Αρχή και τέλος εποχής
Ο κόσμος του Hyrule ανοίγει και πάλι τις πύλες του για μια επική περιπέτεια.
Δεκάδες ώρες συνεχούς ενασχόλησης με τον τίτλο και το review του Twilight Princess εξακολουθεί να είναι για τον γράφοντα μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Ελάχιστοι, ίσως και κανένας τίτλος τα τελευταία χρόνια δεν έχουν κληθεί να δώσουν τόσες πολλές απαντήσεις όσο το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς που για πολλούς παίκτες θεωρείται το «Άγιο Δισκοπότηρο» του gaming. Και όχι άδικα: ελάχιστες, ίσως πάλι και καμιά σειρά δεν διαθέτει στο παλμαρέ της τόσο αξιομνημόνευτους τίτλους σε τόσο ευρύ χρονικό διάστημα, καλύπτοντας ανάλογα μεγάλο αριθμό από συστήματα. Μαζί με τη φήμη ωστόσο έρχεται και η προσδοκία και το Twilight Princess είδε – στα τέσσερα χρόνια της ανάπτυξής του – τις προσδοκίες του κοινού να αυξάνονται κατακόρυφα. Αρχικά το κύκνειο άσμα του Gamecube, το παιχνίδι μετασχηματίστηκε στο τέλος σε ένα τίτλο που καλείται να σηκώσει το ειδικό βάρος της πιο σημαντικής κυκλοφορίας – για τους σκληροπυρηνικούς παίκτες κυρίως – για το νέο πλέον σύστημα της Nintendo, ένα σύστημα που χρήζει πολλών ιδιαιτεροτήτων και απαιτεί ειδική μεταχείριση από τους σχεδιαστές.
Έτσι λοιπόν έφτασε ή ώρα των ερωτημάτων που προαναφέραμε. Είναι το Twilight Princess ο αυθεντικός απόγονος του Ocarina of Time; Καταφέρνει να ξεπεράσει το «μύθο» που κουβαλάει μαζί του ο συγκεκριμένος τίτλος και να γίνει το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της σειράς; Αποδεικνύεται γόνιμη η συμβίωση ενός τίτλου του Gamecube με τους νέους μηχανισμούς του χειριστηρίου του Wii; Πρόκειται για την περιπέτεια της χρονιάς και ο καλύτερος τίτλος για δύο διαφορετικά συστήματα; Και τέλος, διαθέτει το Twilight Princess αρκετά νέα στοιχεία για να προσελκύσει τους χρήστες εκείνους που ένιωσαν το design της σειράς να επιδεικνύει σημάδια κορεσμού με το Wind Waker; Η απάντηση είναι απίθανα ..ναι και το γιατί θα το διαβάσετε παρά κάτω.
H χαρισματική Midna θα είναι η οδηγός σας για τον κόσμο των σκιών.
Ένα μεγάλο επίτευγμα του Twilight Princess στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε για αρχή είναι ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι καταφέρνει να υπηρετεί σε απόλυτο βαθμό, σχεδιαστικά και σεναριακά, το Ocarina of Time, ενώ παράλληλα διαθέτει αμέτρητες προσθήκες και νέες ιδέες που του προσδίδουν τη φρεσκάδα που έλειπε από το αξιοπρεπέστατο κατά τα άλλα Wind Waker. Από τη μια μεριά, ο τίτλος ξεκάθαρα λειτουργεί έχοντας ως βάση και οδηγό το Ocarina of Time. Οι πρώτες ώρες ενασχόλησης μάλιστα θα δημιουργήσουν έντονα συναισθήματα οικειότητας στους φίλους του διάσημου τίτλου του Nintendo 64, καθώς ο Link ξεκινά την περιπέτειά του σε ένα μικρό χωριό που λειτουργεί στα παραδοσιακά μοτίβα της σειράς ως το tutorial των λειτουργιών του χαρακτήρα. Αργότερα ο χρήστης θα επισκεφθεί μερικές από τις πιο κλασικές τοποθεσίες εκείνου του παιχνιδιού κατανεμημένες στις διάσπαρτες πεδιάδες της Hyrule, όπως το βασίλειο των Zora και η έρημος Gerudo, μεγαλοπρεπώς αναδημιουργημένες για να υπηρετούν τα τεχνολογικά και καλλιτεχνικά πρότυπα του Twilight Princess και η Nintendo δείχνει να εκμεταλλεύεται με μεστότητα αυτή την πρακτική: ελάχιστοι τίτλοι διαθέτουν αυτή την αίσθηση ιστορικής πραγματικότητας που διακρίνει το Twilight Princess.
