατί λείπουν και έχεις μια αρρωστημένη κατάσταση.
Στην ελληνική πραγματικότητα δε, η παιδική ηλικία επεκτείνεται έως τα 35 σε οσους έχουν λεφτά και σπουδὰζουν συνεχίζοντας να τα έχουν όλα έτοιμα...
Κοινώς, το σχολείο φτιάχνει αιώνια παιδιά, που αδυνατούν να διανοηθούν ότι πρέπει να προσπαθήσουν για κάτι, αλλά μια ζωή θα ψάχνουν κάποιον μπαμπά (κράτος, γκόμενο κλπ.) να τους τα έχει όλα έτοιμα , με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Οπότε, καταλαβαίνω το παράπονο του κυρίου στο βίντεο. Αλλά, διαφωνώ που το δημοσιοποίησε, που έπαιξε, δηλαδή, το παιχνίδι με τους όρους της κόρης του, που τόσο απεχθανεται. Τα εν οίκω μη εν δήμω, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.
Παναγιώτης Φούκας
Το είδα και ομολογώ ότι μου άρεσε. Αλλά θα προσπαθήσω να το δω με μια πιο ψύχραιμη ματιά.
Κατ`αρχήν η κόρη του στα 15 της δεν θα έπρεπε να έχει λάπτοπ, facebook κλπ. Βέβαια, όλα τα παιδιά πλέον έχουν, αλλά θεωρώ ότι τους κάνει κακό, γιατί τα αποσπά από την πραγματικότητα.
Τώρα, η συγκεκριμένη κοπέλλα, έχοντας λογαριασμό facebook (που θα μπορούσε να τον δημιουργήσει από τον υπολογιστή της βιβλιοθήκης του σχολείου ή από το κινητό της κολλητής της, ήτοι και να μην είχε λάπτοπ δικό της θα ήταν και πάλι εκτεθειμένη στους πειρασμούς της εποχής της) αποφάσισε να αναρτήσει για τους φίλους της γκρίνιες για τις "δουλειές του σπιτιού". Αυτό τώρα, δεν το σχολιάζω καν. Τι να πω... Θεωρώ ότι όλοι όταν είμασταν μικροί στραβώναμε όταν η μάννα μας ζητούσε να κάνουμε κάτι που δεν το θέλαμε (απλά το κάναμε. Δεν είχαμε και facebook τότε)!
Τώρα, το επιχείρημα του πατέρα της ήταν ότι εκείνος ξεπατώθηκε στην ηλικία του, κάνοντας 2 δουλειές ενώ πήγαινε στο κολλέγιο, ενώ η κόρη του τα έχει όλα έτοιμα και παραπονιέται, ενώ δεν θέλει να δουλέψει.
Μια αραβική παροιμία λέει ότι "οι άνθρωποι μοιάζουν πιο πολύ στον καιρό τους παρά στον πατέρα τους". Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ένα περίεργο μοντέλο. Και εξηγούμαι:
Κατ`αρχήν, αυτό που λέμε παιδική ηλικία δεν υφίσταται στην φύση, είναι προιόν της εποχής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αποφασίσαμε, δηλαδή, ιδεολογικά ότι από την γέννησή του ένας άνθρωπος, έως και την ενηλικίωσή του είναι υπό την προστασία των γονιών του και/ή του κράτους. Αυτό από μόνο του αποτελεί μεγάλη πρόοδο παγκοσμίως, αλλά έχει και την αρνητική του χροιά.
Φαντάσου εκατομμύρια παιδιά ανά την υφήλιο, που μεγαλώνουν υπό την προστασία και την θαλπωρή των γονέων, που δεν κοπιάζουν για τίποτα, αλλά τα έχουν όλα έτοιμα, γιατι είναι παιδιά. Φαντάσου επίσης μια τεράστια βιομηχανία που προωθεί αυτό το μοντέλο (ιδιωτικά σχολεία, παιδοψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι κλπ. που μεγαλώνουν το εγώ του παιδιού και του μαθαίνουν να απαιτεί και να παίρνει) και έχεις αυτό που πολύ ωραία ο Νιλ Πόστμαν (ή ο Giddens... Δεν θυμάμαι...) χαρακτήρισε ως παιδί δυνάστη.
Δηλαδή, στην οικογένεια το παιδί δρα ως βασιλιάς , αφού όλοι τρέχουν να ικανοποιήσουν τα θέλω του.
Συνυπολόγισε τὼρα ότι πλείστοι όσοι γονείς εργάζονται εξαντλητικές ώρες και, έχοντας τύψεις που δεν περνούν χρόνο με τα ποδιά τους, τους αγοραζουν ό,τι ζητούν δίχως να είναι σε θέση να τα ελέγξουν, γιατί λείπουν και έχεις μια αρρωστημένη κατάσταση.
Στην ελληνική πραγματικότητα δε, η παιδική ηλικία επεκτείνεται έως τα 35 σε οσους έχουν λεφτά και σπουδὰζουν συνεχίζοντας να τα έχουν όλα έτοιμα...
Κοινώς, το σχολείο φτιάχνει αιώνια παιδιά, που αδυνατούν να διανοηθούν ότι πρέπει να προσπαθήσουν για κάτι, αλλά μια ζωή θα ψάχνουν κάποιον μπαμπά (κράτος, γκόμενο κλπ.) να τους τα έχει όλα έτοιμα , με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Οπότε, καταλαβαίνω το παράπονο του κυρίου στο βίντεο. Αλλά, διαφωνώ που το δημοσιοποίησε, που έπαιξε, δηλαδή, το παιχνίδι με τους όρους της κόρης του, που τόσο απεχθανεται. Τα εν οίκω μη εν δήμω, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.
Παναγιώτης Φούκας
Σχόλια