Δημήτρης Δανίκας
Από προσωπική εμπειρία. Από τον μικρόκοσμο της ελληνικής κινηματογραφίας. Ενα απειροελάχιστο μέρος χρεοκοπίας. Δηλαδή το στόρι έχει ως εξής. Στο Κέντρο Ελληνικό Κινηματογράφου εργαζόταν στο γραφείο τύπου μέχρι προχθές μια συμβασιούχος με το όνομα Νίκη Κατσαντώνη. Συνηθισμένα πράγματα. Οχι ακριβώς. Γιατί αυτό το θηλυκό μυαλό είναι ανήσυχο και δημιουργικό.
Γιατί ο Πρόεδρος του Κέντρου, ο Γιώργος Παπαλιός, αντιλήφθηκε και αξιοποίησε το χάρισμα της υφισταμένης του στο λεπτό. Γιατί απ αυτή την άτυπη συνύπαρξη άρχισαν δειλά δειλά ν ανοίγουν οι πόρτες στη Νέα Γενιά. Γιατί έτσι χρηματοδοτήθηκαν σενάρια φρέσκα και τολμηρά.
Με απλά λόγια μια «ασήμαντη» συμβασιούχος, ένα πλάσμα μια χαψιά, κατάφερε όσα δεν είχαν καταφέρει δεκάδες επαίοντες και παίκτες του Ελληνικού Σινεμά που συμμετείχαν σε επιτροπάτα και διοικητικά συμβούλια. Ως εκ τούτου όρμησαν να την κατασπαράξουν. Επειδή φυσικά η Νικούλα τάραζε τις ισορροπίες και με τις επιλογές της άφηνε έξω από το παιχνίδι αρκετούς κρατικοδίαιτους της επετηρίδας. Επειδή όμως η σύμβασή της έληξε. Και επειδή ο Πρόεδρος δεν θέλησε να αψηφήσει το κυβερνητικό φιρμάνι που λέει καμία ανανέωση σε κανέναν συμβασιούχο, η Νίκη Κατσαντώνη έφυγε από το Κέντρο Κινηματογράφου.
Ενα και άκρως αποκαλυπτικό το συμπέρασμα από αυτό το δειγματοληπτικό περιστατικό. Συμπέρασμα που αφορά στο προσωπικό. Υπό κανονικές συνθήκες θα ίσχυε κάτι εντελώς φυσικό. Ανεξάρτητα αν οι υπάλληλοι ανήκουν στην κατηγορία των μονίμων η των συμβασιούχων. Εντελώς αδιάφορη αυτή η εργασιακή διάκριση για μια χώρα που στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό της. Οι άριστοι, οι καλοί και οι εργατικοί απ' εδώ.
Τους έχουμε ανάγκη για να ξεκολλήσει η χώρα από τον πάτο τον αφρικανικό. Οι άχρηστοι, οι ρεμπεσκέδες και οι τεμπέληδες έξω από την πόρτα στην στιγμή. Η παραμονή τους είναι πράξη εχθρική. Λογικό; Εντελώς. Κι όμως ισχύει το αντίθετο ακριβώς. Που πάει να πει η χώρα πεθαίνει, αλλά όλα κι όλα. Η μονιμότητα τον θάνατό μας διαφεντεύει!
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=404192&h1=true
Από προσωπική εμπειρία. Από τον μικρόκοσμο της ελληνικής κινηματογραφίας. Ενα απειροελάχιστο μέρος χρεοκοπίας. Δηλαδή το στόρι έχει ως εξής. Στο Κέντρο Ελληνικό Κινηματογράφου εργαζόταν στο γραφείο τύπου μέχρι προχθές μια συμβασιούχος με το όνομα Νίκη Κατσαντώνη. Συνηθισμένα πράγματα. Οχι ακριβώς. Γιατί αυτό το θηλυκό μυαλό είναι ανήσυχο και δημιουργικό.
Γιατί ο Πρόεδρος του Κέντρου, ο Γιώργος Παπαλιός, αντιλήφθηκε και αξιοποίησε το χάρισμα της υφισταμένης του στο λεπτό. Γιατί απ αυτή την άτυπη συνύπαρξη άρχισαν δειλά δειλά ν ανοίγουν οι πόρτες στη Νέα Γενιά. Γιατί έτσι χρηματοδοτήθηκαν σενάρια φρέσκα και τολμηρά.
Με απλά λόγια μια «ασήμαντη» συμβασιούχος, ένα πλάσμα μια χαψιά, κατάφερε όσα δεν είχαν καταφέρει δεκάδες επαίοντες και παίκτες του Ελληνικού Σινεμά που συμμετείχαν σε επιτροπάτα και διοικητικά συμβούλια. Ως εκ τούτου όρμησαν να την κατασπαράξουν. Επειδή φυσικά η Νικούλα τάραζε τις ισορροπίες και με τις επιλογές της άφηνε έξω από το παιχνίδι αρκετούς κρατικοδίαιτους της επετηρίδας. Επειδή όμως η σύμβασή της έληξε. Και επειδή ο Πρόεδρος δεν θέλησε να αψηφήσει το κυβερνητικό φιρμάνι που λέει καμία ανανέωση σε κανέναν συμβασιούχο, η Νίκη Κατσαντώνη έφυγε από το Κέντρο Κινηματογράφου.
Ενα και άκρως αποκαλυπτικό το συμπέρασμα από αυτό το δειγματοληπτικό περιστατικό. Συμπέρασμα που αφορά στο προσωπικό. Υπό κανονικές συνθήκες θα ίσχυε κάτι εντελώς φυσικό. Ανεξάρτητα αν οι υπάλληλοι ανήκουν στην κατηγορία των μονίμων η των συμβασιούχων. Εντελώς αδιάφορη αυτή η εργασιακή διάκριση για μια χώρα που στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό της. Οι άριστοι, οι καλοί και οι εργατικοί απ' εδώ.
Τους έχουμε ανάγκη για να ξεκολλήσει η χώρα από τον πάτο τον αφρικανικό. Οι άχρηστοι, οι ρεμπεσκέδες και οι τεμπέληδες έξω από την πόρτα στην στιγμή. Η παραμονή τους είναι πράξη εχθρική. Λογικό; Εντελώς. Κι όμως ισχύει το αντίθετο ακριβώς. Που πάει να πει η χώρα πεθαίνει, αλλά όλα κι όλα. Η μονιμότητα τον θάνατό μας διαφεντεύει!
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=404192&h1=true
Σχόλια