Αναμενόμενα το τυπικό μοτίβο της σειράς επιστρέφει μαζί με τους χαρακτήρες και τις τοποθεσίες, μια σχολή game design που έχει ξεπεράσει πλέον τη δεκαετία (και φαίνεται μερικές φορές – Dismiss): Μεγάλες δόσεις εξερεύνησης, μπουντρούμια με γρίφους, καινούρια αντικείμενα και πολλοί εχθροί, όλα περιτυλιγμένα από ένα συνήθως τυπικό σενάριο το οποίο υφίσταται κυρίως ως συνδετικός κρίκος των διαφόρων τμημάτων του gameplay. Όλες οι τεχνικές που σκαρφίστηκαν οι πρώτες σχεδιαστικές ομάδες της Nintendo για να καταστήσουν ελκυστική τη σειρά υπάρχουν σε αφθονία και στο Twilight Princess: η ορατή επαφή με πολλές από τις περιοχές του παιχνιδιού, απρόσιτες αρχικά ωσότου ο παίκτης αποκτήσει το κατάλληλο εργαλείο, η κατανομή των dungeon ανάλογα με τη θεματολογία τους αλλά και το είδος των γρίφων που επιφυλάσσουν, πάντοτε συνδεδεμένα με ένα καινούριο αντικείμενο, πάντα με έναν εντυπωσιακό αρχηγό για το τέλος τους, και τέλος τα διάσπαρτα mini games κατά μήκος και πλάτος του κόσμου του παιχνιδιού.
Το ψάρεμα αποτελεί σημαντικότατο μέρος της ιστορικής κουλτούρας των Ιαπώνων και αυτό σημαίνει πως κάθε action adventure που προέρχεται από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου θα μας υποβάλλει σε ένα αντίστοιχο mini-game. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το Wii κάνει την όλη υπόθεση αρκετά ευχάριστη.
Αν και είναι δεδομένο πως μια επιτυχημένη συνταγή δύσκολα αλλάζει, είναι αλήθεια πως η αρχική εντύπωση για το Twilight Princess είναι πως πρόκειται για δημιουργία που κινδυνεύει από την υπερβολική προσέγγιση που επιχειρεί στον προκάτοχό της. Μπορεί το κόνσεπτ να αποτελούσε σφοδρή επιθυμία των φανατικών οπαδών του τίτλου εδώ και πολλά χρόνια, ωστόσο η σε αντίθεση με άλλες εταιρίες, η Nintendo συνήθως ακολουθεί την τακτική της ανανέωσης και της διαφοροποίησης για τα μεγάλα franchises της και η ταυτοποίηση του Twilight Princess με το Ocarina of Time θα μπορούσε να στερήσει από το πρώτο την ιδιαίτερη ταυτότητά του. Μέχρι τα μισά περίπου του παιχνιδιού, η παραπάνω διαπίστωση ισχύει, μόνο που πρόκειται τελικά για κάτι που αδυνατεί να στερήσει από την τελική εμπειρία του Twilight Princess. Μπορεί η δημιουργική ομάδα που ασχολείται με το Zelda να έχει αποσυρθεί από το προσκήνιο της εταιρίας μετά την επικέντρωσή της σε δείγματα software όπως το Brain Training και το Animal Crossing, ωστόσο εδώ παρουσιάζεται εφοδιασμένη από τη Nintendo με τις υψηλότερες δυνατές αξίες παραγωγής και αποφασισμένη να αποδείξει πως εξακολουθεί να αποτελεί έναν από τους πιο καθοριστικούς εκπροσώπους της.
Αυτή η προσήλωση στο «περισσότερο, μεγαλύτερο, καλύτερο» που διακρίνει αρχικά το Twilight Princess συνθέτει τελικά ένα Zelda πραγματικά επικού περιεχομένου και όχι απλά επικών διαστάσεων. Στις πρώτες τέσσερις, πέντε ώρες ο παίκτης θα έρθει σε επαφή με περισσότερα αντικείμενα από όσα μπορεί να είχε ασχοληθεί στο σύνολο άλλων τίτλων Zelda. Νέες προκλήσεις και μικρο – αποστολές εξελίσσονται η μια μετά την άλλη, οι περισσότερες – με εξαίρεση δύο τρία «fetch quest» στην αρχή του παιχνιδιού – εξαιρετικά διασκεδαστικές και ενδιαφέρουσες και σε τοποθεσίες που «παρακαλούν» να εξερευνηθούν. Επιπλέον, το παιχνίδι ασφυκτιά σε εξωφρενικό βαθμό για τα πρότυπα της σειράς και γενικότερα τόσο μακροσκελών τίτλων (η διάρκεια του παιχνιδιού υπολογίζεται περίπου στις 50 ώρες) με set pieces, ειδικές αποστολές που ξεχωρίζουν από το βασικό gameplay, συνοδευμένες από σκηνές κινηματογραφικής ποιότητας. Πρόκειται πραγματικά για ένα γλυκά μεθυστικό περιεχόμενο που, όπως και το Ocarina of Time πριν από οχτώ σχεδόν χρόνια, έθεσε τα πρότυπα για την έννοια του «επικού» στα action adventure. Με όλο το σεβασμό απέναντι στη Bethesda και τη δημιουργία της (αλλά και στη δική μας βαθμολογία), το Twilight Princess κάνει το Oblivion να φαίνεται κενό από ουσιαστικό περιεχόμενο (Κάπου εδώ αρχίζουν και "χοντραίνουν" τα πράγματα - Dismiss).
Στο... παρά δέκα
To Twilight Realm δεν είναι απλά ενδιαφέρον στυλιστικά, αλλά προσφέρει και πραγματική πρόκληση.
Η επίδραση του …limit up της προσπάθειας της Nintendo είναι καταλυτική σε όλους τους επί μέρους τομείς του νέου Zelda. Το σενάριο του Twilight Princess είναι το καλύτερο που έχει δει ποτέ η σειρά, εκμεταλλευόμενο το δραματικό τόνο, το σκοτεινό ύφος που θέλησε να προσδώσει στο παιχνίδι η εταιρία. Επικεφαλής των αξιομνημόνευτων καταστάσεων και χαρακτήρων είναι η Midna, πλάσμα του κόσμου του Λυκόφωτος και μια πραγματικά εμπνευσμένη προσθήκη στο σύμπαν της σειράς. Πρόκειται για χαρακτήρα που συνοδεύει διαρκώς τον ήρωα από ένα σημείο της ιστορίας και μετά και καλύπτει τις πρωταρχικές ελλείψεις του ξωτικού: η συνειδητή έλλειψη προσωπικότητας που διακρίνει τον Link (ο χαρακτήρας είναι απρόσωπος έτσι ώστε να προβάλλει κάθε παίκτης τη δική του εικόνα πάνω του) αντισταθμίζεται από το μπρίο, τη σπιρτάδα και τις διαρκώς καυστικές παρατηρήσεις της Midna. Αν και δεν θα τολμήσουμε να αποκαλύψουμε τίποτα σχετικά με τη βασική πλοκή του παιχνιδιού, αξίζει να σημειωθεί πως η εξέλιξη του σεναρίου διαδραματίζεται μέσα από σκηνές που δεν έχει ξαναγνωρίσει τίτλος της σειράς. Αν το απόγειο του Wind Waker ήταν η κάθοδος του Link στην πετρωμένη υποθαλάσσια Hyrule, το Twilight Princess διαθέτει κυριολεκτικά δεκάδες πιο επιβλητικές σεκάνς που θα σας κόψουν την ανάσα.
Όσον αφορά το gameplay του παιχνιδιού, αναρίθμητες αναβαθμίσεις στα βασικά mechanics της σειράς και αρκετές τολμηρές νέες ιδέες έρχονται να πλαισιωθούν από μια πολύ μεγάλη αλλαγή, την ενσωμάτωση των λειτουργιών του χειριστηρίου του Wii στη δράση του τίτλου. Αρχικά και χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε ενοχλητικές λεπτομέρειες, οι περισσότερες από τις αλλαγές συμπληρώνουν αρμονικά τις βάσεις των προηγούμενων παιχνιδιών. Ιδιαίτερα απολαυστικές αποδεικνύονται οι μάχες ενώ ο Link ιππεύει καθώς και οι νέες δυνατότητες ..εξερεύνησης του βυθού. Φυσικά, κύρια προσθήκη στο βασικό μοτίβο είναι η δυνατότητα μεταμόρφωσης του Link σε λύκο, κάτι που συμβαίνει μόλις ο χαρακτήρας εισέλθει στο Twilight Realm. Μια δόση από Okami, η μορφή του λύκου διατηρεί τις βασικές κινήσεις του Link αν και ο χαρακτήρας αντιδρά με μεγαλύτερη ταχύτητα, ενώ προστίθενται και ορισμένες ειδικές λειτουργίες όπως η μυρωδιά και το σκάψιμο. Πρόκειται για τμήματα τα οποία διακόπτουν την κεντρική ροή δίχως να ενοχλούν ή να αποσυνδέουν το παιχνίδι και προσθέτουν ποικιλία στο βασικό gameplay. Πρέπει να σημειωθεί πως το δεύτερο μισό του παιχνιδιού περιέχει και τις περισσότερες σχεδιαστικές μετατροπές. Το μόνο που το Gamelife θα αποκαλύψει είναι πως οι βετεράνοι της σειράς θα εκπλαγούν με το πόσο διαφορετικά είναι ορισμένα από τα καινούρια αντικείμενα, ενώ οι προγραμματιστές θα πρέπει να περηφανεύονται για τα μεταγενέστερα dungeon, τα οποία παρουσιάζουν αριστουργηματική αρχιτεκτονική και ιδιοφυείς γρίφους.
Τα dungeons κάνουν δυναμική επιστροφή, προς μεγάλη μας χαρά.
Τι γίνεται όμως με το πιο αμφιλεγόμενο χαρακτηριστικό της έκδοσης του Twilight Princess για το Wii; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στον πυρήνα του το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί με το νου στα συμβατικά χειριστήρια, άλλωστε οι αλλαγές έγιναν μόλις στον τελευταίο χρόνο ανάπτυξης του τίτλου. Ως εκ τούτου το χειριστήριο του Wii διασχίζει με το Twilight Princess μια ιδιάζουσα γκρίζα ζώνη ανάμεσα στην πρωτοπορία και στο συμβιβασμό, χωρίς εν τέλει να επηρεάζει σημαντικά το παιχνίδι, αν και το τελικό αποτέλεσμα γέρνει υπέρ του νέου συστήματος της Nintendo. Οι μάχες με τις κινήσεις του χεριού γίνονται σταδιακά μια συνηθισμένη ενέργεια, αν και όλοι οι παίκτες θα βρεθούν κάποια στιγμή να κουνούν το χέρι τους μανιασμένα σε μια έντονη μάχη, απόδειξη πως η ιδέα πίσω από τη συγκεκριμένη λειτουργία ήταν σωστή. Αυτό που λείπει από τη συγκεκριμένη μηχανική είναι ο βαθμός απόκρισης του χειριστηρίου σε σχέση με ένα παραδοσιακό πλήκτρο, καθώς σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις το controller μπορεί να μη λάβει υπόψη του μια ανεπαίσθητη κίνηση από το χρήστη. Η δυνατότητα στόχευσης με το wiimote πάλι έρχεται να προσθέσει σημαντικά στην εμπειρία του gameplay, με μια μόνο βασική ένσταση: τα dungeon απαιτούν συχνή χρήση κάποιου εκτοξευόμενου εργαλείου και το χειριστήριο πρέπει να είναι διαρκώς στραμμένο προς την οθόνη για να μην αποσυντονιστεί η οπτική του παίκτη, κάτι που μπορεί να κουράσει. Μερικά από τα αντικείμενα – και ιδιαίτερα αυτά που .. δεν γνωρίζουν οι αναγνώστες – επωφελούνται ιδιαίτερα των δυνατοτήτων τρισδιάστατης στόχευσης. Αν υπήρχε περίπτωση αμφιβολίας πάντως σχετικά με τη χρησιμότητα του wiimote στο Twilight Princess, αυτή εξανεμίζεται μόλις ο παίκτης ..πιάσει τα πρώτα ψάρια. Λειτουργώντας σαν ένα virtual καλάμι, το χειριστήριο του Wii μετατρέπει το ψάρεμα του Zelda σε μια απολαυστικά σοβαρή διαδικασία και ένα πραγματικό διάδοχο επόμενης γενιάς στο εθιστικό ψάρεμα του Ocarina of Time, διαδικασία η οποία μπορεί εξελιχθεί σε πραγματικό χόμπυ για τους παίκτες, κρατώντας τους μακριά από τις κεντρικές αποστολές για ώρες.
Η ποιότητα του παιχνιδιού καθιστά επίσης εύκολη την κριτική του τεχνικού τομέα σε μια υποτιθέμενα δύσκολη περίπτωση. Όπως απέδειξε – και σε μεγαλύτερο βαθμό – πρόσφατα το συγγενές Okami, τις περισσότερες φορές η καλλιτεχνική διεύθυνση μπορεί να υπερισχύσει οποιουδήποτε τεχνολογικού περιορισμού. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το Twilight Princess, αν και η έλλειψη του cell shading αφήνει ομολογούμενα εκτεθειμένες ορισμένες από τις πιο ακατέργαστες υφές που διακρίνουν τα περιβάλλοντα. Παρά την έλλειψη ωστόσο τεχνικών προσόντων (ακόμη και η θαυμάσια μουσική του τίτλου είναι κυρίως midi μελωδίες και όχι ορχηστρικές εκτελέσεις), το Twilight Princess παραμένει μια από τις πιο εντυπωσιακές οπτικοακουστικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων, μια χειροποίητη θαρρείς δημιουργία που σφύζει από την προσωπικότητα και το μεράκι των πιο ικανών δημιουργών της Nintendo.
Αν και δεν πρόκειται να φέρει τον κόσμο των videogames άνω-κάτω (χαχα), το νέο Zelda είναι ένας τέλεια εκτελεσμένος τίτλος, έστω και αν δεν είναι ιδιαίτερα τολμηρός.
Που στέκεται τελικά το νέο Zelda και ποιο σκοπό εκπληρώνει; Εκεί που το Ocarina of Time ανέλαβε να εκπροσωπήσει τη νέα, τρισδιάστατη τάξη πραγμάτων για τα action adventure, το Twilight Princess φαίνεται να υπηρετεί περισσότερο τα όνειρα χιλιάδων θαυμαστών παρά τις φιλοδοξίες ή τις δημιουργικές ανάγκες της Nintendo, ενώ η ανάδειξή του σε εκπρόσωπο του Wii είναι εξίσου άδικη και άστοχη. Επιπλέον, μπορεί κανείς να διακρίνει ύστερα από χρόνια και ορισμένα τρωτά στο design του παιχνιδιού, μικροσκοπικές ατέλειες στο χειρισμό ή στο σχεδιασμό των dungeons – δεν πρόκειται για τον τέλειο τίτλο που ίσως οραματίζονταν οι πιστοί της εταιρίας. Με όλες τις παρατηρήσεις ωστόσο, ο γράφων τελικά έκρινε πως το παιχνίδι αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις δημιουργιών που αξίζουν να βαθμολογηθούν με το άριστα. Ένας κόσμος που προκαλεί μια απαράμιλλη αίσθηση εξερεύνησης και επιβραβεύει την περιέργεια με θεαματικές ανακαλύψεις, μια αισθητική που συναρπάζει με την ομορφιά της και τη διαχρονικότητά της, μια ιστορία που συγκινεί σαν παραμύθι, το Twilight Princess είναι πολύ μεγάλο σε διάρκεια και απίστευτα υψηλό σε ποιότητα για να μην εξασφαλίσει το 10.
Στέλιος Μουστάκης
Σχόλια